Howard Robert E - Conan barbarzyńca.pdf - zachomikowane - monivrian

Howard Robert E - Conan barbarzyńca

ROBERT ERVIN HOWARD

CONAN BARBARZYŃCA

DEMON Z śELAZA — CZARNY KOLOS — CZERWONE ĆWIEKI

Opuściwszy Zambulę, Conan podąŜył na wschód ku zielonym łąkom Shemu. Kroniki nic nie mówią o

dalszych losach Gwiazdy Khorala, nie wiadomo, czy Conanowi udało się dotrzeć z klejnotem do Ophiru i

otrzymać obiecaną górę złota, czy teŜ utracił go po drodze na korzyść sprytnego złodzieja lub dziewczyny

lekkich obyczajów. W kaŜdym razie zysk, jaki osiągnął —jeŜeli w ogóle osiągnął — nie starczył mu na długo.

Odbył kolejną krótką podróŜ do rodzinnej Cymmerii. Niestety, jego kompani z lat młodości byli juŜ martwi, a

stare kąty nudniejsze niŜ poprzednio.

Słysząc, Ŝe kozacy odzyskali dawną siłę i znów uprzykrzają Ŝycie królowi Yezdigerdowi, Conan wsiada na

koń i wraca do Turanu. Samo jego pojawienie się tam stwarza mu licznych sojuszników wśród kozaków i

korsarzy z Krwawego Bractwa Morza Vilayet. Pomimo tego, iŜ przybywa z pustymi rękoma, w krótkim czasie

gromadzi pod swoją komendą znaczne siły i zdobywa większe niŜ kiedykolwiek łupy.

DEMON Z śELAZA

Rybak kurczowo chwycił rękojeść swojego noŜa. Zrobił to zupełnie odruchowo, bowiem tego, czego się

podświadomie obawiał, nie zdołałby zabić noŜem — nawet zębatą, zakrzywioną klingą Yuetschów, która z

łatwością rozpłatałaby dorosłego męŜczyznę. Tutaj, w murach opuszczonej twierdzy Xapur, przybyszowi nie

zagraŜał ani człowiek, ani zwierzę.

Dostawszy się na spadziste, nadbrzeŜne skały, dotarł przez dŜunglę, otaczającą fortyfikacje do pozostałości

zaginionej cywilizacji. Między drzewami jaśniały potrzaskane kolumny, szczątki spękanych murów biegły

chwiejnymi zakosami w cień, a szerokie niegdyś chodniki skruszały i ustąpiły pod naporem olbrzymich

korzeni.

Rybak był typowym przedstawicielem swojej rasy, dziwnego ludu, o pochodzeniu ginącym w mrokach

dziejów, który od niepamiętnych czasów zamieszkiwał proste chaty osad połoŜonych nad brzegami Morza

Vilayet. Krępy męŜczyzna o długich, małpich ramionach i chudych łukowatych nogach, miał szeroką twarz,

niskie czoło, zmierzwione włosy i olbrzymi tors. Pas z noŜem i prosta przepaska była całym jego strojem. To,

Ŝe rybak dotarł do tego miejsca, było dowodem na to, Ŝe w przeciwieństwie do większości swych

współplemieńców nie był całkowicie pozbawiony ciekawości. Ludzie rzadko odwiedzali Xapur, opuszczoną,

prawie zapomnianą wyspę, jedną z tysięcy rozsianych po tym wielkim, śródlądowym morzu. Nazywano ją

Fortecą Xapur, ze względu na ruiny — pozostałości jakiegoś prehistorycznego królestwa, o którym

zapomniano na długo przed nadejściem Hyborian z północy. Nikt nie wiedział, kto obrobił te głazy, chociaŜ

przekazywane wśród Yuetschów z pokolenia na pokolenie, na wpół niezrozumiałe opowieści wspominały o

pradawnym powiązaniu rybaków i wymarłych mieszkańców wyspy. Jednak Yuetshowie od ponad tysiąca lat

nie rozumieją sensu tych opowieści. Teraz powtarzali je jak pozbawione znaczenia, tradycyjne formułki, które

zgodnie ze zwyczajem przekazywał ojciec synowi. Od wielu pokoleń nikt z ich plemienia nie postawi) nogi na

Xapur. Niedalekie wybrzeŜe było niezamieszkałe. Porośnięte trzciną bagna i dzikie bestie czyniły je

niedostępnym.

Wioska rybaka leŜała na południu od wyspy. Nocny sztorm zagonił jego kruchą łódź tutaj, daleko od

zwykłych łowisk, a olbrzymia fala rozbiła ją o stromy, skalisty brzeg wyspy. Teraz, rankiem, niebo było

błękitne i przejrzyste, a wschodzące słońce zamieniało krople rosy na liściach w skrzące się diamenty.

W czasie szalejącej burzy, kiedy jeden, szczególnie mocny piorun trafił w wyspę, przez odgłosy zmagającej

się natury przebił się huk i łoskot spadających głazów. Hałasu tego nie mogło wywołać walące się drzewo.

Rybak, po nocy spędzonej u podnóŜa skał, wspiął się w świetle wschodzącego słońca na ich szczyt. Gdy

dotarł do celu ogarnął go niepokój, a instynkt ostrzegał przed niebezpieczeństwem.

Poprzez drzewa widać było ruiny budowli wzniesionej z gigantycznych bloków tego jedynego, twardego jak

stal kamienia. Kamienia znajdowanego tylko na wyspach Morza Vilayet. Zdawało się nieprawdopodobnym,

aby ludzkie ręce dały radę obrobić te głazy i zbudować z nich mury, a juŜ na pewno zniszczenie ich nie leŜało

w mocy człowieka. Piorun rozbił wielotonowe bloki jak szkło, topiąc niektóre z nich w zieloną masę i

roztrzaskał olbrzymią kopułę budowli.

Rybak wspiął się po gruzach, zajrzał do środka i krzyknął z wielkiego zdumienia. Uderzenie pioruna

odsłoniło złoty katafalk, na którym leŜał w kurzu i odłamach skalnych olbrzym.

Odziany był jedynie w krótką spódniczkę z rekiniej skóry. Wąska, złota opaska przytrzymywała mu na

skroniach prosto przycięte, czarne włosy. Na nagiej, muskularnej piersi leŜał dziwny sztylet, o szerokiej

zakrzywionej klindze i rękojeści wysadzanej klejnotami. Broń, mimo iŜ nie miała zębatego ostrza,

Strona 1

Howard Robert E - Conan barbarzyńca

przypominała nóŜ, jaki rybak nosił u pasa. Wykonano ją jednak z nieskończenie większą starannością.

Rybak poŜądliwie spojrzał na sztylet. Jego właściciel spoczywał od wielu wieków w swym grobowcu i był

równie martwy jak otaczające go głazy. Rybak nie zastanawiał się zbyt długo nad tajemniczymi

umiejętnościami staroŜytnych, dzięki którym umarły zachował pozory Ŝycia, a jego ciało przetrwało przez lata

nietknięte. Wszystkie jego myśli skupiły się na wspaniałym noŜu, zdobionym lekkimi falistymi liniami,

biegnącymi wzdłuŜ chłodno lśniącego ostrza.

Zszedł do grobowca i wziął do ręki sztylet leŜący na piersi męŜczyzny. W chwili, gdy to uczynił, stało się coś

niepojętego i strasznego. Czarne muskularne dłonie zacisnęły się kurczowo, powieki otwarły się, odsłaniając

wielkie ciemne źrenice, których magnetyczne spojrzenie trafiło przeraŜonego rybaka jak uderzenie pięścią.

Cofnął się i wypuścił z ręki sztylet. Jednocześnie, jeszcze do niedawna martwy, olbrzym podniósł się i siadł.

Zaskoczony rybak otworzył usta ze zdziwienia. Siedzący był gigantycznej budowy. Patrzył teraz przez

zwęŜone powieki oczyma, w których nie było śladu wdzięczności. Wzrok jego, obcy i wrogi, płonął chęcią

mordu.

Nagle wstał i pochylił się nad swoim oŜywicielem. Prymitywnego umysłu rybaka nie ogarnął strach,

przynajmniej nie wzbudziło go pogwałcenie praw natury. W momencie, gdy olbrzymie dłonie zaciskały się na

jego barkach, chwycił za swój wielki nóŜ i pchnął sprawdzonym wiele razy ruchem. Klinga pękła po zetknięciu

się z olbrzymem, jakby trafiła w ukryty pod skórą Ŝelazny pancerz. Jednocześnie kark rybaka trzasnął w

uścisku giganta niczym spróchniała gałąź.

Pan Kwaharizmu oraz straŜnik morskich granic, Jehungir Aga, spojrzał jeszcze raz na zwój pergaminu

opatrzony wielką pieczęcią króla Turanu. Po chwili zaśmiał się krótko i nerwowo.

— Co nowego? — bezceremonialnie odezwał się Ghaznawi, jego doradca.

Jehungir, który był przystojnym męŜczyzną, dumnym ze swych osiągnięć i szlachetnego urodzenia, skrzywił

się i wzruszył ramionami.

— Król ponagla mnie — powiedział. — Sam kreśli do mnie słowa swego niezadowolenia z powodu mojego,

jak to nazywa, braku umiejętności w obronie granic. Na Tarima! JeŜeli nie zniszczę tych stepowych rabusiów,

Kwaharizm będzie miał nowego pana.

Doradca w zamyśleniu skubał swą siwą brodę. Yezdigerd, król Turanu, był najpotęŜniejszym władcą na

świecie. Ciemnoskórzy Zamorianie płacili mu haracz, podobnie jak wschodnie prowincje Koth. RównieŜ

Shem złoŜył mu hołd. Wszystkie kraje, aŜ po leŜący na zachodzie Sushani oddały się pod jego władzę. Jego

wojska grabiły pogranicze Stygii na południu i ośnieŜone ziemie Hyperborejskie na północy. Jego konnica

niosła ogień i miecz na zachód, do Brythunii, Ophiru, Korynthii, a nawet do granic Nemedii. Z rozkazu króla

Thuranu wojownicy w pozłacanych zbrojach tratowali kopytami swych koni mieszkańców tych krain i

puszczali z dymem ich domy. W jego wspaniałym pałacu, w wielkim portowym mieście Aghrapurze,

znajdowały się nieprzeliczone bogactwa. Flotylle jego okrętów, wielkich galer wojennych o czerwonych

Ŝaglach, panowały na Morzu Hyrkańskim i Vilayet. Na ogromnych targowiskach niewolników w Aghrapurze,

Sultanapurze, Kwaharizmie, Shahpurze i Khorusunie handlowano pojmanymi mieszkańcami sąsiednich

krain. Za trzy sztuki srebra (nie największe) moŜna było kupić kobietę: ciemnowłosą Zamoriankę,

brunatnoskórą Stygijkę, jasnowłosą Brythunkę, hebanową Kushitkę i Shemitkę o oliwkowej skórze.

Mimo tych wszystkich zwycięstw jego szybkiej jazdy nad obcymi armiami, daleko od granic Thuranu, pod

jego bokiem zuchwały wróg szarpał królestwo, niosąc śmierć i zniszczenie. Na rozległych stepach, między

Morzem Vilayet a dalekimi granicami hyboriańskich królestw, powstało w ciągu niecałego pięćdziesięciolecia

nowe społeczeństwo złoŜone ze zbiegłych niewolników, złoczyńców i dezerterów. Ich przestępstwa były tak

rozmaite jak kraje, z których pochodzili. Jedni urodzili się na stepie, inni przybyli z królestw zachodu. Całą tą

zbieraninę zwano kozakami.

Zamieszkując rozległe, dzikie równiny, nie uznając Ŝadnych praw poza swoistym kodeksem, umieli stawić

czoła nawet wojskom wielkiego władcy. WciąŜ najeŜdŜali pograniczne prowincje Thuranu, chroniąc się w

razie poraŜki w stepie. Razem z piratami Krwawego Bractwa Morza Vilayet grasowali na wybrzeŜu, łupiąc

statki kupieckie zawijające do portów Hyrkanii.

— Jak mam zgnieść to wilcze plemię? — dopytywał się Jehungir. — JeŜeli ruszę za nimi w step, ryzykuję,

Ŝe okrąŜą mnie i rozbiją, a jeŜeli będę przewaŜał, wymkną się i w czasie mojej nieobecności spalą

pogranicze. Ostatnio poczynają sobie coraz śmielej.

— To za sprawą nowego wodza — rzekł Ghaznawi. — Wiesz kogo mam na myśli.

— Tak! — warknął wściekle Jehungir. — To ten szatański Conan. Jest jeszcze dzikszy od kozaków i

waleczny jak górski lew.

— Raczej dzięki instynktowi niŜ inteligencji. Inni kozacy są przynajmniej potomkami cywilizowanych ludzi.

On jest barbarzyńcą. Gdybyśmy go usunęli, skończyłyby się nasze kłopoty z kozakami.

— Ale jak? — pytał Jehungir. — Raz po raz wychodzi nietknięty z, wydawałoby się, śmiertelnych opresji.

Poza tym, dzięki instynktowi czy rozwadze, uniknął wszystkich zastawionych na niego pułapek.

— Na kaŜde zwierzę i na kaŜdego człowieka istnieje przynęta, trzeba tylko umieć ją znaleźć — rzekł

sentencjonalnie Ghaznawi. — Kiedy układaliśmy się z kozakami w sprawie okupu za jeńców, obserwowałem

Conana. Nie stroni od mocnych trunków i kobiet. Sprowadź tu swoją niewolnicę Oktawie.

Strona 2

Howard Robert E - Conan barbarzyńca

Jehungir klasnął w dłonie i Kushita, eunuch o kamiennej twarzy i hebanowej barwie skóry, oddalił się w

pokłonie, aby wykonać rozkaz. Po chwili wrócił, wiodąc za rękę wysoką, przystojną dziewczynę, której jasne

włosy, oczy i skóra mówiły o miejscu urodzenia. Krótka, związana w pasie tunika, podkreślała jej wspaniałe

kształty. Jasne oczy wyraŜały Ŝywą niechęć, a pełne wargi zaciskały się uparcie, lecz długie miesiące niewoli

nauczyły ją posłuszeństwa. Stała ze spuszczoną głową przed swym panem, dopóki skinieniem ręki nie

nakazał jej usiąść obok na dywanie.

Jehungir spojrzał pytająco na doradcę.

— Musimy sprowokować Conana, by sam opuścił obóz. Obecnie znajduje się on w pobliŜu dolnego biegu

rzeki, której leniwe wody porośnięte trzciną płyną przez bagnistą dŜunglę. To właśnie tam ostatnia

ekspedycja karna wyginęła co do jednego Ŝołnierza.

— Nie mogę o tym zapomnieć — powiedział przez zaciśnięte zęby Jehungir.

— Niedaleko leŜy bezludna wyspa — ciągnął dalej Ghaznawi — zwana Fortecą Xapur z powodu starych

ruin, które się na niej znajdują. Jedna istotna rzecz czyni ją cenną dla naszego zamierzenia. OtóŜ jej strome

brzegi wznoszą się wprost z morza, tworząc nieprzebyte urwiska, wysokie na sto pięćdziesiąt stóp. Nawet

małpa nie wspięłaby się po nich. Jedyna droga, którą moŜna dostać się na wyspę, istnieje na zachodnim

brzegu: są to strome, wyciosane w skale schody. JeŜeli uda nam się zwabić Conana na wyspę w pojedynkę,

nasi łucznicy będą mogli ustrzelić go jak lwa w klatce.

— PoboŜne Ŝyczenia — przerwał niecierpliwie Aga. — Mamy posłać do niego człowieka z prośbą, aby

przypłynął na wyspę i poczekał na nas?

— Dokładnie tak! — widząc zdumienie Jehungira, doradca mówił dalej — rozpoczniemy rokowania z

kozakami na skraju stepu, niedaleko twierdzy Ghori. Jak zawsze udamy się tam zbrojnie i rozbijemy obóz

pod murami. Oni pojawią się w równej sile, po czym rozmowy będą przebiegały jak zazwyczaj: w atmosferze

podejrzliwości i braku zaufania. Jedyną róŜnicą będzie to, Ŝe zabierzemy ze sobą, jakby przypadkiem,

naszego ślicznego więźnia — doradca wskazał głową dziewczynę.

Dziewczyna pobladła i zaczęła słuchać ze zdwojoną uwagą.

— Ona uŜyje całego sprytu, jaki ma, by zwrócić na siebie uwagę Conana. To nie powinno być trudne. Jej

temperament i jędrne ciało powinny przyciągnąć go mocniej niŜ wdzięki lalkowatych piękności z twojego

seraju, Panie.

Oktawia zerwała się na równa nogi, zaciskając pięści, ciskając gromy z oczu i trzęsąc się z wściekłości.

— Chcecie zmusić mnie do łajdaczenia się z tym barbarzyńcą? — krzyknęła. — Nigdy! Nie jestem tanią

dziwką, Ŝeby uwodzić jakiegoś stepowego rabusia. Jestem córką nemediańskiego szlachcica i …

— Byłaś nemediańską szlachcianką, dopóki nie wzięli cię moi jezdni — przerwał ostro Jehungir. — Teraz

jesteś tylko niewolnicą i zrobisz to, co kaŜę.

— Nie zrobię tego!

— AleŜ zrobisz — powiedział powoli i z okrucieństwem Jehungir — zrobisz. Podoba mi się plan

Ghaznawiego. Mów dalej, mój wspaniały doradco.

— Conan najprawdopodobniej zechce ją od ciebie odkupić. Oczywiście odmówisz mu, a takŜe nie

wymienisz za naszych jeńców. Być moŜe spróbuje ją porwać lub odebrać siłą. Nie sądzę jednak, by chciał

naruszyć zawieszenie broni. Musimy być przygotowani i na taką ewentualność. Po zakończeniu rokowań, nim

o niej zapomni, wyślemy do niego posła z zarzutem porwania dziewczyny i Ŝądaniem jej oddania. MoŜliwe, Ŝe

poseł straci Ŝycie, ale Conan będzie przypuszczał, Ŝe dziewczyna uciekła. Później dotrze do niego

yuetshański rybak, nasz szpieg, który powie o tym, Ŝe Oktawia ukrywa się na Xapur. O ile go znam,

wiadomość ta skieruje go tam natychmiast.

— Aby na pewno samego? — powątpiewał Jehungir.

— Czy męŜczyzna bierze Ŝołnierzy, gdy udaje się do kobiety, której pragnie? — odparł doradca. — W

duŜym stopniu moŜliwe jest, Ŝe przybędzie sam. Mimo to uwzględnimy i tę drugą sytuację. Nie będziemy

czekać na niego na wyspie, ryzykując, Ŝe stanie się ona dla nas pułapką, lecz ukryjemy się w szuwarach,

które dochodzą na tysiąc jardów do Xapur. JeŜeli przybędzie z większym oddziałem, wycofamy się i

spróbujemy czegoś innego. Natomiast gdy będzie sam lub z garstką ludzi — będzie nasz! Na pewno

przypłynie pamiętając uśmiechy i znaczące spojrzenia twojej czarującej niewolnicy, panie.

— Nic z tego! Nie dam się pohańbić! — Oktawia szalała w gniewie i upokorzeniu.

— Prędzej umrę!

— Nie umrzesz, moja piękna buntowniczko, — powiedział Jehungir — ale poznasz coś bardzo przykrego i

bolesnego.

Klasnął w dłonie i Oktawia zbladła ponownie. W wejściu stanął muskularny Shemita — krępy męŜczyzna z

kędzierzawą, czarną bródką.

— Jest dla ciebie zajęcie, Gilzan — rzekł Jehungir. — Weź tę krnąbrną niewolnicę i pokaŜ jej część swoich

umiejętności. Tylko uwaŜaj, aby nie straciła urody.

Shemita mruknął z zadowoleniem i chwycił Oktawie za rękę. Uścisk jego Ŝelaznych palców i okrutny wyraz

twarzy sprawił, Ŝe opuściła ją cała odwaga. Krzycząc Ŝałośnie wyrwała się oprawcy i padła na kolana przed

bezlitosnym Agą, łkając o litość.

Strona 3

Howard Robert E - Conan barbarzyńca

Jehungir gestem odprawił zawiedzionego kata i zwrócił się do Ghaznawiego:

— JeŜeli twój plan się powiedzie, ozłocę cię!

W ciemnościach przedświtu, ogarniających morze falujących trzcin i mętne wody bagna, dał się słyszeć

dziwny szmer, nie powodował go leniwie płynący strumień, ani skradające się zwierzę. Przez gęste, wysokie

szuwary przedzierała się ludzka istota.

Gdyby ktoś tam był, zobaczyłby kobietę — wysoką i jasnowłosą. Jej bujne kształty podkreślała

przemoczona, oblepiająca ciało tunika. Oktawia rzeczywiście uciekła, nawet teraz wstrząsały nią

wspomnienia, jednak nie upokorzeń, jakich zaznała w niewoli. Wystarczająco okropnym było mieć Jehungira

za pana, lecz on z rozmyślnym okrucieństwem podarował ją szlachcicowi, którego imię nawet w Kwaharizmie

było synonimem zwyrodnienia. Na samą myśl o tym po jedwabistych plecach Oktawii przebiegały dreszcze.

PrzeraŜenie i rozpacz dodały jej sił w ucieczce z zamku Jelal Chana. Nocą spuściła się po linie zrobionej z

podartych gobelinów, a przypadek pomógł jej w znalezieniu spętanego konia. Jechała przez całą noc, ranek

zastał ją z ochwaconym wierzchowcem na bagnistym brzegu morza. Trzęsąc się z odrazy na myśl o

powrocie do zamku Jelal Chana i czekającym ją tam losie, zdecydowanie weszła w moczary, szukając

schronienia przed spodziewanym pościgiem. Kiedy otaczające ją szuwary stały się rzadsze, a woda sięgała

do pasa, przed oczami dziewczyny ukazały się mroczne kontury wyspy. Od jej brzegu oddzielał ją szeroki pas

wody, ale nie powstrzymało to Oktawii. Posuwała się dalej aŜ do chwili, gdy ciemna woda nie sięgnęła jej

piersi, po czym odbiła się silnie od dna i popłynęła w sposób świadczący o nieprzeciętnej wytrzymałości. Gdy

juŜ dopływała, zobaczyła, Ŝe brzegi wyspy wznoszą się niczym mury obronne, stromo ponad wodę.

Po dotarciu do ich podnóŜa nie znalazła ani uchwytu, ani występu, na którym mogłaby stanąć. Popłynęła

dalej wzdłuŜ brzegu, poddając się powoli zmęczeniu. Niecierpliwie obmacując skały, trafiła niespodzianie na

półkę. Z westchnieniem ulgi wciągnęła się na skałę i leŜała cięŜko oddychając. Ociekająca wodą w bladym

świetle gwiazd podobna była do białej bogini. Znalazła się na czymś, co wyglądało na wykute w skale schody.

Ruszyła po nich w górę. Nagle przywarła do głazów, słysząc przytłumione skrzypnięcie owiązanych szmatami

wioseł. WytęŜyła wzrok i wydało jej się, Ŝe dostrzega rozmazany kształt poruszający się w kierunku

zarośniętego półwyspu, z którego tu przypłynęła. Jednak mrok był jeszcze zbyt gęsty, by mogła być tego

pewna. W końcu ledwo słyszalne skrzypienie ustało i Oktawia ruszyła ponownie w górę. JeŜeli był to pościg,

nie miała innego wyboru jak ukryć się na wyspie. Wiedziała, Ŝe większość wysp tego bagnistego wybrzeŜa

była niezamieszkała. Ta mogła być piracką kryjówką, ale wolała nawet piratów niŜ Jelal Chana — bestię w

ludzkiej skórze. Podczas wspinaczki bezwiednie porównała swojego właściciela z wodzem kozaków, którego

przymuszona bezwstydnie uwodziła w obozie przy twierdzy Ghori, gdzie hyrkańczycy układali się ze

stepowymi wojownikami. Jego gorące spojrzenia napełniały ją lękiem i wstydem, lecz czysta barbarzyńska

natura stawiała go wyŜej od potwora, jakiego mogła zrodzić jedynie zbyt wyrafinowana cywilizacja.

Wdrapała się na skraj urwiska i rozglądnęła się z lękiem. Gęsta dŜungla, tworząca zwartą ścianę

ciemności, sięgała prawie do samego skraju wyspy. Coś przeleciało nad jej głową. Skuliła się mimo woli,

wiedząc, Ŝe to tylko nietoperz.

Choć przeraŜał ją mrok wszechobecnej gęstwiny, zacisnęła zęby i próbując nie myśleć o jadowitych

węŜach, skierowała się ku środkowi wyspy. Jej bose stopy poruszały się bezszelestnie po miękkim poszyciu.

Kiedy weszła między drzewa, zamknęła się wokół niej nieprzenikniona ciemność, napełniając jej serce

trwogą. Nie przeszła jeszcze tuzina kroków, a juŜ nie mogła dostrzec morza i skał. Po kilku następnych

straciła orientację i zgubiła się zupełnie. Przez splątane korony drzew nie dostrzegała ani jednej gwiazdy. Po

omacku, z wyciągniętą ręką brnęła na oślep. Nagle zatrzymała się. Gdzieś przed nią rozlegało się monotonne

dudnienie bębna. Nie był to dźwięk, jakiego moŜna by się spodziewać w tym miejscu i czasie. Zapomniała o

nim natychmiast, gdy poczuła czyjąś obecność w pobliŜu. Niczego nie widziała, ale była pewna, Ŝe ktoś stoi

obok niej w ciemności.

Ze zdławionym krzykiem rzuciła się do tyłu i w tej samej chwili coś, w czym mimo paniki poznała ludzkie

ramię, chwyciło ją w pasie. Wrzeszczała i wyrywała się ze wszystkich sił, lecz napastnik porwał ją w ramiona

jak dziecko, z łatwością tłumiąc gwałtowny opór. Milczenie, z jakim spotkały się jej protesty i błagania,

przeraziły ją jeszcze bardziej. Poczuła, Ŝe ktoś niesie ją w stronę odległego, wciąŜ monotonnie uderzanego

bębna.

W chwili gdy pierwsze promienie świtu zaczerwieniły morze, do brzegu wyspy zbliŜała się mała łódź z

samotnym Ŝeglarzem. MęŜczyzna ten był niepospolitą postacią. Na głowie miał purpurową opaskę, obszerną

jedwabną koszulę w jaskrawym kolorze podtrzymywała szeroka szarfa, na której wisiała krótka szabla w

pochwie z rekiniej skóry. Nabijane złotem skórzane buty świadczyły o tym, Ŝe ich posiadacz był jeźdźcem, a

nie Ŝeglarzem. Mimo tego z duŜą wprawą sterował łodzią.

W wyciętej i szeroko otwartej, jedwabnej koszuli ukazała się muskularna, spalona od słońca pierś. Pod

brązową skórą przybysza grały potęŜne mięśnie, kiedy bez wysiłku poruszał wiosłami. Jego rysy zdradzały

dziką, barbarzyńską naturę, a jednak twarz nie była odpychająca, chociaŜ płomienne, błękitne oczy zdradzały,

Ŝe łatwo jest wzbudzić jego gniew. Był to Conan, który trafił do warowni kozaków — nie mając nic prócz

sprytu i miecza. A mimo to został ich wodzem.

Strona 4

Howard Robert E - Conan barbarzyńca

Przybił do brzegu obok wyciosanych w skale stopni, jak ktoś dobrze znający wyspę. Potem uwiązał łódź u

skalnego występu i bez wahania ruszył w górę po skruszałych schodach. Rozglądał się uwaŜnie dookoła, nie

dlatego, Ŝe spodziewał się ukrytego niebezpieczeństwa, lecz poniewaŜ czujność była częścią jego

osobowości wyostrzoną przez lata niebezpiecznego Ŝycia, jakie wiódł. To, co Ghaznawi uwaŜał za jego

szósty zmysł lub zwierzęcy instynkt, było w rzeczywistości nabytą poprzez lata długotrwałego ćwiczenia

wprawą i wrodzonym sprytem barbarzyńcy. śaden instynkt nie podpowiadał Conanowi, Ŝe obserwują go

ukryci w przybrzeŜnych szuwarach ludzie.

W czasie gdy wchodził po schodach, jeden z zaczajonych ludzi wziął głęboki oddech i powoli naciągnął

cięciwę swego łuku. Jehungir chwycił go za ramię i z wściekłością syknął mu do ucha:

— Głupcze! Chcesz wszystko zaprzepaścić? Nie widzisz, Ŝe jest za daleko? Niech wejdzie na wyspę i

poszuka dziewczyny. My poczekamy tu jeszcze jakiś czas. Mógł wyczuć naszą obecność lub podejrzewać

zasadzkę. MoŜe ukrył w pobliŜu swoich kozaków. Poczekamy. Za godzinę —jeŜeli nic nam nie przeszkodzi —

podpłyniemy do schodów i zaczaimy się przy nich. Jeśli nie wróci szybko, wejdziemy na wyspę i zapolujemy

na niego. Nie chciałbym jednak tego robić, gdyŜ wielu z nas zginie. Chcę go zaskoczyć, kiedy będzie schodził

do łodzi i przeszyć strzałami z bliska.

W tym samym czasie niczego nie podejrzewający przywódca kozaków wszedł w zarośla. Stanął cicho na

miękkich, skórzanych podeszwach, przeszukując wzrokiem kaŜdy zakamarek. Z niecierpliwością oczekiwał

widoku wspaniałej, jasnowłosej piękności, której pragnął od pierwszego spotkania w namiocie Jehungira Agi

przy twierdzy Ghori. PoŜądałby jej nawet wówczas, gdyby okazywała mu jawną niechęć. Jednak jej znaczące

spojrzenia i uśmiechy rozgrzały mu krew i teraz, z całą odziedziczoną, dziką gwałtownością pragnął owej

białoskórej, jasnowłosej kobiety.

Był juŜ kiedyś na Xapur. Miesiąc wcześniej odbyło się tu potajemne spotkanie zpiratami. Wiedział, Ŝe zbliŜa

się właśnie do zagadkowych ruin, którym wyspa zawdzięcza swoją nazwę. Zastanowił się przez chwilę, czy

dziewczyna moŜe ukrywać się wśród nich. Nagle stanął jak skamieniały.

Zobaczył coś, co kłóciło się ze zdrowym rozsądkiem — ogromny, ciemnozielony mur, za blankami którego

strzelały w niebo potęŜne wieŜe.

Przez chwilę Conan stał jak zaczarowany, targany wątpliwościami, jakie ogarniają kaŜdego, kto staje wobec

rzeczy nieprawdopodobnych i kolidujących ze zdrowym rozsądkiem. Conan był pewny swoich zmysłów, a

jednak coś się tu nie zgadzało. Jeszcze przed miesiącem między drzewami wznosiły się tylko ruiny.

Czy ludzkie ręce mogą postawić tak ogromne mury w przeciągu kilku tygodni?

Czy jest moŜliwe, Ŝe wszędobylscy piraci z Krwawego Bractwa nie zauwaŜyli prac przy tak gigantycznej

budowie? Gdyby coś przyciągnęło ich uwagę, to na pewno zawiadomiliby o tym kozaków.

Nie sposób było wytłumaczyć tego faktu, a jednak oczy nie myliły barbarzyńcy. Był na Xapur i te wysokie,

fantastyczne, kamienne budowle stały na wyspie. Całość zdawała się fatamorganą, szaleństwem lub

niemoŜliwością, a mimo tych wszystkich wątpliwości była prawdą.

Odwrócił się, by uciec przez dŜunglę po kamiennych schodach i błękitnym morzem do dalekiego obozu

przy ujściu rzeki. W tej jednej, krótkiej chwili, poraŜonemu paniką Conanowi nawet myśl o pozostaniu w

pobliŜu wyspy zdała się być odraŜającą. Najchętniej rzuciłby wszystko — warowne obozy, step, kozaków — i

odjechał na tysiące mil z tego tajemniczego Wschodu, gdzie niewyobraŜalne, szatańskie moce czyniły rzeczy

przeciwne prawom natury.

W tej krótkiej chwili przyszłość królestw, zaleŜna od losów nieświadomego tego barbarzyńcy, była

niepewna. Jeden, jedyny szczegół przewaŜył szalę: Conan zobaczył strzępek jedwabiu na ciernistym krzewie.

Pochylił się nad nim i wyczuł delikatny zapach. Bardziej dzięki dalekiemu skojarzeniu niŜ czułemu węchowi

poznał woń, jaką roztaczała wokół siebie piękna, jasnowłosa dziewczyna, którą widział w namiocie Jehungira.

Zatem rybak nie kłamał, była tu! Po chwili spostrzegł w ziemi odcisk bosej stopy: długi i wąski — ślad

męŜczyzny, nie kobiety. Ślad był nienaturalnie głęboki. Wniosek nasuwał się sam: męŜczyzna coś niósł, a cóŜ

to mogło być innego, niŜ poszukiwana dziewczyna? Conan stał przez moment bez ruchu i patrzył na czarne

wieŜe, groźnie majaczące między drzewami. W jego niebieskich oczach pojawił się złowieszczy błysk.

PoŜądanie dziewczyny i ponura, dzika nienawiść do jej porywacza, zlały się w jedno przemoŜne uczucie.

Namiętność przezwycięŜyła przesądny strach i Conan — przyczajony jak lew, który szykuje się do skoku,

korzystając z osłony drzew i krzewów, ruszył w kierunku murów fortecy.

Stwierdził, Ŝe zarówno mur jak i forteca, do niedawna leŜące jeszcze w ruinie, zostały zbudowane z tego

samego zielonego kamienia, z którego korzystali ich dawni budowniczowie. Doznał dziwnego wraŜenia, jakby

patrzył na coś dobrze znanego. Czuł, Ŝe ma przed sobą coś, co widział wcześniej we śnie.

Wreszcie zrozumiał. Mury, wieŜe i wszystkie budynki stały na miejscu dawnych ruin; tak, jakby z

rozpadających się szczątków odbudowano staroŜytne budowle.

Nic nie zakłócało ciszy poranka, gdy Conan podkradał się pod mur wznoszący się pionowo wśród bujnej

roślinności, która tu, na południowym krańcu wielkiego, śródziemnego morza, dorównywała tropikalnej. Na

blankach nie zobaczył nikogo, niczego teŜ nie usłyszał. W pobliŜu widoczna była brama, lecz nie

przypuszczał, by mogła być otwarta lub niestrzeŜona. Wiedziony przekonaniem, Ŝe kobieta, której szukał,

znajduje się za murami, postąpił w typowy dla siebie, zuchwały sposób.

Strona 5

Howard Robert E - Conan barbarzyńca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: