Carr Philippa - Czas na milczenie.pdf - do posortowania - kadorka1

Carr Philippa

Czas na milczenie

Z angielskiego przełożyła Joanna Puchalska

Tytuł oryginału A TIME FOR SILENCE

Preludium

Po raz pierwszy spotkałam Carla Zimmermana w naszym domu w

Westminsterze, kiedy miałam jedenaście lat. Pamiętam doskonale ten

moment. Właśnie świętowaliśmy z całym Londynem — a właściwie z

całą Anglią — koronację króla i królowej.

Zmarły król był niezwykle barwną postacią. Zasłynął już jako książę

Walii licznymi skandalami, które bulwersowały opinię publiczną —

wiadomo, że ludzie uwielbiają się gorszyć. Kiedy wstąpił na tron,

ustatkował się, ale wtedy oczywiście był już dużo starszy.

Urodziłam się w ostatnim roku tamtego wieku. Matka moja mówiła,

że byłam za mała, by pamiętać koniec oblężenia Mafekingu. Stała wte-

dy w oknie trzymając mnie w ramionach i patrzyła na ludzi świętują-

cych na ulicach, a ja podobno śmiałam się i byłam zachwycona.

Książę Walii wstąpił na tron jako Edward VII po śmierci swej matki,

wielkiej królowej Wiktorii. Ludzie często powtarzali, że minęła wów-

czas bezpowrotnie pewna epoka. Teraz z kolei Edward opuścił ten

świat, a my witaliśmy nowych suwerenów — jego syna Jerzego i jego

żonę, królową Marię.

Mój ojciec, Joel Greenham, był posłem do parlamentu z okręgu

Marchlands - reprezentowanego przez Greenhamów od czasów Jerzego

II — najpierw z ramienia partii wigów, a następnie liberałów, gdy partia

zmieniła nazwę.

Byłam przyzwyczajona do spotkań towarzyskich, gdyż rodzice czę-

sto przyjmowali gości zarówno w Westminsterze jak i w Marchlands, w

cudownym, najukochańszym domu rodzinnym. Przyjęcia londyńskie

miały charakter oficjalny; bywali na nich ważni ludzie ze świata polity-

ki, których spotykanie przyprawiało mnie o dreszcz emocji. Na wsi

było inaczej. Przyjeżdżali do nas właściciele sąsiednich majątków,

krewni i przyjaciele. Ich wizyty upływały w znacznie swobodniejszej

atmosferze.

Moja obecność na przyjęciach urządzanych w naszym domu w Lon-

dynie utrzymywana była w tajemnicy. Cichutko jak myszka siedziałam

przytulona do balustrady na drugim piętrze, skąd miałam doskonały

widok na schody i skąd mogłam błyskawicznie czmychnąć, gdyby któ-

ryś z gości przypadkiem spojrzał w górę. Rodzice doskonale wiedzieli,

że tam jestem. Czasami któreś z nich patrzyło w moją stronę i dyskret-

nie machało ręką, dając znak, że zdaje sobie sprawę z mojej obecno-

ści. Robert Denver też wiedział o stanowisku obserwacyjnym przy

poręczy, ale on właściwie był członkiem rodziny.

Z Denverami łączyła nas wielka zażyłość. Moja matka i lady Denver

wychowywały się razem jako młode panny. Potem lady Denver - którą

nazywałam ciocią Belindą -wyjechała na kilka lat do Australii, a

kiedy wróciła i wyszła za mąż za sir Roberta Denvera, dawna przyjaźń

odżyła. Ciocia Belinda miała dwoje dzieci, Roberta i Annabe-

lindę. Oboje stanowili bardzo ważne osoby w moim życiu.

Robert, starszy ode mnie o pięć lat, był jednym z najmilszych ludzi,

jakich znałam. Był wysoki i szczupły, a przy tym trochę sztywny i nie-

zręczny. Jego siostra Annabelinda twierdziła, że Robert wygląda, jakby

ktoś w pośpiechu poskładał poszczególne części ciała i nie wszystkie

dobrze dopasował. Usposobienie miał łagodne i delikatne. Od pierwszej

chwili, kiedy go zobaczyłam, stał mi się bardzo bliski.

Między starszą ode mnie o dwa lata Annabelinda a jej bratem trudno

było doszukać się podobieństwa. Ona wzbudzała niepokój, fascynowała

otoczenie i była zadziwiająca pod każdym względem.

- Annabelinda podobna jest do swojej matki. -Niejeden raz

słyszałam te słowa z ust mojej matki.

Denverowie mieszkali stale na wsi. Kiedy przyjeżdżali do Londynu,

zatrzymywali się u nas. Robert miał w przyszłości przejąć rodzinny

majątek, więc obaj z ojcem z racji licznych zajęć nie byli tak częstymi

gośćmi jak Annabelinda i jej matka. One z kolei dużo bardziej wolały

Londyn niż wieś.

Tego dnia gościła u nas cała rodzina Denverów. Sir Robert, ciocia

Belinda i Robert uczestniczyli w przyjęciu, a Annabelinda siedziała z

nami na górze. Już wtedy była piękna. Miała duże niebieskie oczy, gę-

ste czarne włosy i gładką, jasną cerę. Była odważna i pełna życia. Wy-

obrażałam sobie, że ciocia Belinda musiała być dokładnie taka sama w

jej wieku i że pewnie dokuczała mojej matce tak samo, jak Annabelinda

dawała się we znaki mnie.

- Nie pozwól Annabelindzie rządzić - powtarzała mi matka. - Miej

swoje własne zdanie. Nie dopuść, żeby ci mówiła, co masz robić. Ona

potrafi być bardzo apodyktyczna... tak jak jej matka - dodawała w za-

myśleniu.

Wiedziałam doskonale, co ma na myśli, i gotowa byłam za wszelką

cenę słuchać tej rady.

W dniu owego pamiętnego przyjęcia, kiedy zasiedliśmy pod opieką

mojej guwernantki, panny Grant, by jak co wieczór wypić kubek mleka,

Annabelinda dała upust swemu rozdrażnieniu.

- Może to dobre dla ciebie, Lucindo - rzuciła gniewnie. - W końcu

masz dopiero jedenaście lat. Ja mam już trzynaście, a ciągle traktuje się

mnie jak dziecko.

- Będziemy podglądać wchodzących gości. To przecież doskonała

zabawa, prawda Charles? - zwróciłam się do młodszego brata.

- O, tak - poparł mnie. - A jak wszyscy pójdą do jadalni, to zakrad-

niemy się na dół i zaczekamy w schowanku. Robert na pewno przynie-

sie coś fantastycznego do jedzenia.

- Annabelinda wie o tym doskonale - zauważyłam. -Przecież była

już tam z nami parę razy.

- To świetna zabawa - powtórzył Charles.

- Zabawa! — wykrzyknęła oburzona Annabelinda. — Żeby kogoś...

w moim wieku traktować jak dziecko!

Przyjrzałam się jej uważnie. Rzeczywiście, trudno było o niej po-

wiedzieć, że wygląda dziecinnie.

- Annabelinda szybko się rozwinie - przepowiadała zawsze moja

matka.

Słowa te sprawdziły się. Annabelinda już nabrała kształtów. „Ona

urodziła się dojrzała, tak jak jej matka". Była to kolejna opinia powta-

rzana przez moją matkę, ujawniająca jej wiedzę na temat cioci Belindy.

Brzmiała jak ostrzeżenie.

-Ja na pewno nie będę patrzeć zza poręczy -oświadczyła z wyraźnym

niesmakiem Annabelinda. — To dziecinada.

Wzruszyłam ramionami. Prawdę mówiąc, nie mogłam się doczekać

tej dziecinady. Goście wstępujący po szerokich schodach i moi rodzice

czekający na ich powitanie pod wielkim żyrandolem stanowili widok

niezapomniany, który urzekał mnie za każdym razem. Salon i jadalnia

znajdowały się na pierwszym piętrze. Na rozległym podeście u szczytu

schodów goście wymieniali z rodzicami kilka zdawkowych uprzejmo-

ści, a potem dostojnym krokiem przechodzili do salonu. Właśnie ten

moment uwielbialiśmy obserwować zza poręczy.

Potem, kiedy już wszyscy zasiedli w jadalni, cichutko zakradaliśmy

się tylnymi schodami na dół do małego pokoiku, czyli naszego scho-

wanka. W pomieszczeniu tym stało kilka szaf i kredensów, w których

przechowywano najróżniejsze rzeczy, oraz stół i kilka krzeseł. Zasiada-

liśmy tam i pałaszowaliśmy przysmaki, które znosił Robert. Cze-

kaliśmy cierpliwie, aż zjawi się z tacą, na której znajdowała się galaret-

ka z bitą śmietaną, lody lub inny smakołyk. Robert siadał z nami i cze-

kał, aż zjemy. Była to najmilsza część wieczoru. Jestem pewna, że on

też lubił spędzane z nami chwile.

Wreszcie panna Grant poszła sobie, a my zajęliśmy posterunek przy

poręczy. Przyszła także Annabelinda. Nie wyjaśniła powodów zmiany

swojej decyzji. Wciśnięta obok nas wygłaszała krytyczne komentarze

na temat wyglądu pań, nie szczędząc też uwag pod adresem panów.

Kiedy goście udali się na kolację, nadeszła najbardziej emocjonująca

chwila. Cichutko zeszliśmy na dół, przyśpieszając kroku pod wielkim,

jasnym żyrandolem. Potem wystarczyło przemierzyć cztery stopnie w

górę, żeby znaleźć się w schowanku.

Charles nie mógł powstrzymać chichotu. Zgodnie z jego przewidy-

waniami niemal natychmiast pojawił się Robert z tacą, na której stały

cztery szklane miseczki z leguminą. Widocznie domyślił się, że Anna-

belinda jednak zdecyduje się przyjść i dla niej też przyniósł porcję dese-

ru.

Odniosłam wrażenie, że ona wstydzi się tego, iż przyłapano ją na za-

dawaniu się z młodszymi dziećmi. Ponieważ jednak jej brat Robert

zstępował do nas z wyżyn świata dorosłych - i w dodatku się tego nie

wstydził -czuła się do pewnego stopnia wytłumaczona.

Usiedliśmy przy stole i bez reszty oddaliśmy się łakomstwu.

Carr Philippa - Czas na milczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: