12 - Ucieczka z Wichita Falls.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wiesław Wernic

Ucieczka z Wichita Falls

Spotkanie w drodze

Kraina była bezkresna. Wędrował po niej poprzez

rozkołysane wiatrem trawy, poprzez liche, ledwo od-

rośle od ziemi poszycie i poprzez nagą, rudawą ziemię,

na której trująca wilgoć bagnistych rozlewów alkalicz-

nych źródeł ledwie pozwalała na skąpą wegetację ro-

ślin. To była preria. Gdzieniegdzie pokryta szmaragdo-

wym dywanem, gdzieniegdzie porosła rudziejącą dar-

nią lub spopielała, cuchnąca saletrą, kwasem i siarką.

Żelazne szyny najkrótszą linią przecinały płaszczy-

znę ze wschodu na zachód, lecz nim dobiegły brzegów

Pacyfiku, przeskakiwały przepaście Gór Skalistych,

dźwigały się ku przełęczom ryzykownymi spiralami,

aby po tamtej stronie biec dalej przez doliny, brzegami

strumieni i rzek wartko płynących ku morzu.

Widział to wszystko — ogromną panoramę świata, a

wśród niej nielicznych wędrowców: stadko bizonów,

antylopy gnające stepem, grzechotniki wygrzewające

się na osypiskach kamieni, kujoty skryte w gąszczu

krzewów, pumę skradającą się wśród leśnego zbocza

góry. Niekiedy biegły konie z ludźmi na grzbietach,

niekiedy sunęła karawana wysokich wozów ciągnio-

nych przez woły, chmurę kurzu wzbijały koła dyli-

żansu, jednego z ostatnich. Na koniec ujrzał długi sznur

czarnowłosych, posępnych wojowników na chudych,

grzywiastych mustangach, powoli i bezszelestnie

zmierzających tam, gdzie leżała Pasangua — Liano

Estacado, czyli wrota piekieł na ziemi.

Poczuł żar i duchotę rozpalonego powietrza, a na po-

wiekach blask słońca.

Otworzył oczy, odwrócił głowę, bo jaskrawe światło

padające z góry, przesączające się przez wąziutką

szczelinę, oślepiło go.

— Co za dziwny sen? — mruknął i zmienił pozycję

ciała, aż coś zachrzęściło pod plecami. Leżał nierucho-

mo, ciągle jeszcze na pół przytomny i ciągle wpatrzony

w kolorową wizję prerii, dopóki nie zastąpił jej

rzeczywisty obraz: nie heblowane deski wiszące tak

nisko, iż nie sposób było usiąść. Dopiero teraz wróciła

mu pełna świadomość czasu, miejsca i zdarzeń, które

poprzedziły nocleg w tym dziwnym schronieniu. Nad

sobą miał podłogę werandy wzniesionej nad ziemią na

kamiennych słupkach, dostatecznie jednak niskich, by

ktoś przechodzący obok nie mógł dojrzeć, co kryje pod

nimi mroczna przestrzeń.

Wróciwszy do rzeczywistości Robert nadał spoczy-

wał na warstwie wiórów, nieskory do opuszczenia za-

cisznego schowka. Coś miękkiego otarło się o jego

policzek. Biały kotek w czarne łaty miauknął

nieśmiało, a później powędrował ku granicy mroku i

światła, wreszcie podskoczył zabawnie i zniknął z pola

widzenia.

Robert zaniepokoił się. Kot jak kot, lecz jeśli zwęszy

go pies? Co prawda w nocy zbadał otoczenie domu.

Psów tu nie trzymano, jednak mógł który przywędro-

wać od sąsiadów. Postanowił opuścić swoje nocne

Liano Estacado (hiszp.) lub Staked Plain (ang.) —

Pustynia Palikowa. Nazwa wywodzi się od palików

ustawianych dla oznaczenia właściwych szlaków lub

od gładkich pni jukki, rosnących gdzieniegdzie.

Indianie nazywają ten teren Pasangua.

schronienie. Obrócił się i na czworakach począł pełznąć

w kierunku węższego boku prostokąta, jaki wyznaczała

podłoga werandy. Posuwał się wolno, unikając szelestu

wiórów, które służyły mu dotąd za kiepski materac. W

ciszy wczesnego poranka nawet szuranie kolanami

zabrzmiałoby zbyt głośno. Odetchnął z ulgą, gdy głowa

znalazła się pod ostatnią belką, za którą ciągnął się

równy pas wydeptanej ścieżki, ograniczonej zaporą

zielonych krzewów. Wyjrzał ostrożnie, gotów w każdej

chwili cofnąć się. Na lewo biegła ulica osiedla, zupełnie

pusta. Odczekał jeszcze kilka sekund, nie mogąc

zdecydować się na skok, który powinien być cichy i tak

szybki, aby pozwolił w mgnieniu oka osiągnąć linię

krzewów. Naprężył mięśnie, wsparł się dłońmi o ziemię

i... zamarł w bezruchu.

Klap, klap, klap... Najpierw usłyszał, później dostrzegł

buty i skraj spódnicy. Cofnął się. Ten pierwszy ranny

przechodzień to sygnał ostrzegawczy. Robert czekał

cierpliwie, aż odgłos kroków ucichnie. Niestety. Po

kilkunastu sekundach zadudniły schodki werandy,

później kurz poleciał z desek wprost na głowę Roberta.

— Pani Cavendish!

Głos zabrzmiał czysto, wyraźnie i bardzo donośnie.

Robert z niepokojem pomyślał, że jeszcze kilka takich

okrzyków, a zbudzi się całe osiedle, a on zostanie

unieruchomiony w kryjówce. Ale nieznana pani

Cavendish musiała być równie rannym ptaszkiem, co

osoba składająca jej wizytę — rozległ się szczęk klucza i

skrzyp zawiasów.

— Dzień dobry, dzień dobry... Proszę wejść. Już za-

częłam...

Dalsze słowa zagłuszyło trzaśniecie drzwiami. Później

brzękła szyba. Prawdopodobnie uchylono okno, bo od

tej chwili do uszu Roberta dobiegały fragmenty

rozmowy, raz cichsze, raz głośniejsze, lecz zawsze nie-

zrozumiałe. Przez pewien czas wsłuchiwał się, pragnąc

wywnioskować, czy ranny gość nie zamierza wyjść.

Nieprzerwana gadanina utwierdziła go jednak w

mniemaniu, że wizyta nie zakończy się szybko.

Znowu podpełzł ku linii światła i mroku i znowu

skamieniał w bezruchu, dostrzegłszy końskie kopyta i

koła wozu toczące się po drodze. Tupot i turkot nagle

zamilkły, akurat naprzeciw werandy.

— Pani Cavendish! — zabrzmiało gdzieś z góry, z

wnętrza domu. — Mleko przywieźli! Ja przyniosę.

Dźwięk otwieranych , drzwi, tupot nóg po deskach.

Później — niezrozumiała rozmowa, znowu tupot, a po

nim cichnący głos oddalającego się pojazdu. Gdy

ostatecznie umilkł, Robert wolniutko wysunął głowę z

głębi swego schronienia. Zerknął w górę. Weranda była

pusta. Wypełzł, wyprostował się, rozejrzał. Nie dostrzegł

nikogo, nie usłyszał niczego poza odgłosami

dobiegającymi zza otwartego okna. Dotarł do krzewów

krokiem pozornie niedbałym, wśliznął się w zarośla i

począł porządkować ubranie. Do spodni i do bluzy

poprzyczepiało się mnóstwo wiórów, trocin i drzazg.

Zdejmował to z siebie ostrożnie, aby nie szeleścić liść-

mi. Dokonawszy tej żmudnej czynności siadł wśród

zielonego gąszczu. Rozmyślał. Powinien skierować się

do stacji kolejowej i wsiąść do pociągu jadącego na

północ lub na wschód. Lecz nie tutaj. Osada jest zbyt

mała i zbyt duża jednocześnie. Oznaczało to, że mieszka

w niej niewiele ludzi i wszyscy znają się wzajemnie, a

każdy przybysz zwraca na siebie uwagę i staje się

obiektem dociekliwych zainteresowań. Oznaczało to

jednak, iż urzęduje tu szeryf. Rozważywszy te dwie

okoliczności Robert zdecydował się poszukać innego

przystanku kolejowego, gdzie mógłby zniknąć w tłumie

podróżnych lub gdzie tylko deska z wypisaną nazwą

oznacza stację, a pustkowie podbiega pod same tory. W

takich warunkach można spokojnie czekać na dymiący

parowóz i wagoniki z platformami. Żaden szeryf, żaden

agent nie będzie się tam kręcił, bo i po co? Lecz tu... Tu

należało zachować wielką ostrożność. Spacer po ulicy

osady stanowił zbytnie ryzyko, a próba nabycia

żywności W którymś ze sklepików graniczyłaby z

głupotą. Robert westchnął. Ostatni jego posiłek był już

tylko wspomnieniem ubiegłego ranka. Odetchnął

głęboko i poczuł zapach, jaki ocenić potrafi tylko

człowiek głodny: zapach chleba. Zerknął poprzez

liściastą zasłonę w kierunku domu, pod którego werandą

niedawno spoczywał. Nad spadzistym dachem, z otworu

komina bił ku niebu ciemną smugą dym. Z otwartego

okna płynęły wonie, które przyprawiły Roberta o skurcz

żołądka. Usiadł i gapił się w okno, dręczony

wzrastającym uczuciem głodu. Ten zapach pieczonego

chleba trzymał go tutaj, chociaż powinien jak

najszybciej odejść. Wiedział o tym, lecz nie mógł się

zdobyć na decyzję. Poczuł się słaby, bezsilny, prawie

chory. Na myśl, że w takim stanie czeka go wędrówka

kilku, a może kilkunastu mil, aż spocił się z przerażenia.

Pożałował, że sprzedał konia. Uczynił to, gdy wydał

resztę pieniędzy. Teraz miał pełną kieszeń monet, a

jednocześnie... umierał z głodu.

W oknie zamajaczyła czyjaś postać. Pokazała się i

znikła, pokazała i znikła... Powtórzyło się to ze cztery

razy. Robert nie mógł oderwać wzroku od parapetu

okna. Tak, nie mylił się, leżały tam bochenki chleba!

Cudowne bochenki chleba, na pewno jeszcze gorące!

Zerwał się, rozgarnął gałęzie, wyszedł na otwartą

przestrzeń. Głód kazał mu zapomnieć o ryzyku. Chęć

zatopienia zębów w miękkim, ciepłym cieście i w chru-

piącej skórce działała niczym siła magiczna.

Los okazał się dla Roberta łaskawy. Bochenki

spokojnie leżały na białym ręczniku, a w oknie nikogo

nie było

widać.

Dotarł pod ścianę ^domu i nasłuchiwał. Nic, żadnego

dźwięku. Obejrzał się. Pusto. Wspiął się na czubki bu-

tów, lecz to nie wystarczyło. Wyprostowana ręka minęła

o cal krawędź parapetu. Podskoczył. Dopiero wtedy

palce dotknęły upragnionej zdobyczy. Nim opadł na

ziemię, dzierżył już w dłoni bochenek ciężki i tak go-

rący, że o mało go nie upuścił. Ukrył chleb pod kurtką i

traperskim krokiem pomaszerował wzdłuż ściany.

Traperskim krokiem! Tak stąpać nauczył go Karol

Gordon — opiekun, wychowawca, doświadczony my-

śliwy, a później rolnik. Jakże odległe dzieje! A przecież

od tamtych dni minęły zaledwie dwa lata.

Dotarł do narożnika domu, ostrożnie wyjrzał. Od tej

strony znajdowały się dwa okna, oba zamknięte.

Stwierdziwszy ten pomyślny fakt, oderwał się od ściany

i pobiegł prościutko przez łąkę ciągnącą się za domem,

przez zarośla szałwii, przez piaszczystą ścieżkę i dalej

miedzą, wzdłuż zieleniejącego pola ozimin. Miedza

doprowadziła go nad brzeg rozlanego wiosennym

przyborem strumienia. Bury nurt bulgotał groźnie,

tajemniczo. Na pewno nie był tak niebezpieczny, jak na

to wyglądał, lecz Robert wolał nie ryzykować. Poszedł

brzegiem. Gorący bochenek grzał mu pierś, ssące

uczucie głodu stało się znowu nieznośne. Sięgnął za

pazuchę, oderwał kawał chleba, ugryzł i począł żuć

powoli, pamiętając słowa (kiedyż to było?) Gordona:

„Jeśli długo nie będziesz jeść, a później dadzą ci całą

furę mięsa, nie rzucaj/się na nie jak zgłodniały ku jot,

jeśli chcesz uniknąć choroby".

Teraz starał się być rozsądnym. Trudno mu szło. Ileż

wysiłku włożył w to powolne żucie i w

powstrzymywanie się od natychmiastowego połknięcia

gorącego kęsa.

„Jeśli połknę, dostanę boleści" — powtarzał w my-

ślach przy każdymi ruchu szczęk.

Rozsądek zwyciężył. Może dlatego, że Robert, cho-

ciaż nie westman, nie traper ani nawet doświadczony

latami

mężczyzna (dochodził zaledwie dwudziestki!), zdołał

zwycięsko przejść sporo prób życiowych, przy których

załamałby się niejeden jego rówieśnik.

Szedł szybko, pogryzając od czasu do czasu, aż do-

tarł do miejsca, gdzie rozlane wody strumienia utwo-

rzyły

niewielkie jeziorko omywające miniaturowy półwysep

porośnięty drzewami. Obejrzał się. Nie było już

12 - Ucieczka z Wichita Falls.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: