Graham Masterton - Ciało i krew.pdf - Graham Masterton - kreett

Graham Masterton

Ciało i krew

ROZDZIAŁ I

— To tutaj, dzieci - powiedział Terence po niespełna godzinie jazdy.

Skręcił swoim poobijanym czarnym mercurym kombi z szosy, wjechał

przednimi kołami na nasyp i zgasił silnik.

Emily spojrzała przez boczną szybę na falujące przed burzą pszeniczne

pole, fruwające w powietrzu plewy i niebo, teraz ciemniejsze nawet od oczu

taty.

— Dlaczego tutaj przyjechaliśmy? - zapytała. - Nie zdążymy na Deep

Space Nine.

Miała na sobie o jeden numer za małą żółtą sukienkę w kwiatki; oprawki

jej okularów pozlepiane były plastrem Band Aid, a miedziane włosy zaplecione

w warkoczyki i związane kokardami.

Obok niej poruszyła się i otworzyła oczy Lisa. Miała dziewięć lat, blond

włosy, chude nadgarstki, chude nogi, skarpetki do kostek i skomplikowany

aparat na zębach, z powodu którego stale sepleniła. George spał z otwartymi

ustami, śliniąc się na podłokietnik. George miał tylko trzy lata i odstające uszy.

— Nadszedł czas, dzieci - oznajmił z dziwnym uśmieszkiem Terence. —

Czas, aby zrobić to, co do nas należy. - Wysiadł z samochodu i otworzywszy

tylne drzwi, obszedł go dookoła, waląc dłonią w dach i w maskę.

Zniecierpliwiony i niespokojny, nie mógł ustać w miejscu. - Szybciej, dzieci,

pośpieszcie się, już czas.

Wysiedli z samochodu. Tato zatrzasnął drzwi i przez chwilę stali na

poboczu. Wiatr szumiał i świstał, po asfalcie przelatywały suche grudy ziemi.

Nie wiedzieli, co mają robić. Nic wiedzieli, dlaczego się tutaj znaleźli. Ale tato

powtarzał im bez przerwy, kiedy jechali, ze muszą zostać ocaleni.

— Kocham was, kocham was wszystkich. Wiecie, jak bardzo was

kocham? Dlatego właśnie musicie zostać ocaleni.

Tato otworzył bagażnik i wyjął z niego swój stary worek. Dzieci go nie

lubiły. To był ten sam stary worek, w którym utopił tego szczeniaka labradora,

który urodził się zdeformowany. Ten sam stary worek, w którym regularnie

przynosił do domu pokrwawione ciała zastrzelonych przez siebie królików. Ten

sam stary worek, który powalany był wszelkiego rodzaju strasznymi plamami i

okropnie śmierdział.

— Chodźcie, dzieci, chodźcie tu na górę - ponaglał ich Terence. Wciąż

oszołomieni wdrapali się w ślad za nim po osypującym się

ziemnym nasypie. Jakiś pyłek wpadł do oka George'owi, który zatrzymał

się, zamrugał i zaczął energicznie pocierać powiekę. Tato zawrócił, odłożył

swój worek i zajrzał synkowi do oka.

— Czujesz, gdzie on jest? Spójrz w górę... a teraz w bok. Nie, nic nie

widzę, George. Chyba wypadł.

Zaczęli torować sobie razem drogę przez szumiący ocean dojrzewającej

pszenicy. Emily trzymając za rękę George'a, Lisa trochę z tyłu. I tato, który

przez cały czas mówił do siebie i gestykulował, wyprzedzając ich o parę

kroków: nigdy zbyt blisko i nigdy zbyt daleko.

— Jak myślicie, dzieciaki! — zawołał. - Czy to nie jest jeden z tych dni?

Emily spojrzała w górę. Niebo było ciemnobrązowe - naprawdę

ciemnobrązowe! — a chmury gnały po nim jak spuszczone z uwięzi ogary.

Gnały tak szybko, iż mogło się wydawać, że wiruje wokół nich cały świat;

mogło się wydawać, że cały stan Iowa kręci się na olbrzymim trzeszczącym i

dudniącym talerzu gramofonu.

— Alouette, urocza Alouette — zaśpiewał Terence, a potem zagwizdał,

podskoczył w górę, obrócił się do nich twarzą i zakręcił kilka razy nad głową

starym workiem. — Pamiętacie tę piosenkę? Pamiętasz tę piosenkę, Emily?

Kiedy byłaś małym dzieckiem, wprost ją uwielbiałaś. Śpiewałem ci ją przez

cały dzień i przez całą noc, przez cały dzień i przez całą noc, i niech mnie kule

biją, jeśli kłamię.

Dzieci przebiegły kilka kroków i zatrzymały się. W twarze zaczęły kłuć je

krople deszczu.

— Ocal nas — krzyknął Terence, brodząc po kolana w pszenicznych

kłosach. - Ocal nas, prosimy, ocal nas, Boże!

— Ocal nas! - zapiał swoim cienkim piskliwym głosikiem George.

Wszędzie wokół nich wirował kurz i plewy.

- Ocal nas - zaintonował Terence- Ocal nas, ocal nas. Ocal nas!

- Ocal nas! - krzyczały dzieci. - Ocal nas!

- Ale od czego nas ocal? - zapytał Terence, odwracając się, żeby wbić

szeroko otwarte oczy w całą trójkę, lecz jednocześnie ani na chwilę nie

przestając posuwać się wielkimi krokami do tyłu. Ocal nas od czego, dzieci?

Ocal nas od czego?

— Ocal nas od Pana Wooga-boogah! — krzyknął George.

— O, nie — odparł, potrząsając głową, Terence. - Nie od Pana Wooga-

boogah.

— Ocal nas od złej krwi? — próbowała zgadnąć Lisa. Terence dał trzy

kolejne kroki do tyłu, nie spuszczając z oczu

Emily. A potem podniósł w górę stary worek i wydał z siebie przenikliwy

okrzyk podobny do kwiczenia świni.

— Naturalnie — zawołał. — Ocal nas od złej krwi! Ocal nas od tej złej,

złej krwi! Ocal nas od zła, od ciała i od diabła!

— Ocal nas od zła, od ciała i od diabła! - zapiszczał George. Ocal nas od

zła, od ciała i od diabła!

Po przejściu niecałego kilometra natrafili na głęboką bruzdę, przy-

pominającą stare koryto strumienia albo zaorany pas ziemi, mający chronić las

przed pożarem. Bruzda zarośnięta była dziewannami, których szerokie liście

drżały bezustannie na wietrze; drżały i trzęsły się niczym nerwowe dłonie.

Terence stanął w miejscu i mrużąc oczy przed pyłem i wiatrem zatrzymał

gestem dzieci. Najpierw popatrzył w głąb bruzdy, a potem wygiął plecy w łuk i

spojrzał prosto w pędzące niebo. Chmury sunęły po nim tak szybko, że na

krótką chwilę stracił równowagę i o mało się nie wywrócił. Tak! Zbliżał się

huragan, zbliżało się tornado, zbliżała się trąba powietrzna, czuł to wszystkimi

porami skóry. Z pewnością nie była to odpowiednia pora, żeby uganiać się i

tańczyć po polu.

— O, Boże w niebiosach, ocal nas od tej złej, złej krwi! — krzyknął w

niebo.

— Ocal nas! — powtórzyły posłusznie dzieci.

— Ocal nas, Panie! - zawołał.

— Ocal nas - powtórzyły dzieci.

Odbiegł od nich lalka kroków, wymachując workiem. Dzieci stały

stłoczone razem na skraju bruzdy, trzymając się wszystkie za ręce i czekając, aż

wróci. Terence był bardzo wysoki, chudy i niezgrabny Miał wyraźnie

podniesione do góry jedno ramię i wystającą z jednej strony klatkę piersiową,

tak jakby matka upuściła go, kiedy był małym dzieckiem. Jego głowa była

również wielka i kanciasta, jak obuch siekiery. Rudawe włosy miał przycięte

bardzo krótko, tak że tył głowy wydawał się pokryty wzorem w gałązkę.

Chociaż ubrany był w spraną marynarkę z denimu i workowate sprane dżinsy,

jak przystało na robotnika, jego skóra miała niezdrowy biały odcień a pod

oczyma widniały fioletowe kręgi, tak jakby był urzędnikiem rachmistrzem albo

lalkarzem. Kimś, kto spędza całe dnie za zamkniętymi drzwiami, dużo pali i

rzadko rozmawia z ludźmi.

Wrócił do nich, brodząc przez sięgającą do kolan pszenicę, pociągnął

nosem, zakaszlał i wytarł nos wierzchem dłoni.

- Musimy się pomodlić - powiedział. Tembr jego głosu był teraz o wiele

niższy, o wiele poważniejszy. — To właśnie musimy teraz zrobić. Musimy się

pomodlić. Lisa podniosła lewą dłoń, żeby osłonić twarz od deszczu.

— Strasznie pada, tato. Zimno mi. Chcę wracać do domu.

- Ja też chcę do domu — dodał George.

Emily trzęsła się z zimna, ale nie odezwała się ani słowem. Emily

Graham Masterton - Ciało i krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: