Johansen_Iris_Mroczny_tunel.pdf

Iris Johansen

Mroczny tunel

(Blind Alley)

Przełożyła Xenia Wiśniewska

Rozdział 1

Calhoun, Georgia

Joe patrzył, jak ekipa patologa ostrożnie wyciąga z grobu ciało owinięte w ciemnozielony

koc.

– Dzięki, że przyjechałeś, Quinn. – Detektyw Christy Lollack szła w jego stronę. – Wiem, że

to nie twoja sprawa, ale jesteś mi potrzebny. Coś tu jest nie w porządku.

– Co takiego?

– Spójrz na nią. – Christy zbliżyła się do noszy, na których położono ciało. – Dzieci, które ją

znalazły, mało nie zwymiotowały. – Zdjęła koc okrywający zwłoki.

Kobieta nie miała twarzy, została tylko czaszka. Ale reszta ciała, od szyi w dół, była prawie

nietknięta.

– Wygląda na to, że ktoś nie chciał, żebyśmy ją zidentyfikowali.

– Joe spojrzał na ręce kobiety. – Spieprzył sprawę, powinien był uciąć jej dłonie.

Zidentyfikujemy ją po odciskach palców. Badanie DNA zajmie trochę czasu, ale ...

– Przyjrzyj się dokładnie. Jej opuszki są spalone – przerwała mu Christy. – Nie będzie

żadnych odcisków. Trevor mnie uprzedzał, że tak może być.

– Kto?

– Inspektor ze Scotland Yardu, Mark Trevor. Przeczytał o zabójstwie Dorothy Millbruk w

Birmingham i przesłał do nas maila, a kapitan podrzucił go mnie. Podobno Trevor wysłał takie

same maile do większości miast na południowym zachodzie uprzedzając, że sprawca może udać

się w tym kierunku.

Millbruk... wyjątkowo brutalne zabójstwo prostytutki, cztery miesiące temu. Joe szybko

przypomniał sobie szczegóły zbrodni. – Sprawa z Millbruk nie jest powiązana z tą, zabójca miał

inne modus operandi. Tamta kobieta została spalona żywcem, a ciało porzucono na śmietniku.

– Ale zanim zaczęła płonąć, nie miała już twarzy – zauważyła Christy.

– Jednak nikt nie próbował uniemożliwić policji z Birmingham jej identyfikacji. Byli w

stanie sprawdzić odciski palców. – Joe potrząsnął głową. – To nie ten sam zabójca, Christy.

– Cieszę się, że jesteś tego taki pewny – odparła złośliwie – bo ja nie. Nie podoba mi się to.

A jeżeli zdarł z niej twarz, żeby opóźnić chwilę, w której zorientujemy się, że przeniósł się do

nas?

– Możliwe. Więc czego ode mnie oczekujesz, Christy? Proszenie o pomoc nie jest w twoim

stylu.

– Chcę, żebyś zabrał czaszkę do Eve, jak tylko patolog skończy z ciałem. Chcę wiedzieć, jak

ta kobieta wyglądała, zanim dowiem się, kim była.

Właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał, nie pierwszy raz proszono go, żeby pośredniczył

między policją a Eve. Była prawdopodobnie najlepszym rzeźbiarzem sądowym na świecie i

kapitan zawsze bez skrupułów korzystał z jej umiejętności. Potrząsnął głową.

– Nie ma mowy. Ona jest zawalona robotą i ma mnóstwo zaległych spraw, nie będę dorzucał

jej kolejnej.

– Musimy to wiedzieć, Joe – upierała się Christy.

– Nie chcę, żeby się wykończyła.

– Na litość boską, czy myślisz, że prosiłabym cię o to, gdyby sprawa nie była naprawdę

pilna?! Lubię Eve, znam ją i Jane prawie tak długo jak ciebie. Ale jestem przerażona. Musi to

zrobić, do cholery!

– Z powodu jakichś mglistych poszlak ze Scotland Yardu? A co oni, do diabła, mają z tym

wspólnego?

– Dwa zabójstwa w Londynie. Jedno w Liverpoolu. Jedno w Brighton. Nigdy nie złapali

sprawcy i uważają, że przeniósł się z Wielkiej Brytanii do Stanów trzy lata temu – powiedziała

Christy. – No to mogą poczekać na identyfikację. Albo do czasu, aż Eve będzie miała mniej

pracy.

Christy potrząsnęła głową.

– Chodź ze mną do samochodu, pokażę ci maila Trevora.

– Nie zmienię zdania.

Ruszyła w stronę samochodu, a Joe po chwili wahania poszedł za nią. Otworzyła laptopa i

znalazła wiadomość.

– Jest tutaj. Przeczytaj i zdecyduj sam. – Odwróciła się na pięcie. – Ja mam teraz robotę do

skończenia.

Przeczytał list i raport, po czym otworzył załącznik, żeby obejrzeć zdjęcie ofiary.

Zamarł z przerażenia. A niech to szlag!

Domek nad jeziorem Atlanta, Georgia

Nie mogła oddychać. Nie!

Nie mogę umrzeć, myślała gorączkowo. Nie osiągnęła tego wszystkiego tylko po to, żeby

leżeć na zawsze w ciemności. Jest za młoda, ma zbyt wiele rzeczy do zobaczenia, do zrobienia,

do przeżycia.

Następny zakręt i wciąż żadnego światełka na końcu tunelu. Może końca nie ma?

A może to właśnie jest koniec?

Jest tak gorąco i nie ma czym oddychać.

Czuła, jak w gardle wzbiera jej krzyk przerażenia.

Nie poddawaj się! Strach jest dla tchórzy, a ona nigdy nie była tchórzem.

Ale, dobry Boże, jest tak gorąco. Nie zniesie...

– Jane! – Ktoś nią potrząsał. – Obudź się, kochanie! To tylko sen. Nie, to nie jest sen.

– Do diabła, obudź się! Przerażasz mnie.

Eve. Nie wolno przestraszyć Eve. Może to był sen, skoro ona tak mówi. Jane zmusiła się, by

otworzyć oczy i spojrzała prosto w zaniepokojoną twarz Eve.

Niepokój ustąpił miejsca uldze.

– Uff, to musiał być niezły koszmar. – Eve odgarnęła włosy z jej twarzy. – Miałaś zamknięte

drzwi, a i tak słyszałam, jak jęczysz. Już w porządku?

– W porządku. – Jane zwilżyła językiem usta. – Przepraszam, że cię obudziłam.

Powrócił normalny rytm uderzeń serca i ciemność zniknęła. Może już nie wróci. A nawet

jeśli, to na pewno nie przeszkodzi już Eve.

– Wracaj do łóżka – powiedziała.

– Nie spałam. Pracowałam. – Eve zapaliła lampkę przy łóżku i uśmiechnęła się, zerknąwszy

na swoje dłonie. – I nie wytarłam rąk z gliny, zanim tu przyszłam, pewnie masz ją we włosach.

– Nie szkodzi, i tak muszę je rano umyć. Chcę dobrze wyglądać na zdjęciu w prawie jazdy.

– To jutro?

Jane westchnęła z rezygnacją.

– Mówiłam ci wczoraj, że ty albo Joe będziecie musieli mnie podwieźć.

– Zapomniałam. – Eve uśmiechnęła się. – Może to podświadome wyparcie. Pierwsze prawo

jazdy to taka przepustka w dorosłość. Może nie chcę, żebyś stawała się niezależna.

– Oczywiście, że chcesz. – Jane spojrzała jej w oczy. – Od chwili, kiedy jesteśmy razem,

troszczysz się, żebym mogła sama sobie poradzić w każdej sytuacji, od lekcji karate po

wytresowanie Tobiego na psa obronnego. Więc nie mów mi, że nie chcesz, żebym była

niezależna.

– No, w każdym razie nie na tyle, żebyś opuściła Joego i mnie.

– Nigdy tego nie zrobię. – Jane usiadła i obdarzyła Eve szybkim, niezręcznym pocałunkiem.

Nawet po tych wszystkich latach czułe gesty nie przychodziły jej łatwo. – Będziecie musieli mnie

wyrzucić, wiem, kiedy mi się trafia dobra meta. A więc które z was zawiezie mnie do fotografa?

– Pewnie Joe, ja muszę jak najprędzej skończyć tę czaszkę.

– Dlaczego to takie pilne?

Eve wzruszyła ramionami.

– Nie mam pojęcia. Joe przyniósł czaszkę z posterunku i poprosił, żebym zajęła się nią w

pierwszej kolejności. Mówił, że ma coś wspólnego z serią zabójstw.

Jane przez chwilę milczała.

– Dziecko?

Eve pokręciła głową.

– Kobieta. – Zmrużyła oczy. – Pomyślałaś, że to może być Bonnie?

Jane zawsze myślała, że to Bonnie, córka Eve, zamordowana w wieku siedmiu lat. Jej ciała

nigdy nie odnaleziono, a tragedia popchnęła Eve w stronę rzeźbiarstwa sądowego. Chciała

identyfikować ofiary morderstw i pomagać innym zrozpaczonym rodzicom. Poszukiwania

Bonnie i uprawiany z pasją zawód zdominowały jej życie. Jane potrząsnęła głową.

– Gdybyś przypuszczała, że pracujesz nad czaszką Bonnie, nigdy nie usłyszałabyś, że jęczę.

Podniosła dłoń, by powstrzymać Eve, która już otwierała usta.

– Wiem, wiem, nie kochasz mnie mniej, niż kochałaś Bonnie.

To co innego, wiem o tym, od samego początku. Bonnie była twoim dzieckiem, a my

jesteśmy bardziej... przyjaciółkami. I to mi odpowiada. – Położyła się z powrotem. – Teraz

wracaj do pracy, a ja się prześpię. Dziękuję, że przyszłaś i mnie obudziłaś. Dobranoc.

Eve milczała przez chwilę…

– O czym był ten koszmarny sen? – spytała w końcu.

Gorąco. Przerażenie. Ciemność. Noc bez powietrza i nadziei.

Nie, była nadzieja...

– Nie pamiętam. Czy Tobi już wrócił?

– Jeszcze nie. Nie wiem, czy to dobry pomysł, żeby wypuszczać go w nocy... w końcu to

pół-wilk.

– Dlatego pozwalam mu się włóczyć – powiedziała Jane. – Teraz, kiedy podrósł, musi mieć

więcej swobody. Ma w sobie dużo z psa myśliwskiego, zagraża jedynie wiewiórkom, albo i to

nie. Złapał kiedyś jedną i chciał się tylko z nią bawić. – Ziewnęła. – Sara powiedziała, że może

wychodzić w nocy, ale nie wypuszczę go, jeśli chcesz.

– Nie, chyba nie. Sara powinna wiedzieć najlepiej. – Sara Logan była najlepszą przyjaciółką

Jane i jednocześnie treserką psów, to ona podarowała Jane Tobiego. – Po prostu uważaj na niego.

– Będę, jestem za niego odpowiedzialna. Wiesz, że cię nie zawiodę.

– Nigdy nie zawiodłaś. – Eve wstała. – Jutro urządzimy małe święto, jak wrócisz ze swoim

prawem jazdy.

Jane uśmiechnęła się szelmowsko. – Upieczesz ciasto?

– Nie bądź złośliwa, nie jestem aż tak złą kucharką! Byłoby ci głupio, gdybym upiekła. –

Uśmiechnęła się szeroko, idąc w stronę drzwi. – Powiem Joemu, żeby w drodze do domu

zatrzymał się w Dairy Queen i kupił tort lodowy.

– Dużo rozsądniej.

Eve zerknęła na nią przez ramię.

– Może zbyt rozsądnie. Zastanawiam się czasem, czy nie wychowałam cię na zbyt

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: