Sandemo Margit - Opowieści 11 - Dziewica z Lasu Mgieł.pdf - Margit Sandemo(1) - S_h_i_z_u_m_a

MARGIT SANDEMO

DZIEWICA Z LASU MGIEŁ

Tytuł oryginału:

„Jungfnin i dimmomas skog”

ROZDZIAŁ I

Niebo na zachodzie płonęło krwistą czerwienią. Vendelin siedziała przy oknie.

Wydawało jej się, że pożar na niebie jest odbiciem stanu jej duszy, mrocznego podniecenia.

Niemal ją to przeraziło. Dostrzegła poruszające się postaci, wiedziała, że to jeźdźcy.

Vendelin nigdy nie miała kontaktu z mężczyznami poza swym nieżyjącym już stryjem

i jego synkami, ośmio - i dziesięcioletnim. Mieszkała wraz z babką na uboczu, od siedzib

innych ludzi dzieliło ją rozlegle wrzosowisko, nigdy też nie pozwalano jej oddalać się od

znajomych okolic na skraju lasu.

Na myśl o istnieniu młodych, silnych mężczyzn, jej rówieśników, dziewczynę coraz

częściej nawiedzał niepokój, wyganiając ją na samotne wędrówki po wrzosowisku i lesie,

gdzie wiatr chłodził jej rozpalone policzki i tłumił podniecenie.

Z zamyślenia wyrwało Vendelin skrzypienie łóżka.

- Dzisiejszej nocy zmarli znów pędzą przez wzgórza Gråmosse!

- Nie, babciu, leż spokojnie i niczego się nie bój! Na wrzosowisku nikogo nie ma!

- Ależ tak, widzę ich, Vendelin! Nie dostrzegasz tych mrocznych cieni, które gnają

ponad wrzosami niczym wiatr? Wróżą nieszczęście, moje dziecko. Nieszczęście i śmierć.

Tak, tak, pomyślała Vendelin ze smutkiem. Śmierć, twoją śmierć, kochana

starowinko.

Czuwała już od trzech nocy, przepełnionych lękiem i rozpaczą. Oczy ją piekły, same

się zamykały, lecz nie wolno jej było zasnąć! Babka jej potrzebowała. Ale dziewczyna

zdawała sobie sprawę, że od jutra nie będzie już musiała czuwać.

Pożar zachodzącego słońca zabarwił czerwienią jedyną izdebkę w chacie, pozłocił

ubogie sprzęty.

- Vendelin - szepnęła staruszka na łóżku. - Podejdź tutaj.

Dziewczyna usłuchała.

- Boję się, moje dziecko. Cóż się z tobą stanie, kiedy mnie zabraknie? Wszystko

robisz z przejęciem, miotają tobą takie mocne, gorące uczucia. Ich siła może ci pomóc, lecz

nieokiełznanie stanie się krzyżem, który przyjdzie ci nosić. Ten, kto czuje zbyt mocno,

bardziej cierpi.

- Ale też i zaznaje więcej radości, prawda?

- Tak, być może tak. Lecz czymże właściwie się radować w tym życiu tu, na ziemi?

Ty, Vendelin, zaznałaś jedynie biedy, ubóstwa i samotności. Wiem, wiem, co chcesz

powiedzieć: że poświęciłam się dla ciebie, odkąd wszyscy nasi najbliżsi odeszli. Ale cóż stara

kobieta może dać młodej dziewczynie pełnej życia?

- A wrzosowisko, las, zwierzęta, całe piękno, jakie nas otacza, czy stąd nie można

czerpać radości? - zaprotestowała Vendelin.

Staruszka uśmiechnęła się ze smutkiem.

- Mało jest takich jak ty, którym niewiele trzeba, by się cieszyć. A przecież wiesz, że

za wrzosowiskiem czyha zło, niebezpieczeństwo, przed którym starałam się ciebie chronić.

Ale ono kusi, budzi twoją ciekawość, prawda?

Vendelin spuściła głowę.

- Tak, babciu.

Zlęknione oczy babki szukały jej wzroku.

- Strzeż się mojej synowej, tej przebiegłej, zdradliwej kobiety! - ostrzegła staruszka z

naciskiem. - Gdy mnie zabraknie, ona przejmie opiekę nad tobą. A od dawna czeka, by

wysłać cię do Svartmosse. Dla rycerza Gerharda z zamku Svartmosse wiele jesteś warta!

- Kto to jest rycerz Gerhard?

Dłonie pokryte siatką niebieskich żył szarpnęły przykryciem.

- Diabeł we własnej osobie! Ale nie pójdziesz tam, umówiłam się, że jeszcze dziś w

nocy opuścisz dom.

- Nie mogę cię zostawić, babciu! Jestem ci potrzebna!

Staruszka niecierpliwie pokręciła głową.

- Wdowa po twoim stryju, moja synowa, przyjdzie już o świcie. Musisz wtedy być

daleko stąd. Wczoraj udało mi się przesłać wiadomość przez jednego z jej synków.

Dziewczyna ze wsi zabierze cię i zaprowadzi do mojej siostry, do Lasu Mgieł. Tam będziesz

bezpieczna przed rycerzem Gerhardem i jego szalonymi synami. Rycerz boi się Lasu Mgieł.

Uważa, i nie bez powodu, że grasują w nim złe moce.

Vendelin słyszała opowieści o Lesie Mgieł, o zmarłych z wrzosowiska Gråmosse. O

bitwie, jaką stoczono tutaj przed wieloma stuleciami, kiedy Dania jeszcze nie całkiem oddała

się chrześcijaństwu. Podobno w owych czasach niektórzy ludzie szukali schronienia w Lesie

Mgieł i sprzysięgli się z hulającymi po nim pogańskimi mocami. Za karę ich duchy nie

zaznały spokoju i w dziejowych chwilach gnają konno przez wrzosowiska.

W ostatnim roku Vendelin wielokrotnie widywała cienie jeźdźców, pojawiały się

coraz częściej. Z daleka były zaledwie ciemnymi punkcikami na horyzoncie, ale babka za

każdym razem żegnała się znakiem krzyża i odmawiała modlitwy. I jeszcze surowiej

przykazywała wnuczce, by nie wypuszczała się na wrzosowiska.

Vendelin nigdy by się na to nie poważyła. Na ogół nie oddalała się od chaty. Czasami

tylko, chcąc stłumić gorączkę płonącą w ciele, wychodziła nieco dalej na wielką, pustą

równinę, lecz spostrzegłszy, gdzie jest, biegiem wracała do domu, jakby goniło ją stado psów

piekielnych. Serce prawie przestawało jej bić ze strachu.

Jeźdźców nie było już widać. Wyruszyli ku głębokim borom na południu, tajemniczej

okolicy, o której babka nigdy nie chciała opowiadać. Dziewczyna odwróciła się od okna.

- Nie bardzo rozumiem, przecież ten rycerz Gerhard mnie nie zna! Czego więc ode

mnie chce?

- Cicho, dziecko, nie pytaj! Przez tyle lat udawało mi się utrzymać twe istnienie w

tajemnicy dzięki temu, że nasza chata leży tak daleko od Svartmosse i od zamku dzielą nas

budzące grozę wrzosowiska. Ale na południu jest Las Mgieł...

- Wiedziałam! - wykrzyknęła Vendelin. - Wiedziałam, że Las Mgieł jest właśnie tam,

bo nigdy nie chciałaś mi odpowiedzieć, kiedy o to pytałam.

Babka pokiwała głową.

- Lepiej dla ciebie, że nie byłaś tego pewna. Teraz jednak muszę cię tam wysłać. W

ten las rycerz Gerhard nigdy nie ośmieli się zapuścić.

- Nie chcę tam iść! Przecież to siedziba zła!

- Straszniejsze zło czyha na ciebie w zamku Svartmosse. W Lesie Mgieł mieszka moja

siostra, dobrze zna knieje, wie, jak unikać niebezpieczeństwa. Zresztą nie zostaniesz u niej

długo. Gdy dojrzeją ostatnie kłosy, a lasy zaczną się złocić, przez cieśninę przepłynie statek.

Musisz dostać się na jego pokład. Uciec jak najdalej od królestwa rycerza Gerharda. Na

drugim brzegu poszukasz służby w najbliższym gospodarstwie. Tam będziesz już bezpieczna.

Vendelin spuściła głowę. Serce ściskało jej się z bólu na myśl o tym, że będzie

musiała opuścić babkę, wszystko, co tak jej drogie, i wyruszyć naprzeciw nieznanemu złu.

- Weź ze sobą cały chleb i zapasy suszonego mięsa, ile tylko możesz unieść. Zabierz

też kota, nie może zostać tu sam, no i przywiązał się do ciebie. Krowę i owce zostawisz,

zajmie się nimi moja synowa, ma dwóch synów, których trzeba nakarmić i ubrać.

- Zrobię, jak sobie życzysz, babciu. Ale bardzo boli mnie myśl, że będę musiała stąd

odejść.

- Wiem, lecz nie pozostaje nic innego, jeśli mam cię ocalić. I pamiętaj: nie wspominaj

nikomu, że właśnie skończyłaś osiemnaście lat! Jeśli cię zapytają, mów, że masz dopiero

szesnaście. Zachowaj w tajemnicy swój prawdziwy wiek, przynajmniej dopóki nie opuścisz

włości rycerza!

- Dobrze - z wahaniem powiedziała Vendelin. - Ale dlaczego?

Staruszka czule pogładziła ją po policzku.

- Jesteś taka śliczna, wnuczko! Skórę masz rumianą jak dojrzałe jabłuszka, a oczy jak

fiołki pokryte poranną rosą. Skore do uśmiechu usta będą kusić mężczyzn do rzeczy, nad

którymi nie chcę się rozwodzić, z niepokojem też patrzyłam, jak twoje ciało smukleje,

dojrzewa. Moja kochana Vendelin, pamiętaj, zawsze splataj włosy w warkocz, nie

rozpuszczaj ich swobodnie. Są takie gęste, wiją się miękko, a to może niebezpiecznie działać

na mężczyzn.

Vendelin zdziwiły nieco słowa babki, ale poczuła dreszcz emocji.

- Czy spotkam teraz mężczyzn?

- Tego nie wiem, mam nadzieję, że nie stanie się to zbyt prędko. Moja siostra mieszka

samotnie w Lesie Mgieł i ukryje cię przed rycerzem Gerhardem. Pamiętaj, co powiedziałam:

nikt nie może się dowiedzieć, że masz osiemnaście lat. To ważne, bardzo ważne!

Vendelin zamyślona skinęła głową. Zerknęła na wrzosowisko, lecz nie poruszały się

już po nim żadne mroczne cienie.

- Kto przemierza nocą wzgórza Gråmosse, babciu? Jeźdźcy sprawiają wrażenie

żywych.

Babka mocno złapała dziewczynę za rękę.

- Nikt żywy nie jeździ po wzgórzach. To ci, którzy przed wiekami padli w bitwie na

wzgórzach Gråmosse. Ukazują się żyjącym na znak, że oto nadchodzą złe czasy. I niech się

strzeże ten, kto stanie im na drodze!

Vendelin drżąc z lęku oderwała wzrok od wrzosowiska, pociemniałego pod

opuszczającym się coraz niżej, nocnym niebem.

Kobieta ze wsi, która przyszła kilka godzin później, okazała się niewiele starsza od

Vendelin. Oczy dziewczyny były mokre od łez wylanych z powodu rozstania z babką, ale

staruszka przestała już ją słyszeć, leżała tylko cicho z łagodnym uśmiechem na ustach, jak

gdyby uspokojona świadomością, że wnuczka wkrótce znajdzie się w bezpiecznym miejscu.

Vendelin opuściła rodzinny dom, zabierając tylko węzełek z żywnością i koszyk, w którym

ulokowała kota.

Ruszyły południowym skrajem wrzosowiska, kryjąc się w cieniu bukowego lasu.

Najwyraźniej młoda kobieta jeszcze bardziej niż Vendelin bała się wrzosowisk. Wokół

panowała cisza, tylko gdzieś w oddali żałosną skargą niósł się krzyk nocnego ptaka, a z

wysokich traw dobiegał charakterystyczny głos derkacza.

Wieśniaczka przystanęła.

Sandemo Margit - Opowieści 11 - Dziewica z Lasu Mgieł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: