Richards Emilie - Odnalezione uczucia.pdf - zachomikowane(1)[11] - ewa.agata5

EMILIE RICHARDS

ODNALEZIONE UCZUCIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Babci nie moŜna było Ŝadnym sposobem zmusić, by otworzyła

drzwi. Normalne. Tessie nie pozostawało nic innego, jak czekać.

Zrezygnowana usiadła w skrzypiącym bujanym fotelu. Ranek był

upalny, cień na ganku raczej umowny, ale czas nie całkiem stracony.

Ze swojego punktu obserwacyjnego mogła ogarnąć wzrokiem niemal

cały świat babki, zatoczyć spojrzeniem, by wiedzieć o nim wszystko,

co powinna wiedzieć.

Po pierwsze, jak na zakątek w Dolinie Shenandoah, uchodzącej za

cud natury, mogło być tu nieco ładniej.

Nie dane było Tessie przeprowadzić do końca ledwie zaczętej

oceny, bo oto skrzypnęło okno gdzieś nad jej głową.

- Ciągle tu jesteś, panienko? Nie zapraszałam cię. A tego teŜ nie

potrzebuję!

Tessa, nauczycielka angielskiego w szkole średniej, miała

trzydzieści siedem lat i dość dawno przestała być „panienką", słusznie

jednak uznała, Ŝe moment nie jest po temu, by zgłaszać obiekcje czy

wprowadzać korekty terminologiczne.

Ledwie przebrzmiały słowa Helen Henry, coś zabębniło o

blaszany dach, ale zamiast wyczekiwanego deszczu, na ziemię

poleciały kulki papieru. Tessa próbowała je policzyć: przynajmniej

tuzin. Chwila wiele mówiącej ciszy i kolejne pół tuzina.

Okno nad gankiem zamknęło się z trzaskiem.

Tessa czekała, ale papierobicie skończyło się równie gwałtownie,

jak się zaczęło. Podniosła się i sięgnęła po pierwszą z brzegu kulkę,

która wylądowała na stopniach ganku, i rozprostowała ją. Dwie

kobiety i męŜczyzna na polu golfowym, wszyscy szeroko

uśmiechnięci, wpatrzeni w obiektyw...

- „Ciesz się złotym wiekiem z Green Springs - przeczytała na

głos. - Zacznij nowe Ŝycie od dzisiaj".

Zmięła na powrót kartkę, zadając sobie pytanie, ile podobnych

ulotek jej matka, Nancy Whitlock, musiała wysłać babce w ostatnich

tygodniach.

Nie doczekawszy się kolejnego zrzutu, wróciła na bujak i zajęła

się przerwaną tak niefortunnie oceną krajobrazu.

JuŜ wyjeŜdŜając z niewielkiego Toms Brook, zachwycała się

krajobrazem. Wzgórza, ciche doliny, pastwiska z bydłem na wpół

uśpionym Ŝarem, łąki, a na nich swobodnie puszczone konie, kwitnące

krzewy wzdłuŜ drogi i ciemnogranatowe, ciemnozielone góry na

widnokręgu - idylla w stanie Wirginia, rustykalny sztafaŜ do

rodzajowych pejzaŜy albo pocztówka z agrowakacji.

Farma jej babki, praŜona bezlitosnym słońcem, znajdowała się,

niestety, juŜ poza kadrem sielskiego obrazka.

Susza, która dotknęła okolicę, tutaj szczególnie dała się we znaki.

śadnej nadziei, Ŝe w Dzień Niepodległości, a do czwartego lipca

zostały raptem trzy dni, zboŜe na polach będzie sięgać do kolan. Pole

naprzeciwko domu babki, które miała przed oczami, wyglądało jak

wieloakrowa szkółka schorowanych, spalonych słońcem roślin. Tylko

słoneczniki trzymały się dzielnie. Jeśli nie spadną obfite deszcze,

zboŜa nie miały Ŝadnych szans.

I ten potworny, duszący upał. Wirginia zawsze słynęła z upałów,

ale Tessa, która w końcu tutaj się urodziła i wychowała, nie pamiętała

tak upalnego lipca, jak w tym roku.

Czekając, aŜ babka ewentualnie zmieni zdanie, wypociła chyba

całą butelkę mineralnej. Absolutnie martwe, stojące powietrze. Ani

jednej pszczoły. Błonkówki, które ulepiły sobie mały zamek pod

dachem, podniosły mosty zwodzone i zamknęły się w swojej warowni

z błota. Nawet sójki błękitne zawarły pokój z krukami. Teraz jedne i

drugie drzemały pewnie wespół gdzieś w koronach dwóch klonów

rosnących na podwórzu Helen.

Okno zaskrzypiało znowu.

- I to teŜ moŜesz sobie zabrać, jak juŜ tu jesteś! - zawołała babka.

- Myślisz, Ŝe trzeba mi wydumanych prezentów od ciebie?

Koszula nocna, za nią szlafrok, prezenty od Tessy na ostatnie

urodziny babki, spłynęły na krzew pnącej róŜy, która zarastała jak

chciała pergolę i poręcz schodków. MoŜna by pomyśleć, Ŝe

zapomniana róŜa ocknęła się po latach i w histerycznym, bolesnym

wysiłku nagle urodziła dwa wielkie kwiaty w delikatnych odcieniach

róŜu i fioletu.

- Albo prezentów od twojej matki? - dodała Helen.

Tessa miała nadzieję, Ŝe rodzicielka nie sprezentowała babce ani

fortepianu, ani sejfu. Ucieszyła się, kiedy w dół sfrunął czerwony

sweter i wylądował na krzaku obok róŜy.

Okno zatrzasnęło się na powrót.

Zlana potem Tessa zapatrzyła się ze stoickim spokojem w dalekie

szczyty Massanutten Mountains. Ani zamykające Shenandoah Valley

pasmo gór Alleghenie, ani gór Massanutten nie nadawały się na

widokówki. Były zbyt dotykalne, realne, zamieszkane od stuleci przez

twardych farmerów. Strome zbocza były dla nich wyzwaniem,

któremu musieli sprostać, a łagodne kotliny czymś w rodzaju nagrody.

Cala dolina Shenandoah była Ŝywym świadectwem, Ŝe

idealizowana przez miliony mieszczuchów wieś istnieje jednak nadal,

rzeczywista i róŜna od jej wyobraŜeń.

Ale dzisiaj Ŝycie zniknęło w tajemniczy sposób z Fitch Crossing

Road. Przez cały czas, kiedy Tessa siedziała na ganku, pocąc się i

prosząc w duchu, by babka wreszcie otworzyła ramiona i zaprosiła ją

do środka, drogą nie przejechał ani jeden samochód, a kiedy jadąc

tutaj, skręciła z trasy numer 11 w kierunku Shenandoah River, jej

mała zielona toyota stała się królową szosy; Ŝadnego traktora, Ŝadnych

wozów drabiniastych z sianem, Ŝadnych smarkaczy zwariowanych na

punkcie konnych przejaŜdŜek.

Jakby jej babka Helen miała cale Fitch Crossing dla siebie. Gdyby

umarła w tym domu, a wszystko wskazywało na to, Ŝe w swoim

uporze tak właśnie uczyni, miała wszelkie szanse zamienić się w

dobrze wysuszoną mumię, zanim ktoś by się zorientował, Ŝe dokonała

Ŝywota.

Okno znowu zaskrzypiało i Tessa oczami wyobraźni zobaczyła

średniowiecznych wojów lejących wrzący olej z wieŜ obronnych na

głowy oblegającego mury wroga. Wyprostowała się, połoŜyła dłonie

na kolanach i starała się rozluźnić napięte mięśnie karku.

- I tego teŜ nie zapomnij zabrać! - oznajmiła Helen.

Jeśli pierwszy papierowy atak mógł się kojarzyć z gradobiciem,

to ten przypominał raczej prószący śnieg. Wielobarwny, pastelowy

śnieg. Jeden maleńki płatek opadł na deski ganku: kawałek czeku,

jednego z wielu, które posyłała matka, jednego z wielu, których Helen

Henry nigdy nie realizowała.

Tessa czekała, kiedy okno znowu się zatrzaśnie. A kiedy

rzeczywiście się zatrzasnęło, zaczęła kręcić głową we wszystkie

strony, próbując rozluźnić zdrętwiałe mięśnie.

Helen juŜ nie zajmowała się farmą. Old Stoneburner Place - i tak

chyba miało się nazywać to miejsce po dzień Sądu Ostatecznego -

nigdy nie było pokazowym gospodarstwem, bardziej chłopską ziemią,

którą pierwsi zaczęli uprawiać niemieccy imigranci. To oni ścięli

drzewa, Ŝeby postawić pierwszą chałupę, karczowali grunt pod

uprawę przy pomocy mułów i całego zastępu synów, marzli tu na kość

w zimowe noce i męczyli się pod rozpalonym niebem w skwarne

letnie dni.

Helena, Stoneburnerówna, obrabiała gospodarstwo niemal sama

przez z górą sześćdziesiąt lat. Jakoś wiązała koniec z końcem i trwała

na tej ziemi mimo rosnących podatków; radziła sobie. Do czasu.

Podwórze było zapuszczone. Idąc do domu, Tessa musiała omijać

głębokie koleiny, tak głębokie, Ŝe widać było rury kanalizacyjne.

Kwiaty, które kiedyś rosły przed gankiem, lilie i peonie, dawno

zdławiły chwasty i dziczki, płot wokół warzywnika zapadł się, deski

zbutwiały, części sztachet brakowało w ogóle.

Sam dom wyglądał niewiele lepiej. Nie róŜnił się wiele od tysięcy

mu podobnych w Wirginii. Długi, szeroki ganek od frontu, dach kryty

blachą, szalowanie z desek wymagające ciągłego malowania, siatkowe

drzwi od strony zewnętrznej, dopiero za nimi właściwe.

Dzisiaj, znowu jak tysiące mu podobnych, chylił się ku upadkowi

i tylko gruntowny, bardzo gruntowny remont elewacji mógł go

uratować. A co działo się wewnątrz? Trudno zgadnąć. Wnętrze było

jedną wielką tajemnicą, czarną dziurą pełną ponurych ewentualności.

Wszystko, co Tessa wiedziała, co w ogóle ktokolwiek wiedział,

pochodziło z informacji przekazanych jej matce przez sąsiada Helen.

Kiedy Nancy Henry Whitlock powtarzała córce tamtą rozmowę,

szybko rzucała kolejne zdania, jakby bała się, Ŝe moŜe nie dobrnąć do

końca.

- Nie wiem, jakim cudem Ron Claiborne zdobył mój numer

telefonu, w kaŜdym razie jakoś go zdobył. No więc zadzwonił i mówi

- tutaj Nancy zaczęła naśladować jego głos: - „Madame, ja bardzo

przepraszam, ale muszę to powiedzieć, Ŝe z pani mamusią kiepsko.

Całkiem przestała wychodzić z domu i nikogo nie wpuszcza do

środka, ale coś tam przez drzwi udało mi się dojrzeć. Serce mi po

prostu stanęło. Ona... taka zawsze dbała o porządek... Do przesady.

Pani rozumie, co chcę powiedzieć?

Nancy na moment przerwała i dodała z lekkim oburzeniem, juŜ

swoim głosem:

- Jakby podejrzewał, Ŝe nie zrozumiem. Tessa do tej pory nie

była pewna, co wprawiło

Richards Emilie - Odnalezione uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: