Coulter Catherine - Pieśń 03 - Pieśń ziemi(1).pdf - Cykl pieśń - Felicita5

CATHERINE COULTER

PIEŚŃ ZIEMI

ROZDZIAŁ 1

Zamek Beauchamp Kornwalia, Anglia Kwiecień 1275 roku

- Musisz mnie poślubić, musisz!

Philippa spojrzała na przepełnioną głębokim uczuciem młodą twarz Iva

de Vescy, na której rzadki zarost prawdopodobnie już nigdy nie zmieni

się w tak upragniony przez młodzieńca gęsty wąsik.

Nie, Ivo - powtórzyła, przyciskając dłonie do jego piersi. - Przybyłeś tu z

powodu Bernice, nie mojego. Proszę, nie chcę cię na męża. A teraz

odejdź, zanim nas ktoś zobaczy.

Jest ktoś inny! Ty kochasz innego!

Nie, nie kocham. Akurat teraz nie kocham nikogo innego, ale i tak nie

mogę być twoja, proszę, uwierz mi, Ivo.

Spodziewała się, że po tych słowach młodzieniec da jej spokój.

Powiedziała prawdę: nie kocha go i nie chce za niego wyjść.

Tymczasem Ivo, miast puścić niechętną mu dziewczynę i co prędzej

wyjść z komnaty, po prostu stał, wpatrując się w nią i obejmując.

- Proszę, odejdź - powtórzyła. - Nie powinieneś

był tu przychodzić, a ja nic powinnam była pozwolić ci

na to.

Lecz Ivo de Vescy nie zamierzał wyjść.

- I tak mnie poślubisz - powiedział i rzucił się na

Philippe.

Nawet kiedy ją podniósł i rzucił na wąskie łóżko, Philippa pomyślała

tylko, że mężczyzna starający się zdobyć kobietę nie postępuje

najmądrzej, próbując ją zgwałcić. Odwróciła gwałtownie głowę, czując

na policzkach, brodzie i nosie jego wilgotne pocałunki.

- Proszę, to niedorzeczne! Przestań natychmiast!

Jednak Ivo de Vescy, który właśnie został przez

swego surowego ojca pasowany na rycerza, a tym samym na mężczyznę,

wiedział, czego chce, a przezwyciężenie przeszkód stojących na drodze

do celu, uznał za niosące więcej przyjemności niż ryzyka. Philippa

wkrótce go zapragnie, wmawiał sobie, napierając na nią swą męskością.

Już wkrótce będzie błagała, aby ją wziął. W końcu udało mu się znaleźć

usta dziewczyny

otwarte, ponieważ właśnie miała na niego wrzasnąć

i wepchnąć w nie język.

To było niczym przytknięcie płomienia do stosu wysuszonych patyków.

Dyszał, rozpaczliwie jej pragnąc i przyciskając wyrywające się ciało

swoim ciężarem. Wsunął rękę pod długą, wełnianą spódnicę, odsuwając

na bok cienką płócienną koszulę. Dotyk jej gładkiego ciała pozbawił go

resztek rozsądku.

Philippa poruszyła gwałtownie głową i język Iva wysunął się z jej ust -

niezbyt przyjemne doświadczenie, którego nie zamierzała powtarzać.

Nie przejęła się zbytnio sytuacją, dopóki Ivo nie zdołał jakoś umieścić

dłoni powyżej jej kolana, co zmieniło go w dyszące, chwytające

gwałtownie powietrze stworzenie, którego zesztywniałe nagle ciało

coraz bardziej jej ciążyło.

- Przestań!

Poruszyła się pod nim, lecz szybko uświadomiła sobie, że to nic nie da,

że tylko jeszcze skuteczniej zmieni chłopca w żądnego zdobyczy

potwora. Uspokoiła się więc.

- Posłuchaj mnie, Ivo de Vescy - szepnęła mu do

ucha. - Zejdź ze mnie albo dopilnuję, by pozbawiono

cię twojej cennej męskości. Mówię poważnie, Ivo. Zo

staniesz eunuchem, a ja powiem ojcu, żeby wytłuma

czył twojemu, dlaczego tak się stało. Nie możesz ot

tak, po prostu, zgwałcić damy, głupcze. Poza tym, je

stem równie silna jak ty i...

Ivo jęknął, zamroczony pożądaniem, i nierozsądnie znów wpakował jej

język w usta. Philippa natychmiast zacisnęła na nim zęby. Chłopak

zawył i podniósł głowę, by spojrzeć na kobietę, której rozpaczliwie pożą-

dał. Nie wyglądała tak, jakby i ona go pragnęła, jakby zaraz miała zacząć

go błagać, lecz to nie miało znaczenia. Uznał, że kilka rozsądnych

argumentów z pewnością nie zaszkodzi sprawie, przemówił więc, nie

przestając napierać na nią członkiem w groteskowej parodii aktu

seksualnego.

- Nie, Philippo, nie próbuj zrobić mi krzywdy. Po

słuchaj, to ciebie pragnę, nie Bernice. Ty i tylko ty bę

dziesz nosiła pod sercem moich synów, więc wezmę

cię teraz, żebyś chciała zostać moją żoną. Tak, tak to

się odbędzie. Nie ruszaj się, ukochana.

Jego oczy znowu zaczęły zachodzić mgłą, mimo to Philippa spróbowała

raz jeszcze, starając się mówić powoli i bardzo wyraźnie:

- Nie wyjdę za ciebie, Ivo. Nie chcę cię. Posłuchaj

mnie, musisz przestać, ty...

Lecz Ivo tylko jęknął i dalej nacierał, uderzając brzuchem o brzuch

dziewczyny. Byli mniej więcej równego wzrostu, więc wszystkie męskie

części jego sylwetki doskonale pasowały do krzywizn i wypukłości ciała

Philippy, a przynajmniej tak wydawało się młodzieńcowi. Philippa

uznała, że pora coś zrobić.

Nie chciała wyrządzić mu poważniejszej krzywdy. Był w końcu, bądź co

bądź, konkurentem do ręki Bernice i prawdopodobnie jej przyszłym

mężem. A siostra z pewnością nie życzyłaby sobie poślubić eunucha.

Lecz tymczasem, ewentualny eunuch znajdował się w pokoju Philippy,

dysząc jej w twarz i zamierzając wziąć ją siłą.

Kiedy palce Iva przesunęły się wyżej po udzie Philippy, dziewczyna

wrzasnęła mu prosto w ucho. Zamrugał, prawie zrobił zeza i znowu

jęknął - z powodu pożądanie lub bólu podrażnionego krzykiem

bębenka.

Przestań! - zawołała znowu i zaczęła okładać jego plecy pięściami. Ivo

dotknął jej intymnego miejsca, ciepłego i nieskończenie delikatnego.

Pomyślał, że ona wreszcie go pragnie i zaraz zacznie błagać, aby czym

prędzej ją wziął. Miała tak długie nogi, że zaczął już wątpić, czy

kiedykolwiek dotrze do celu. Lecz w końcu - udało się. Wcisnął palce

nieco głębiej i omal nie wytrysnął, podniecony świadomością, że jej

dotyka. Dyszał ciężko, niezdolny się opanować. Weźmie ją, a potem

poślubi, i będzie brał ją każdej nocy, będzie...

Ty przeklęty mały sukinsynu! Na diabelskie kopyta i goleń świętego

Andrzeja, złaź z mojej córki, głupi szczeniaku!

Lord Henry de Beauchamp, niższy od córki, odznaczał się niezwykle

bujnymi włosami, które teraz rwał sobie z głowy. Choć dosyć tęgi i

brzuchaty, doprowadzony do furii, nadal przedstawiał sobą groźny

widok, teraz zaś wyglądał tak, jakby zaraz miał dostać ataku apopleksji.

Chwycił Iva za opończę i rozdzierając cenny jedwab, próbował ściągnąć

młodzieńca z Philippy. Lecz Ivo nie zamierzał na to pozwolić. Przywarł

do niej, obejmując ją mocno jedną ręką w talii, podczas gdy druga, ta,

którą dotykał jej pod suknią, z wolna osuwała się w dół.

Philippa wierciła się i odpychała go, ojciec ciągnął za opończę i

nieustająco przeklinał. Ivo jęknął spadając na podłogę obok łóżka.

Przetoczył się na plecy i zaczął bezmyślnie gapić się na wykrzywioną z

wściekłości twarz lorda Henry'ego.

Kocham Philippe, milordzie i musi pan... Resztki rozsądku kazały mu

zamknąć usta. Lord Henry odwrócił się do córki.

Czy ten padalec cię skrzywdził?

Nie, tatusiu. Bardzo się starał, lecz wkrótce i tak bym go powstrzymała.

Stracił głowę.

Dobrze, że ty nie straciłaś cnoty. Skąd on się wziął w twojej komnacie?

Philippa spojrzała w dół na niedoszłego gwałciciela.

- Powiedział, że chce tylko ze mną porozmawiać.

Nie sądziłam, że sprawy mogą przybrać taki obrót.

Ivo się zapomniał.

Ivo de Vescy zrobił coś znacznie gorszego, pomyślał lord Henry,

wpatrując się w młodzieńca, który nadal leżał na plecach, z zamkniętymi

oczami i poruszającym się gwałtownie jabłkiem Adama. Lord Henry

o mało nie skonał na atak apopleksji, kiedy zobaczył

Iva na swojej córce. Szok, jaki przeżył, nadal przyśpie

szał bieg jego krwi.

- Zostań tutaj, Philippo. Doprowadź się do porząd

ku i lepiej nie mów nikomu o tej napaści. Ja zaś po

rozmawiam sobie z tym tu napalonym szczeniakiem.

I być może pokażę mu, jak kastrujemy w Beauchamp

rozbrykane ogiery.

Lord Henry chwycił Iva za ramię i postawił na nogi.

- Pójdziesz ze mną, jurny koziołku. Mam ci wiele

do powiedzenia.

Ivo zasłużył na każdą obelgę, jaką pod jego adresem rzuci ojciec,

pomyślała Philippa, poprawiając na sobie ubranie. A lord Henry posiada

imponujący repertuar najbardziej odrażających przekleństw, znanych w

Kornwalii, dodała w myśli. Wspomniała, jak

dłoń Iva skradała się po jej udzie, i spochmurniała. Powinna była

zdzielić go pięścią w te jęczące usta, kopnąć w pobudzoną męskość albo

też... Swoją drogą, ciekawe, co ojciec mu powie. Czy każe młodzieńcowi

zapomnieć o Bernice? Wyrzuci go z zamku? Poprzednio dwóch innych

mężczyzn też zachowało się głupio, no, może nie aż tak głupio jak Ivo,

Coulter Catherine - Pieśń 03 - Pieśń ziemi(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: