Andersen - Dziewczynka z zapalkami.pdf - Andersen Hans Christian - stepniak680

DZIEWCZYNKA Z ZAPAŁKAMI

Było bardzo zimno; śnieg padał i zaczynało się juŜ ściemniać; był to ostatni dzień w roku,

wigilia Nowego Roku. W tym chłodzie i w tej ciemności szła ulicami biedna dziewczynka z

gołą głową i boso; miała wprawdzie trzewiki na nogach, kiedy wychodziła z domu, ale co to

znaczyło! To były bardzo duŜe trzewiki, nawet jej matka ostatnio je wkładała, tak były duŜe; i

mała zgubiła je zaraz, przebiegając ulicę, którą pędem przejeŜdŜały dwa wozy; jednego

trzewika nie mogła wcale znaleźć, a z drugim uciekł jakiś urwis; wołał, Ŝe przyda mu się on

na kołyskę, kiedy juŜ będzie miał dziecko.

Szła więc dziewczynka boso, stąpała nóŜkami, które poczerwieniały i zsiniały z zimna; w

starym fartuchu niosła zawiniętą całą masę zapałek, a jedną wiązkę trzymała w ręku; przez

cały dzień nie sprzedała ani jednej; nikt jej nie dał przez cały dzień ani grosika; szła taka

głodna i zmarznięta i wyglądała taka smutna, biedactwo! Płatki śniegu padały na jej długie,

jasne włosy, które tak pięknie zwijały się na karku, ale ona nie myślała wcale o tej ozdobie.

Ze wszystkich okien naokoło połyskiwały światła i tak miło pachniało na ulicy pieczonymi

gęśmi.

„To przecieŜ jest wigilia Nowego Roku” – pomyślała dziewczynka. W kącie między dwoma

domami, z których jeden bardziej wysuwał się na ulicę, usiadła i skurczyła się cała; małe

noŜyny podciągnęła pod siebie, ale marzła coraz bardziej, a w domu nie mogła się pokazać,

bo przecieŜ nie sprzedała ani jednej zapałki, nie dostała ani grosza, ojciec by ją zbił, a w

domu było tak samo zimno, mieszkali na strychu pod samym dachem i wiatr hulał po izbie,

chociaŜ największe szpary w dachu zatkane były słomą i gałganami. Jej małe ręce prawie

całkiem zamarzły z tego chłodu. Ach, jedna mała zapałka, jakby to dobrze było! śeby tak

wyciągnąć jedną zapałkę z wiązki, potrzeć ją o ścianę i tylko ogrzać paluszki! Wyciągnęła

jedną i „trzask”, jak się iskrzy, jak płonie! mały ciepły, jasny płomyczek, niby mała świeczka

otoczona dłońmi! Dziwna to była świeca; dziewczynce zdawało się, Ŝe siedzi przed wielkim,

Ŝelaznym piecem o mosięŜnych drzwiczkach i ozdobach; ogień palił się w nim tak łaskawie i

grzał tak przyjemnie; ach, jakieŜ to było rozkoszne! Dziewczynka wyciągnęła przed siebie

nóŜki, aby je rozgrzać takŜe – a tu płomień zagasł. Piec znikł – a ona siedziała z niedopałkiem

siarnika w dłoni.

Zapaliła nowy, palił się i błyszczał, a gdzie cień padł na ścianę, stała się ona przejrzysta jak

muślin; ujrzała wnętrze pokoju, gdzie stał stół przykryty białym, błyszczącym obrusem,

nakryty piękną porcelaną, a na półmisku smacznie dymiła pieczona gęś, nadziana śliwkami i

jabłkami; a co jeszcze było wspanialsze, gęś zeskoczyła z półmiska i zaczęła się czołgać po

podłodze, z widelcem i noŜem wbitym w grzbiet; doczołgała się aŜ do biednej dziewczynki;

aŜ tu nagle zgasła zapałka i widać tylko było nieprzejrzystą, zimną ścianę.

Zapaliła nowy siarnik. I oto siedziała pod najpiękniejszą choinką; była ona jeszcze

wspanialsza i piękniej ubrana niŜ choinka u bogatego kupca, którą ujrzała przez szklane drzwi

podczas ostatnich świąt; tysiące świeczek płonęło na zielonych gałęziach, a kolorowe obrazki,

takie, jakie zdobiły okna sklepów, spozierały ku niej. Dziewczynka wyciągnęła do nich obie

rączki – ale tu zgasła zapałka; mnóstwo światełek choinki wznosiło się ku górze, coraz wyŜej

i wyŜej, i oto ujrzała ona, Ŝe były to tylko jasne gwiazdy, a jedna z nich spadła właśnie i

zakreśliła na niebie długi, błyszczący ślad.

– Ktoś umarł! – powiedziała malutka, gdyŜ jej stara babka, która jedyna okazywała jej serce,

ale juŜ umarła, powiadała zawsze, Ŝe kiedy gwiazdka spada, dusza ludzka wstępuje do Boga.

Dziewczynka znowu potarła siarnikiem o ścianę, zajaśniało dookoła i w tym blasku stanęła

przed nią stara babunia, taka łagodna, taka jasna, taka błyszcząca i taka kochana.

– Babuniu! – zawołała dziewczynka – o, zabierz mnie z sobą! Kiedy zapałka zgaśnie,

znikniesz jak ciepły piec, jak gąska pieczona i jak wspaniała olbrzymia choinka! – i szybko

potarła wszystkie zapałki, jakie zostały w wiązce, chciała jak najdłuŜej zatrzymać przy sobie

babkę, i zapałki zabłysły takim blaskiem, iŜ stało się jaśniej niŜ za dnia. Babunia nigdy

przedtem nie była taka piękna i taka wielka; chwyciła dziewczynkę w ramiona i poleciały w

blasku i w radości wysoko, wysoko; a tam juŜ nie było ani chłodu, ani głodu, ani strachu –

bowiem były u Boga.

A kiedy nastał zimny ranek, w kąciku przy domu siedziała dziewczynka z czerwonymi

policzkami, z uśmiechem na twarzy – nieŜywa: zamarzła na śmierć ostatniego wieczora

minionego roku. Ranek noworoczny oświetlił małego trupka trzymającego w ręku zapałki, z

których garść była spalona. Chciała się ogrzać, powiadano; ale nikt nie miał pojęcia o tym,

jak piękne rzeczy widziała dziewczynka i w jakim blasku wstąpiła ona razem ze starą babką

w szczęśliwość Nowego Roku.

Andersen - Dziewczynka z zapalkami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: