Aż po grób 9.pdf

J.D. ROBB – AŻ PO GRÓB

Dla bogów jesteśmy niczym muchy dla swawolnych chłopców,

zabijają nas dla zabawy

Szekspir

Polityka, w pospolitym rozumieniu tego słowa, jest rzeczą nieczystą

Jonathan Swift

Prolog

Drogi Towarzyszu.

My, Kasandra.

Zaczęło się.

Wszystko, nad czym pracowaliśmy, do czego przygotowywaliśmy się, ćwicząc, czemu poświęciliśmy

życie, jest gotowe do akcji. Po jakże dlugim brzasku nareszcie nadchodzi świt. Osiągniemy postawiony

ponad trzydzieści lat temu cel. Spełnimy obietnicę. Pomścimy krew męczennika.

Wiemy, że się o nas troszczysz- Wiemy, że jesteś rozważny. To cechy mądrego przywódcy. Uwierz, że

wzięliśmy do serca Twoje rady i ostrzeżenia. Moratorium w tej sprawiedliwej i okrutnej wojnie nie

przerwiemy bitwą, która mogłaby się skończyć porażką. Jesteśmy doskonale wyposażeni, nasza

sprawa ma wielkie poparcie finansowe, rozważyliśmy wszelkie ewentualności i posunięcia.

Wysyłamy Ci, Drogi Przyjacielu i Towarzyszu, tę transmisję, radośnie przygotowując się do

kontynuowania naszej misji. Cieszymy się, przelana już została bowiem pierwsza krew. Okoliczności

postawiły na naszej drodze godnego, jak się o tym przekonasz, przeciwnika. Dołączyliśmy do tego

przekazu dossier porucznik Eve Dallas z tak zwanej Policji Miasta Nowy Jork, Wydziału Zabójstw,

abyś mógł poznać ją lepiej.

Pokonanie takiego przeciwnika sprawi, że nasze zwycięstwo będzie jeszcze słodsze. Ponadto jest ona

jednym z symboli zepsutego i represyjnego ustroju, który zamierzamy zniszczyć.

Na to miejsce skierowała nas Twoja mądra rada. Żyjemy wśród Żałosnych pachołków stojącego na

glinianych nogach ustroju, nosimy nasze uśmiechnięte maski, ale gardzimy ich miastem i całym

systemem ucisku i rozkładu. Dla ich ślepych oczu staliśmy się jednymi z nich.

Gdy poruszamy się po rozpustnych i plugawych ulicach, nikt nie zadaje nam pytań. Jesteśmy

niewidzialni, cienie pośród cieni, tacy, jakimi Zgodnie z Twoją nauką i Tego, którego oboje

kochaliśmy, powinni być najprzebieglejsi bojownicy.

A gdy zniszczymy jeden po drugim symbole tego spasionego społeczeństwa, demonstrując naszą sile. i

nasz jasny projekt nowego królestwa, tamci zadrżą. Zobaczą nas i przypomną sobie o Nim. Pierwszym

symbolem pełnego chwaty naszego zwycięstwa będzie Jego pomnik. Na Jego podobieństwo.

Jesteśmy wierni i mamy dlugą pamięć.

Jutro usłyszysz pierwszy odgłos bitwy.

Opowiadaj o nas wszystkim zwolennikom, wszystkim wiernym.

My, Kasandra.

T ej właśnie nocy jakiś żebrak umarł niezauważony pod ławką w Parku Greenpeace. Profesor historii

upadł zakrwawiony z podciętym gardłem metr od frontowych drzwi swego mieszkania za dwanaście

kredytów, które miał w kieszeni. Jakiejś kobiecie ugrzązł w gardle ostatni okrzyk, gdy padała pod

pięściami kochanka.

Ale niezaspokojona śmierć nadal zataczała koło swym kościstym palcem, aż wetknęła go radośnie

między oczy niejakiego J. Clarence'a Bransona, pięćdziesięcioletniego wiceprezesa firmy “Narzędzia i

Zabawki Bransona".

Był to człowiek sukcesu, bogaty, nieżonaty, nie byle kto i nie bez przyczyny współwłaściciel wielkiej

międzyplanetarnej korporacji. Drugi syn z trzeciej generacji Bransonów, zaopatrujących świat i jego

satelity w urządzenia i przyrządy służące rozrywce, żył z gestem.

I tak samo umarł.

Serce J. Clarence'a przeszyła jednym z jego przegubowych wierteł stalowooka kochanka, która, po

przyszpileniu go do ściany, zgłosiła wydarzenie policji, po czym usiadła, sącząc spokojnie czerwone

wino do chwili, gdy na miejsce przybyli pierwsi funkcjonariusze.

Siedząc wygodnie w fotelu z wysokim oparciem, ustawionym naprzeciwko wirtualnego ognia, nadal

sączyła wino, podczas gdy porucznik Eve Dallas badała zwłoki.

- Jest z całą pewnością martwy - rzuciła zimno do Eve. Nazywała się Lisbeth Cooke i zarabiała na

życie jako szef reklamy w firmie swego nieżyjącego kochanka. Miała czterdzieści lat, była

niewątpliwie pociągająca i uchodziła za świetnego pracownika. Wiertło Branson 8000 jest

znakomitym narzędziem, zaprojektowanym po to, by zadowolić zarówno fachowców, jak hobbystów.

Jest bardzo mocne i precyzyjne.

- Ho, ho. - Eve przypatrywała się twarzy ofiary. Wypielęgnowanej i interesującej, na której śmierć

wyrzeźbiła rys przykrego zdumienia. Przód niebieskiego szlafroka nasiąknięty był krwią, która

rozlewała się połyskliwą kałużą po podłodze. - Nie ma wątpliwości, dokonano tego tutaj. Peabody,

poinformuj pannę Cooke o przysługujących jej prawach.

Gdy asystentka przystąpiła do działania, Eve nadal dokumentowała czas i przyczynę śmierci. Nawet w

przypadku dobrowolnego przyznania się do winy sprawcy morderstwa należało postępować zgodnie z

przepisami. Narzędzie będzie wzięte jako dowód rzeczowy, ciało zabrane i poddane sekcji, a miejsce

zabezpieczone.

D ając znak ekipie dochodzeniowej, aby przystąpiła do pracy, Eve przeszła kilka kroków po

królewskim czerwonym dywanie i siadła naprzeciwko Lisbeth przy interesującym ogniu kominka,

który bił obfitym ciepłem oraz światłem. Nic nie mówiła, czekając przez chwilę na reakcję szykownej

brunetki w żółtym jedwabnym kostiumie, śmiesznie spryskanym świeżą krwią.

Nie uzyskała jednak niczego więcej oprócz uprzejmie pytającego spojrzenia.

- A więc... czy zechce mi pani o tym opowiedzieć?

- Oszukiwał mnie - stwierdziła apatycznie Lisbeth. - Zabiłam go. Eve przyjrzała się jej stanowczym

zielonym oczom, zobaczyła w nich

gniew, ale nie dostrzegła ani wstrząsu, ani żalu.

- Czy pokłóciliście się?

- Powiedzieliśmy sobie parę słów. - Lisbeth podniosła kieliszek z winem do swych pełnych,

umalowanych warg, mających ten sam intensywny winny kolor. - Większość z nich wyszła ode mnie.

J.C. myślał powoli. -Wzruszyła ramionami, wywołując szelest jedwabiu. - Akceptowałam to, a nawet

uważałam, że pod wieloma względami jest to miłe. Ale my zawarliśmy układ. Poświęciłam mu trzy

lata życia.

Nachyliła się, jej oczy przepełniły się złością, kryjącą się pod pozorami chłodu.

- Trzy lata, czas, w którym mogłabym zainteresować się czymś innym, zawrzeć jakiś inny układ, być

w innych związkach. Ale byłam wierna. On nie był.

Wciągnęła powietrze, znów się wyprostowała, niemal się uśmiechnęła.

- Teraz on nie żyje.

- Tak, to zauważyliśmy. - Eve usłyszała obrzydliwe cmoknięcie oraz zgrzyt, gdy ekipa usiłowała

usunąć z ciała i kości długi stalowy brzeszczot. - Panno Cooke, czy przyniosła pani to narzędzie z za-

miarem użycia go jako broni?

- Nie, należało do J.C. On czasem zajmował się majsterkowaniem. Chyba właśnie to czynił -

zastanawiała się, rzucając przelotne spojrzenie na ciało, które w balecie upiornych ruchów odrywała

od ściany ekipa działająca na miejscu zbrodni. - Zobaczyłam je tutaj, na stole, i pomyślałam sobie,

och, że się znakomicie nadaje. Prawda? Więc podniosłam je i włączyłam. No i użyłam go.

Nie można było prościej, pomyślała Eve i podniosła się.

- Panno Cooke, ci funkcjonariusze wezmą panią na komendę. Będę musiała zadać pani trochę więcej

pytań.

Lisbeth posłusznie dopiła resztkę wina i odstawiła kieliszek.

- Wezmę tylko płaszcz.

Peabody kiwała głową, widząc, jak Lisbeth narzuca drugie, czarne futro z norek na zakrwawiony

jedwab i prześlizguje się między dwoma mundurami policjantów z całą ostentacją kobiety

zmierzającej na następną, ekscytującą imprezę towarzyską.

- Rety, to przekracza wszelkie wyobrażenia. Przewierca faceta, a potem podaje nam sprawę jak na

talerzu.

Eve otuliła się skórzaną kurtką i uważnie, używając rozpuszczalnika, oczyściła ręce z krwi oraz

posmarowała je kremem.

- Ekipa, kiedy skończy pracę, niech opieczętuje to miejsce. Nie udowodnimy jej morderstwa

pierwszego stopnia. Takie właśnie było, ale założę się, że w ciągu czterdziestu ośmiu godzin

wniesiona zostanie prośba o uznanie go za zabójstwo bez premedytacji.

- Nieumyślne zabójstwo? - Autentycznie wstrząśnięta, Peabody z otwartymi ustami patrzyła na Eve.

Wchodziły właśnie do windy, aby zjechać na dół. - Daj spokój, Dallas. W żadnym wypadku.

- Oto sposób. - Eve spoglądała w ciemne, oddane oczy Peabody, przyglądała się jej prostej, szczerej

twarzy, ukrytej pod przyciętymi równo włosami i policyjną czapką. Prawie żałowała, że musi

zachwiać jej niezłomną wiarą w system. - Potwierdzenie, że wiertło należało do zamordowanego,

będzie wskazaniem, że nie ona przyniosła narzędzie zbrodni. Wyklucza to premedytację. Teraz jest w

niej duma i spora doza szaleństwa, ale po kilku godzinach w celi, jeśli jeszcze nie przed osadzeniem w

areszcie, odezwie się w niej instynkt samozachowawczy i wezwie prawnika. Jest inteligentna, więc

będzie się mądrze broniła.

- Tak, ale mamy tu zamiar. Zły zamiar. Właśnie złożyła zeznanie do akt.

Była to wielka księga praw. O ile Eve wierzyła bardzo w tę księgę, jednocześnie wiedziała, że jej

karty często bywają zamazane.

- I wcale nie musi się wypierać tego zabójstwa, wystarczy, aby upiększyła sytuację. Kłócili się. Była

zdruzgotana, wyprowadzona z równowagi. Być może groził jej. W chwili gniewu, a może lęku,

chwyciła za wiertło.

Eve wyszła z windy, przeszła przez obszerny hali z różowymi, marmurowymi kolumnami i lśniącymi

ornamentami z motywem drzew.

- Chwilowe ograniczenie poczytalności -kontynuowała. -Możliwe, że szarpanina w obronie własnej,

chociaż to bzdura. Ale Branson miał około metra osiemdziesięciu centymetrów wzrostu przy wadze

stu kilogramów, a ona około metra sześćdziesięciu i pięćdziesięciu kilogramów. Mogło tak być.

Następnie w szoku natychmiast powiadamia policję. Nie próbuje uciekać albo zaprzeczać temu, co

zrobiła. Bierze na siebie odpowiedzialność, czym zyskuje w oczach członków ławy przysięgłych, jeśli

w ogóle dojdzie do procesu. Oskarżyciel publiczny wie o tym, więc będzie apelował.

- To przykre.

- Będzie miała czas - powiedziała Eve, gdy wyszły na zewnątrz i przejął je chłód tak dojmujący, jak

dojmujące było cierpienie wzgardzonej kochanki, teraz już znajdującej się w areszcie. - Straci pracę,

zaciągnie niemary kredyt na adwokata. Zrobi, co tylko będzie mogła.

Peabody rzuciła okiem na pojazd do przewożenia zwłok.

- Ta sprawa powinna pójść gładko.

- Bywa, że często najwięcej kantów mają te na pozór gładkie. -Otwierające drzwi swego samochodu,

Eve uśmiechnęła się. - Rozchmurz się, Peabody. Doprowadzimy sprawę do końca, ona z tego nie

wyjdzie. Czasem trzeba się zadowolić tym, co się ma.

- Nie wygląda na to, by go kochała. - Jakby w odpowiedzi na uniesione brwi Eve, Peabody

wzruszyła ramionami. - To dało się łatwo poznać. Była tylko wściekła, bo on rżnął inne.

- Ale ostatecznie to ona go przerżnęła. A więc pamiętaj, wierność popłaca.

Natychmiast po włączeniu silnika zapiszczał samochodowy wideofon.

- Tu Dallas.

- Cześć, Dallas. Tu Ratso.

Eve spojrzała na szczurzą twarz i niebieskie, rozbiegane jak szklane kulki oczy, które pojawiły się na

ekranie.

- Nigdy bym tego nie odgadła.

Wciągnął ze świstem powietrze, co mogło uchodzić za śmiech.

- Taa, prawda. Taa. Więc słuchaj, Dallas, mam cosik dla ciebie. A może byśmy się spiknęli i ubili

interes? W porząsiu?

- Jadę teraz do centrali. Prowadzę sprawę. A moja zmiana skończyła się przed dziesięcioma

minutami, więc...

- Mam cosik dla ciebie. Prima wiadomości. Warte czegoś.

- No, zawsze tak mówisz. Nie zabieraj mi czasu, Ratso.

- To jest naprawdę niezłe. - Niebieskie oczy ruszały się na jego chudej twarzy jak paciorki. - Mogę

być w Brew w ciągu dziesięciu minut.

- Daję ci pięć, Ratso. Na razie ćwicz zwięzłość wypowiedzi. Przerwała połączenie i ruszyła szybko w

kierunku centrum.

- Pamiętam go z akt - zauważyła Peabody. - To jeden z twoich informatorów.

- Tak, właśnie siedział dziewięćdziesiąt dni za drobne szwindle. Udało się odrzucić oskarżenie o

nieprzyzwoite obnażanie się. Ratso lubi spuszczać spodnie, gdy jest wstawiony. Jest nieszkodliwy -

dodała Eye. - Na ogół zarzuca mnie bzdetami, ale od czasu do czasu przychodzi z solidnymi

informacjami. Brew jest po drodze, a ta Cooke może jeszcze trochę poczekać. Znajdź numer seryjny

narzędzia zbrodni. Sprawdź, czy należało do ofiary. Potem odszukaj najbliższych krewnych.

Powiadomię ich natychmiast, gdy Cooke znajdzie się w areszcie.

Noc była czysta i zimna, ostry wiatr wciskał się do miejskich wąwozów, ścigając przechodniów aż do

ich mieszkań. Uliczni kramarze trwali przy swych wózkach, drżąc w dymie i smrodzie smażonych na

grillu sojowych hot dogów, z nadzieją doczekania się paru głodnych dusz, dość odważnych, by stawić

czoło kąsającemu mrozem lutemu.

Zima roku 2059 była sroga i spadły zarobki.

Eve i Peabody opuściły okolicę eleganckiej Upper East Side z czystymi, niepopękanymi chodnikami

oraz umundurowanymi odźwiernymi, i jechały na południowy zachód, gdzie ulice były wąskie,

hałaśliwe, a okoliczni mieszkańcy poruszali się szybko, z oczami wbitymi w ziemię i dłońmi

zaciśniętymi na portfelach.

Odrzucone na krawężniki resztki ostatniej śnieżycy były brudne od sadzy. Mało widoczne zamarznięte

kałuże nadal czyhały na nieuważnych przechodniów. Nad głowami migotał billboard z niebieskim,

południowym morzem, okolonym białym jak cukier piaskiem. Baraszkująca wśród fal piersiasta

blondyna miała na sobie niemal wyłącznie opaleniznę i zapraszała cały Nowy Jork, aby przybywał na

wyspę i się bawił.

Eve pomyślała o paru dniach na wyspie Roarke'a. Słońce, piasek i seks, popuściła wodze wyobraźni,

przeciskając się przez rozgorączkowany wieczorny tłum. Jej mąż z radością dostarczyłby jej tych

trzech rzeczy , a ona była prawie gotowa mu to zasugerować. Za tydzień lub dwa, zadecydowała.

Kiedy upora się z robotą papierkową, wypełni zaległe wezwania sądowe i znajdzie kilka brakujących

ogniw.

Poza tym uznała, że musi poczuć się trochę pewniej, by mogła pozostawić pracę.

Niedawno przecież utraciła odznakę i niemal zagubiła się na swej drodze, więc odczuwała wyrzuty

sumienia. Gdy wszystko dopiero co wróciło do normy, nie mogła palić się do odłożenia obowiązków i

oddania się przyjemnościom.

Zanim znalazła miejsce do parkowania na rampie drugiego poziomu ulicy w pobliżu Brew, Peabody

dysponowała już informacjami, o które ją prosiła.

- Zgodnie z seryjnym numerem, narzędzie zbrodni należało do ofiary.

- Zaraz weźmiemy się do sprawy morderstwa - powiedziała Eve, schodząc w dół na pierwszy

poziom. - Prokurator nie będzie tracił czasu, zajmując się udowadnianiem premedytacji.

- Ale ty myślisz, że poszła tam, aby go zabić.

- O, tak. - Eve przecięła chodnik, idąc w kierunku przytłumionych świateł reklamy ruchomego kufla

z piwem ze spływającą mętną pianą.

Brew serwował tanie drinki i stęchłe orzeszki do piwa. Jego klientelę tworzyli drobni przestępcy,

urzędnicy najniższego szczebla z niedrogimi towarzyszkami, jak również nieliczne dziewczyny,

zajmujące się naciąganiem facetów, aczkolwiek tutaj naciągać nie miały kogo.

Powietrze było zatęchłe i przegrzane, rozmowy rozproszone i sekretne. Nieliczne spojrzenia, jakie

dało się dostrzec w mętnym świetle, zatrzymały się na Eve i natychmiast uciekły.

Gdyby nawet nie było przy niej umundurowanej Peabody, szeptano by, że to glina. Rozpoznano by ją

po tym, jak stała: czujne, wysokie, smukłe ciało, bystre brązowe oczy, skoncentrowane i beznamiętne,

rejestrujące twarze i istotne szczegóły.

Tylko niewtajemniczeni widzieliby w niej jedynie kobietę z krótkimi, trochę nierówno przyciętymi

kasztanowatymi włosami, o szczupłej twarzy z ostrymi rysami i z płytkim dołeczkiem na brodzie.

Bywalcy Brew, w większości tu obecni, potrafili wyczuć glinę na odległość.

Wypatrzyła Ratsa, którego wydłużona, szczurza twarz była prawie zupełnie ukryta w kuflu z piwem.

Idąc w jego kierunku, słyszała hałas kilku odsuwających się niepewnie krzesełek i zobaczyła trochę

pleców, które zgarbiły się lękliwie.

Każdy ma coś na sumieniu, pomyślała i szczerząc zęby, posłała Ratsowi ostry uśmiech.

- Ta speluna nie zmienia się, Ratso, i ty także nie. Zrewanżował się jej swym świszczącym

śmiechem, niemniej

nerwowo błądził wzrokiem po porządnym, jak spod igły, mundurze Peabody.

- Nie trza było brać obstawy, Dallas. O Jezu, myślałem, żeśmy kumple.

- Moi kumple kąpią się regularnie. - Skinęła głową, domagając się krzesła dla Peabody, potem siadła.

- Ona jest moja - powiedziała zwyczajnie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: