Patrick White - Wiwisekcja.pdf - maria_

W moim przekonaniu malarstwo jest w istocie swej tym samym co

przeżycia religijne, szukamy wszyscy nie czego innego, lecz zrozumienia i

urzeczywistnienia nieskończoności.

Ben Nicholson

A zazdrość - ludzką twarz;

Strach boską postać człowieczą,

A tajemnica - ludzką szatę.

Ludzka szata jest wykuta z żelaza,

Ludzka postać jest ognistą kuźnią,

Ludzka twarz jest zapieczętowanym paleniskiem,

Ludzkie serce - głodną gardzielą.

William Blake

Kochają prawdę, jeśli im objawia siebie, lecz nienawidzą jej, gdy im

objawia ich samych.

Święty Augustyn

Wyniesiony ponad innych ludzi staje się ciężko chorym, Wielkim

Przestępcą i Wielkim Potępieńcem, a także Najwyższym Mędrcem.

Dosięga bowiem Nieznanego.

Rimbaud

Była niedziela i mama poszła do sąsiadów zabierając z sobą Leną i najmłodsze dzieci.

Na podwórku pod pieprzowym drzewem tatuś sortował i liczył puste butelki, którymi

handlował; butelki szczękały, kiedy je ustawiał. Kury trzepotały się w kurzu i słońcu,

między nimi biały kurczak z krzywą szyją, któremu mama, jak mówiła, chętnie by dała po

łbie, gdyby miała odwagę, ale nie miała. (To ona zarzynała drób, jeżeli któraś sztuka tak

się postarzała, że nie nadawała się już na nic lepszego, tylko do garnka). A więc ten

koślawiec, z białym także grzebieniem, kręcił się i chwytał, co mógł i jak mógł, ale jakoś

boczkiem.

– Dlaczego inne kury go dziobią, powiedz, tato?

– Nie podoba im się. Bo jest inny.

Och, te długie, ociężałe niedziele wśród starych, pustych butelek ojca. Koło pralni stał

stary piec, kupiony, jak powiedział ojciec, na spekulację. Rdza łuszczyła się z niego

kawałkami i próbowało się jej smaku, po prostu z nudów.

– Na długo ma tatuś jeszcze tej roboty? Kiedy zajrzymy do skrzynki?

Ojciec nie odpowiedział, zajęty swoimi pustymi butelkami. Od mówienia była mama,

ojciec wolał milczeć.

A więc musiał czekać, kopiąc dla zabicia czasu stary, pękaty, zardzewiały piec, aby w

końcu ojciec ściągnął skrzynkę, jak zwykle robił w niedzielę, jeżeli mamy i reszty dzieci

nie było w domu. Dopiero gdy podliczył ostatnie butelki, wydłubał osad z fajki, wsypał

do niej trochę tytoniu, zapalił, pyknął raz i drugi, gotów był sięgnąć po skrzynkę, którą

trzymał na niedostępnej górnej półce, między blaszankami z płynnym mydłem, flaszkami

z mazidłem czy olejkiem terpentynowym i szydłami do reperowania uprzęży.

Oczywiście wiadomo było, co tata ma w swojej skrzynce, ale znajdujące się w niej

przedmioty, oglądanie każdego z nich po kolei stawało się przez to jeszcze ważniejsze.

Było tam także mnóstwo rzeczy nieciekawych: stare papiery rodzinne, przeważnie akta

notarialne.

– Co to znaczy: ¡akt notarialny, tato?

Tata nie chciał tłumaczyć, odpowiadał tylko, że nic: mu nigdy nie przyszło z żadnego

cholernego papierka.

Nie myślał więc o nich więcej. Już bardziej interesowały go włosy zachowane na

pamiątkę po zmarłych. Był w skrzynce medalion z puklem włosów siostry ojca, Klary,

która umarła w drodze z kraju i pogrzebana została w morzu. A poza tym fotografie. Na

jednej babka Duffield w czepku siedziała z rękami złożonymi na spódnicy tak, że było

widać na palcach pierścionki. Jej zapadnięte oczy nigdy nie widziały wnuka.

– Kiedy babcia umarła? – Wiedział oczywiście, ale pytanie należało do niedzielnego

porządku dnia.

– W pół roku po wylądowaniu w Sydney. Na suchoty – powiedział tata ssąc fajkę.

– I tatuś został sam z dziadkiem?

Nie odpowiedział, ssał dalej fajkę.

– Tatuś ją lubił?

– Pewnie, że lubiłem. Przecież to była moja matka.

– Wygląda dziwnie.

– Dziwnie?

– No, jakoś inaczej.

– Twoja babka była damą, córką pastora – wyjaśnił tata pykając fajkę, pfuj, jak cuchnęła

ta jego faja.

– A czy mama jest damą? I pani Burt?

– Rozumie się, jakżeby inaczej! – powiedział tata i pociągnął z fajki tak mocno, że

grdyka mu poczerwieniała, jakby ze złości.

Bardziej, najbardziej chyba z wszystkiego interesujący był dziadek Duffield. Miał duży

nos z grzbietem ostrym jak topór. (Matka mawiała: „Po nosie widać, że twój dziadek

urodził się wielkim panem!”) Oczy miał też duże i błyszczące i włosy pięknie uczesane,

przynajmniej na fotografii, według staroświeckiej mody. Na odwrocie fotografii ktoś

napisał brązowym atramentem: Hertel Vivian Warboys Duffield.

– To moje nazwisko – oznajmiał w rozmarzeniu, jakby tego obaj dobrze nie wiedzieli. –

A dlaczego ja się także nie nazywam Vivian Warboys? – Tata pyknął z fajki, potem odparł:

– W Australii chłopakowi wystarczy jedno imię.

Wyjaśnienie zadowalało chłopca. Na Cox Street teraz już wszyscy oczywiście wiedzieli,

ale obcy ludzie śmiali się. „Hurtle? Co to za dziwaczne imię?” Wtedy „dąsał się”, jak to

określała mama, bo nie mógł przecież każdemu tłumaczyć, że to imię wniosła do rodziny

dziadka pewna cudzoziemska żona. Prawidłowo brzmiało Hertel, a nie Hurtle, tylko że

proboszcz pomylił się podczas chrztu i zapisał je błędnie.

Wszystkie te tajemnice zawierała skrzynka. A także pierścionek. Był na nim

wyobrażony ptak z wysuniętym językiem, odcięty tuż pod szyją. To, co zostało, wyglądało

tak, jakby leżało na półmisku.

– To sygnet twojego dziadka. Sierżant policji oddał mi ten pierścionek, kiedy

przyjechałem do Ashfield zidentyfikować zwłoki.

– Wtedy, kiedy dziadek spadł z muła?

– Tak. Umarł z powodu wylewu na drodze Parramatta.

– Co to się wylewa w człowieku?

Tata nie zaraz odpowiedział.

– Krew.

Dziadek Duffield wyglądał jeszcze straszniej niż przedtem ze swoimi ulizanymi

włosami i wodnistymi oczyma. Nie mógł mu się napatrzyć.

– A dlaczego jechał na mule?

– Bój się Boga, Hurt, mówiłem ci sto razy. Pożyczył muła, bo chciał dojechać do

wnętrza lądu Australii. Zawsze o tym marzył.

Powiedziawszy to tata zaczął pykać fajkę raz za razem.

– A co się stało z mułem?

– Mówiłem ci przecież! Zaginął bez wieści. Długo potem musiałem za niego spłacać

raty właścicielowi.

Siedzieli tak we dwóch dzieląc się tajemnicami rodzinnymi. Cóż innego można było

robić w niedzielę? Chyba tylko wsuwać na najgrubszy paluch pierścionek z ptakiem i

zsuwać go z palca, i znów wsuwać. Ojciec ćmił fajkę i udawał, że nic tnie widzi.

Ale kiedy matka wróciła prześlizgując się przez dziurę w płocie i prowadząc za sobą

Lenę, Edgara, Willa, Winnie i Flo, ojciec zamknął skrzynkę. Nie dla byle kogo te sekrety.

Mama powtarzała wszystko, co usłyszała u sąsiadów, i opowiadała, jak dzieciaki objadły

Patrick White - Wiwisekcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: