Artykuł o anoreksji.pdf

Anoreksja cóż to za okropny stwór, po co przychodzi i z czym odchodzi. "Ana" tak o niej mówią

wszystkie dziewczęta, które są w jej sidłach, a wydaje się im, że to dzięki niej są szczęśliwe. To co

ona robi z młodymi, pięknymi, mądrymi dziewczętami jest okrucieństwem.

Przychodzi bardzo niewinnie, przyniesiona przez ojca w gazecie, przez matkę, która mówi

o odchudzaniu, przez koleżanki opowiadające o dietach. Jest we wszystkich reklamach, kreowana

przez modę. Na 15 dziewczyn w klasie tylko nieliczne nie przywiązują "wagi do wagi". Inne

podejmują różne działania by utrzymać swoją wagę lub ją obniżyć. 10 dziewczyn na 15 zaczyna

myśleć o tym jak się odżywiać. Stosują diety, ograniczają posiłki, zwracają baczną uwagę na to, co

jedzą. Po pewnym czasie odpuszczają i zajadają wreszcie to, co im smakuje. Jeżeli to nie wywołuje

u nich wyrzutów sumienia, ich życie toczy się dalej normalnie, co wcale nie oznacza, że znowu

kiedyś nie będą się odchudzały. Tym razem im się udało w to nie wciągnąć. Spośród tych

10 dziewczyn z jednej klasy 5 będzie dalej kontrolować swoją wagę. Z tej grupy być może jeszcze

kolejna się wyłamie, ale 2 dziewczyny coraz częściej i intensywniej będą myślały o tym by jeszcze

schudnąć o następne dwa kilogramy. Jednocześnie z odchudzaniem zaczynają intensywnie ćwiczyć.

Na tym etapie jest to jeszcze na tyle niezauważalne, że nikogo to nie niepokoi. Uczą się przeważnie

bardzo dobrze, sprawiają wrażenie, że jedzą, chociaż wynoszą jedzenie do swojego pokoju i nie

siadają już przy stole z rodziną. Wiedzą, że nikomu nie spodoba się wyrzucanie jedzenia,

w związku z tym od tej pory są czujne, a całe ich zachowanie jest nakierowane na zorganizowanie

sytuacji tak, by nikt się nie spostrzegł. Jest im stale zimno i w związku z tym wkładają ciepłe

obszerne rzeczy. Robią to również dlatego by skryć swoją chudość. W tej całej manipulacji są

bardzo przebiegłe.

Zaczynają być drażliwe i czepialskie, by w ten sposób odwrócić od siebie uwagę. Mają problemy ze

snem i z koncentracją. Są one początkowo spowodowane obwinianiem się za to, co zjadły, potem

objawem depresji. Większość z nich wpada wcześniej lub później na pomysł, żeby jednak sięgnąć

po jedzenie, przestają się wtedy powstrzymywać, ale nadal myślenie o przytyciu jest czymś

obrzydliwym. I wtedy zaczynają pozbywać się pokarmu, który teraz dla odmiany przyjmują

w bardzo dużych ilościach. Ponieważ typowe posiłki nie wystarczają dokupują sobie jedzenie,

potrafią nawet ukraść pieniądze na ten cel. Kupują i zużywają duże ilości środków

przeczyszczających lub wymiotują. Czujność rodziców jest uśpiona bo widzą, że ich dziecko

zaczęło jeść. Po różnym czasie takiego katowania organizmu anorektyczki przestają miesiączkować

lub też mają bardzo skąpe miesiączki. Zaczynają im wypadać włosy szczególnie pod pachami.

Są przeważnie szczupłe jeszcze nim podejmą tę śmiertelną kurację, natomiast wszystkie bez

wyjątku nie akceptują swojego wyglądu, a tym samym siebie. Nie radzą sobie z emocjami co

prowadzi do poszukiwania środka, po którym będzie lepiej. Dopiero przypadkiem odkrywają, że

kontrola nad jedzeniem daje możliwość oderwania się od problemów i poprawia samopoczucie.

Stają się mocniejsze, ponieważ z jedzeniem radzą sobie świetnie. Zaczynają też dostrzegać swoją

atrakcyjność w chudości.

Najlepiej zobaczyć różnicę w ich wyglądzie porównując zdjęcia sprzed roku, dwóch. Widać na nich

zupełnie inne osoby: uśmiechnięte, radosne, mające ładną cerę. W anoreksji, ale także w bulimii,

w którą anoreksja najczęściej przechodzi, rysy twarzy są zaostrzone, wystają kości policzkowe,

twarz staje się ziemista, oczy zapadnięte i ogromne. Jeżeli uda się zobaczyć taką dziewczynę

w kąpieli to dopiero jest szok. Cała ta długo trwająca kuracja odchudzająca nie skończy się inaczej

tylko śmiercią, jeżeli nie uda się wyrwać dziewczyny z objęć nałogu.

Pochodzą z domów gdzie jedzenie jest ważnym elementem życia rodzinnego, albo w ogóle nie jest

ważne, ale za to można wybrzydzać bo rodziców na to stać. W domach tych bardzo ważny jest

wygląd, nauka, a mniej czasu jest na mówienie o uczuciach. Rodzice czy jedno z nich ma

osobowość nałogowca. Są perfekcjonistami, pracoholikami, palą papierosy albo w jakiś inny

sposób rozładowują emocje. W tych domach przeważnie niczego nie brakuje, jeżeli chodzi o dobra

materialne, za to wszyscy mają bardzo dużo zajęć. Wreszcie w domach rodzinnych tych dziewczyn

niby wszystko jest w porządku, ale ponieważ jest to pozorne panuje w nich specyficzna atmosfera.

Każdy boi się zapytać wprost. Stąd jest wiele pytań, które pozostają bez odpowiedzi. Bywa, że

rodzice się rozwodzą, albo nie ma między nimi porozumienia i żyją obok siebie. Tak czy siak

bardzo łatwo wzniecić u nich poczucie winy i bez trudu na tym bazując można nimi manipulować.

Dziewczęta to wykorzystują do swoich rozgrywek. Kłamią, wypierają się wszystkiego co dotyczy

jedzenia patrząc prosto w oczy rodzicowi. Znają wszystkie słabości rodziców, a w związku z tym

dobrze wiedzą jak wybrnąć z każdej sytuacji, która zmierzałaby do ograniczenia ich wolności.

Uważają, że to one dokonują wyboru i to one decydują czy jeść czy nie. Bardzo bronią swojej

prywatności. Są perfekcjonistkami, ale nigdy w żadnej dziedzinie im się to aż tak nie udało jak

w odchudzaniu. Kiedy jadły i nie myślały o jedzeniu, nie nad wszystkim panowały, nie wszystko

mogły kontrolować. Teraz dzięki chorobie poczuły moc, ich osoba znalazła się wreszcie w centrum

zainteresowań. Niejednokrotnie dochodzi do takiej sytuacji, że anorektyczka dyktuje warunki

i podporządkowuje sobie całą rodzinę. To jeszcze bardziej ją upewnia w przekonaniu, że tak należy

postępować. W pełnym choroby rozkwicie anorektyczkobulimiczki czują jakby były w nich dwie

osoby - dwie Anie. Jedna z nich doradza jeść, a druga nie jeść. W ich głowach powstaje taki

galimatias, że same nie wiedzą co jest dobre, a co złe. 90% ich myślenia zajmuje jedzenie.

W zachowaniu popadają w skrajności, stają się wybuchowe i zupełnie zamazują się im granice.

Coraz to większe dają sobie przyzwolenie na zachowania, których wcześniej nie akceptowały. Były

przecież kiedyś grzecznymi dziewczynkami, ale i to daje się wytłumaczyć. Ten bunt może być

związany z okresem dojrzewania i tak właśnie widzą to rodzice. Ten rodzic, który będzie dawał

nakazy i zakazy oraz pilnował jedzenia stanie się wrogiem. Kiedy dziewczyna zrozumie swój

problem i naprawdę chce się już leczyć role się odwracają, ponieważ zaczyna zdawać sobie sprawę,

że to właśnie on chciał jej przyjść z pomocą. Nadchodzi wreszcie moment, że rodzice zaczynają

podejrzewać zaburzenia. Nałóg jest wszechogarniający i zaczyna wpływać na inne sfery życia.

Bywa, że te dziewczęta już w ogóle nie mogą się uczyć, a nawet zaprzestają kontaktów

towarzyskich. Głowa cała pochłonięta jest myśleniem o obniżeniu wagi ciała, więc nie ma miejsca

na naukę, a wyjście z kolegami wiąże się niejednokrotnie z jedzeniem. Jeszcze kilka miesięcy trwa

nim rodzice stawiają warunek by ich ukochane dziecko dało się łaskawie zaprowadzić do

specjalisty. To dopiero początek zmagań z chorobą. Oni widzą już potrzebę leczenia, a ich córka

nie. Zgadza się na wizytę u specjalisty tylko po to by uśpić ich czujność. Anorektyczka bowiem

podejmie próbę powrotu do normalności ale... nie przytyje, a ponieważ uważa, że w terapii o to

właśnie chodzi jeszcze długo będzie tylko markować leczenie.

Jeżeli wyczuje w terapeucie słabość i brak konsekwencji wykorzysta to. Jeżeli trafi do kogoś, kto

zna dobrze problem to będzie go unikać. Przekona rodziców, że w jego towarzystwie się źle się

czuje i pójdzie tam gdzie będzie mogła manipulować sytuacją i udawać, że się leczy.

Leczenie jest bardzo trudne i długie ponieważ narkotyk - jedzenie, jest ogólnie dostępny

i niezbędny do życia. Zmiana myślenia i postępowania jest konieczna i możliwa do osiągnięcia

zarówno jeżeli chodzi o rodzinę jak i pacjentkę. Rozciąga się to w czasie, ponieważ najpierw trzeba

pacjentkę i jej opiekunów zmotywować do leczenia. W końcu jednak oczywistym jest, że

prawdziwe leczenie zacznie się wtedy, gdy dziewczyny cierpiące na zaburzenia odżywiania poniosą

jakieś straty: zaufanie, zainteresowanie ich osobą. Przy czym utrata zdrowia jest bardzo słabym

argumentem dla nich. W myśleniu i w mechanizmach zaburzenia odżywiania są niesamowicie

podobne do alkoholizmu, narkomanii, uzależnienia od sterydów i innych. Nawet zmiany

świadomości charakterystyczne dla środków psychoaktywnych nie omijają tych zaburzeń.

Dziewczyny opowiadają jak pod wpływem niejedzenia lub jedzenia odczuwają szczęście, są

podekscytowane lub nieszczęśliwe. Jak potrafią zrobić wszystko, żeby zdobyć jedzenie lub by się

go pozbyć. Wtedy nikt i nic się nie liczy tylko to. Żadne racjonalne argumenty nie pomagają,

a emocje są już głęboko skrywane lub rozładowywane manipulacjami, wymiotami, kłamstwami.

Kontrola i jeszcze raz kontrola nad jedzeniem i nad otoczeniem. Rozkosz im sprawia, jak to się

mówi w języku młodzieżowym, "przekręcenie" kogokolwiek, najlepiej tego, który nie powinien się

dać nabrać. Różnice polegają na tym, że system zaprzeczeń i iluzji u anorektyczek utrzymuje się

znacznie dłużej niż w innych uzależnieniach, to samo dotyczy nałogowego regulowania uczuć

i rozproszonego ja. Dziewczyny z tymi zaburzeniami mają przeważnie bardzo wysoki intelekt,

a w związku z tym potrafią "kręcić" otoczeniem dużo dłużej i sprytniej.

Anorektyczki wymagają postępowania dyrektywnego w ramach terapii uzależnień. Wiemy jak

pomóc osobom cierpiącym na zaburzenia odżywiania i w sytuacji, w której współpracuje z nami

rodzina potrafimy przerwać błędne koło anorektycznego myślenia. Zaburzenia te są odwracalne

i dochodzi wreszcie do sytuacji kiedy można powiedzieć, że dziewczyny są całkowicie zdrowe.

Zaczynają się jak dawniej kontaktować z otoczeniem, akceptują swój wygląd, potrafią się cieszyć,

są uśmiechnięte i pogodne, zaczynają żyć.

Im wcześniej zauważymy, że z naszymi dziećmi coś się dzieje niedobrego tym lepiej, dopóki

dziewczyny nie są całkowicie zniewolone nałogiem. Nie zaszkodzi się kogoś poradzić i najpierw

samemu zgłosić się do specjalisty.

Specjalista psychiatra Elżbieta Lipnicka

Artykuł pochodzi ze strony Centrum Psychoprofilaktyki i Psychoedukacji

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: