2011_1_w.pdf

Psalm Oli Kwiecieñ

Dziêkujê Ci dobry Bo¿e,

¯e mogê siê do Ciebie modliæ w komorze,

Dziêkujê Ci za Twoj¹ Bibliê Œwiêt¹,

I za wiarê, – choæ czasem bywa chwiejn¹.

Dziêkujê Ci Jezu za Twe zmartwychwstanie,

I za Twoje i Ojca wieczne królowanie.

Gdy siê modlê, Ty mnie wys³uchujesz

I nad ¿ycie mnie mi³ujesz.

Gdy jest mi smutno, a za oknem zawierucha,

Mam pocieszyciela – Twego Œwiêtego Ducha.

Za wszystko Ci dziêkujê,

Bo bardzo Ciê mi³ujê.

Dodatek dzieciêcy DP¯ 1/2011

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie

Wiatr historiê tak¹ niesie.

Nadstawiæ policzek?

- Hej, Tomek!

- Mhm…

- Pobawisz siê ze mn¹?!

- E… póŸniej…

- W t¹ now¹ grê od babci i dziadziusia, co to siê uk³ada s³owa!

Mia³eœ mi pokazaæ jak w to graæ.

- No…

- Coœ taki nie w sosie?

- E…

- W szkole coœ nie posz³o? – Na to pytanie nawet nie odpowiedzia³,

tylko machn¹³ rêk¹ i poszed³ do siebie. Podrepta³am w miejscu nie

bardzo wiedz¹c co robiæ dalej, a jak Gryzoñ zobaczy³, ¿e tak stojê w

korytarzu i dreptam, to natychmiast przyniós³ mi w pysku smycz, bo

zrozumia³, ¿e szykujê siê do wyjœcia z nim na spacer.

- Piesek, ja mam teraz powa¿ny problem, sam siê wyprowadŸ. –

Otworzy³am mu drzwi, a on pos³usznie wybieg³ na ogródek. Ze

smycz¹ wci¹¿ w paszczy. Rozœmieszy³ mnie ten widok i chcia³am

go komuœ pokazaæ, wiêc posz³am do kuchni, gdzie rodzice siedzieli

i pili herbatkê.

- A Gryzoñ siê sam wyprowadza, na smyczy. – Pokaza³am okno.

Rodzice zerknêli przez szybê i te¿ ich to rozbawi³o.

- Ech, powinnam zawo³aæ Tomka, mo¿e piesek by go rozweseli³, bo

jakiœ taki jest markotny, nic nie gada i nie chce siê bawiæ i to ju¿ od

paru dni, smutas jeden. – Skar¿y³am siê. – Znowu zamkn¹³ siê w

pokoju.

- To pobaw siê z Maciusiem, on jest zawsze do tego chêtny. –

Mamusia wskaza³a m³odszego braciszka, który zamiast

uk³adaæ klocki, pakowa³ je sobie do buzi, albo turla³ siê wœród

nich z radosnym kwikaniem.

– Tomek pewnie jest nie w humorze, musisz przeczekaæ i mu nie

przeszkadzaæ. – Stwierdzi³ tato.

- A kiedy bêdzie wreszcie w tym humorze?? Za trzy lata?? Albo

za nie wiem ile. – Powiedzia³am z wyrzutem.

Fochy Tomasza mêczy³y ju¿ ca³¹ rodzinê, a mnie

najbardziej. Nic na niego nie dzia³a³o! Stara³am siê

przypochlebiæ – posprz¹ta³am mu pokój, przynosi³am

podwieczorek i kanapki zrobione przez

mamusiê, ale nic to nie da³o. Siedzia³

skwaszony jak stara wrona na ga³êzi w

deszczowy dzieñ. A¿ wreszcie któregoœ

dnia zadzwoni³ telefon. Odebra³a

mama.

- Tak, dzieñ dobry. – I to by³y prawie

jedyne s³owa, jakie wypowiedzia³a, bo przez kilka minut to ten

ktoœ po drugiej stronie gada³ i gada³, a mama tylko sta³a z coraz

bardziej zdziwion¹ min¹ i s³ucha³a uwa¿nie. Ja te¿ sta³am

wpatrzona w ni¹ jak sroka w grat, e… w ten… w granat. I

czeka³am co bêdzie. Nikt mi jednak sam nic nie mówi, wiêc

musia³am zapytaæ gdy mamusia ju¿ od³o¿y³a s³uchawkê.

- Kto to dzwoni³ i tak du¿o gada³?

- To wychowawczyni Tomka. – Odpar³a krótko mama, a ja od

razu wyczu³am, ¿e to bêdzie grubsza afera i pobieg³am do

pokoju Tomka.

- Dzwoni³a twoja pani wychowawczyni i du¿o gada³a, a potem

mamusia nic nie mówi³a, a potem powiedzia³a, bo zapyta³am, a

teraz czeka na tatusia bo patrzy siê na zegarek i w okno. –

Wyrzuci³am z siebie podekscytowana, bo szykowa³a siê

„rozmowa na szczycie”, jak to zwyk³ mawiaæ mój brat.

Obserwowa³am go teraz uwa¿nie i chyba rzeczywiœcie coœ

narozrabia³, bo zblad³ i siê skuli³, a potem zacz¹³ nerwowo

obgryzaæ paznokcie.

Pobieg³am do kuchni, ale nie mia³am odwagi pytaæ mamy o

czym mówi³a pani wychowawczyni, bo mama nie wygl¹da³a na

chêtn¹ do rozmów. Kroi³a w skupieniu marchewkê do sa³atki na

obiad z bardzo surow¹ min¹. ¯al mi by³o bladego Tomka, zanim

przyjdzie tatuœ, to ju¿ pewnie zblednie tak jak œnieg za oknem,

ale z drugiej strony cieszy³am siê, ¿e to nie ja tym razem

zawini³am i to nie mnie czeka powa¿na rozmowa.

Wkrótce po przyjœciu i zapoznaniu siê z sytuacj¹ tatuœ zawo³a³:

- Tomek! Proszê tu do mnie.

„Ze spuszczon¹ g³ow¹ powoli idzie Tomuœ z jenieckiej niewoli”

– na widok brata cz³api¹cego ociê¿ale przypomnia³am sobie

wierszyk, którego uczy³ siê na jak¹œ tam uroczystoœæ w szkole,

a ¿e nie za bardzo chcia³o mu siê go uczyæ, to coœ tam w nim

poprzekrêca³. Teraz stan¹³ jak zbity pies ze wzrokiem

utkwionym czubek kapcia.

- Coœ ty bracie nawywija³? –

Zapyta³ tata podniesionym g³osem.

- Nic takiego. – Jak zwykle krótko

odpar³ mój brat i wzruszy³

ramionami.

- Pobicie kolegi w szkole to u ciebie

nic takiego?

A¿ siê zach³ysnê³am ze zdziwienia.

Tomek siê pobi³ w szkole!??

- Se zas³u¿y³. – Burkn¹³ mój brat, wpychaj¹c rêce do kieszeni.

- Se zas³u¿y³? Co to znaczy „se zas³u¿y³”?

- Tak d³ugo przegina³, ¿e przegn¹³.

- Tomek! Co przegi¹³? Czy ty wreszcie powiesz co siê sta³o?

Czy u mnie te¿ przegniesz i wtedy bêdzie prawdziwy problem! –

Tata najwyraŸniej by³ ju¿ zniecierpliwiony, a ja prze³yka³am œlinê

bardzo niespokojna o Tomcia.

- W ogóle mnie zaczepia odk¹d wyl¹dowa³ w naszej klasie, bo to

spadochroniarz jest. Dzisiaj wymyœli³ now¹ pu³apkê na mnie i

tak d³ugo kombinowa³, a¿ wykombinowa³. – Odpar³.

- Spadochro... co? – Powtórzy³am zdziwiona.

- I co za pu³apki, mów wreszcie ch³opie po kolei, bo nasza

cierpliwoœæ do ciebie siê wreszcie skoñczy.

- No spadochroniarz to taki, co mia³ awansowaæ do wy¿szej

klasy, a spad³ i wyl¹dowa³ w ni¿szej i…i…i on wyl¹dowa³ w

naszej.

- Czyli nie przeszed³ do nastêpnej klasy? – Zapyta³a mama.

- Tak… i jak tylko siê zjawi³, to se mnie

upodoba³…

- To sobie mnie upodoba³. – Poprawi³a

mama.

- No, sobie mnie, no i… i… i zacz¹³ robiæ mi

ró¿ne psikusy. To na plecaku zawi¹za³ mi

grub¹ linkê na wêze³, ¿e nie mog³em nic z

niego wyci¹gn¹æ, to zaœ wla³ mi do niego

wody i zamoczy³ mi zeszyty. Wymyœla na

mnie jakieœ dziwne przezwiska i w ogóle

tam jeszcze takie inne sprawy. – Tomek tylko machn¹³ rêk¹. -

Kiedyœ namówi³ kolegów i zrobili mi las.

- Co takiego? – Zdziwili siê rodzice, a ja to siê przerazi³am, bo to

zabrzmia³o jakoœ tak groŸnie.

- No las! To takie kó³ko utworzone z samych mocnych

ch³opaków i jak ciê tam do œrodka wci¹gn¹, to potem odbijaj¹

rêkami jak pi³kê, od jednego do drugiego, a¿ siê w koñcu

wywrócisz, a jak siê wywrócisz to jeszcze mo¿esz zarobiæ kopa.

– Zrelacjonowa³ Tomcio. Rodzice zamarli ze zdziwienia.

Poczu³am, ¿e ³zy wzbieraj¹ mi pod powiekami, ale dzielnie

walczy³am z nimi i utknê³y w gardle, a ja z³apa³am mamusiê za

rêkê i szepnê³am, ¿e ja nigdy nie chcê iœæ do szko³y.

- A dlaczego nie powiesz o tym pani wychowawczyni?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: