Oramus Marek - Senni zwycięscy.pdf - Oramus Marek -F - teaw123

MAREK ORAMUS

SENNI ZWYCIĘZCY

SCAN- DAL

Roval Beer Clubowi

Pierwszy hibernator był pusty, drugi i trzeci również. Za szybą czwartego bielał w

pomroce nagi tors Laveersona, który leżał z rękami przepisowo wyciągniętymi w bok, jakby

przymierzał się do krzyża. Piąty hibernator znowu ział pustką. Trzy następne osłaniały

szybami nieruchome postacie o rozkrzyżowanych ramionach. Zimny, niebieskawy blask szedł

od lampek kontrolnych i kładł się na leżących lodową poświatą, omywał białe katafalki i ginął

w rzucanych przez nie cieniach. Szyby stały przed katafalkami jak gładka, równa barykada,

zaraz za nią druga i trzecia, a dalej w głąb hali, niknąc w rzadkim półmroku, następne. Wisiał

nad nimi bezmierny spokój, tak przeraźliwie doskonały, jakby całe powietrze zamarło i

czekało na coś, co nie nastąpi nigdy.

Hala hibernatorów na poziomie czterdziestym wydawała się wypełniona

oczekiwaniem po brzegi. Wszystko tu było czuwaniem, skrzętnym skrywaniem duszonej w

sobie energii, wypatrywaniem chwili, tej jedynej, w której ściśniętym sprężynom wolno

będzie wystrzelić na całą długość, zerwać więzy, wypchnąć stalowe ograniczenia, zewrzeć

otwarte wyłączniki i puścić przez nie prądy, drogami nie uczęszczanymi od lat - aby napełnić

pustkę tumultem, ciszę wrzawą. Trzeba było jednego sygnału, który ciągle się nie poławiał -

jeszcze nie przyszła pora, nie minął czas.

Ściany hali hibernatorów, jednej z czterech, pokryte regularną mozaiką prostokątnych

płyt, stanowiły wspólny grobowiec tych wszystkich, których po drodze wyrzekło się życie.

Można było ich mieć i oglądać na każde życzenie, zalanych w prostopadłościennych bryłach,

a nasyciwszy oczy odesłać z powrotem do ściany, zamienić w jeden z wielu kafelków z

imieniem i nazwiskiem. Byli tu i ci, którzy pamiętali jeszcze prawdziwe niebo, i ci, którzy nie

widząc go nigdy ani razu do niego nie zatęsknili. Byli wielcy uczeni i prości piloci, żony i

kobiety lekkich obyczajów, tchórze i najwięksi bohaterowie zdarzeń minionych, których ciała

udało się odnaleźć lub szczątki pozbierać. Eulena, Moralez, Zauber, de Camp, Foverry,

Kildup, Mac Lagan - wszyscy tu leżeli, co do jednego. Chyba czuli się znakomicie, pełni

zadowolenia, że ktoś wreszcie zwolnił ich z życia, pozbawił etatowego bohaterstwa, które z

czasem przestaje służyć innym, a staje się piękne samo w sobie i ciągle wymaga dla siebie

nowych dowodów, nowych potwierdzeń. Ściska gardło ciasną obręczą strachu, ale nogom o

drżących kolanach pozwala iść tylko naprzód.

Pod numerami siedemset cztery i siedemset pięć leżą Retlich i Diss, piloci rakietki

zwiadowczej wracającej z jednego z ostatnich zwiadów. Po drodze przytrafiła się im awaria,

dyżurny dyspozytor przejął sterowanie i prowadząc rakietkę za pomocą mózgu podłączonego

do aparatury wspomagającej próbował osadzić ją gdzieś w łatwo dostępnym rejonie. Szło mu

dobrze, zdawało się, że wyląduje bez trudu. Kontrolę nad ruchem rakietki utracił

niespodziewanie. Wybierając lądowisko dopuścił się siedemnastu nieprawidłowych skojarzeń

związanych z zielenią, ziemią i wodą. Rakietka skręciła i na pełnej szybkości runęła między

skaliste wyniesienia, które dyspozytor skojarzył z kobiecymi piersiami, przestrzenią, jakimś

mało znanym kawałkiem muzycznym i z imieniem Galia. Nikt go potem o nic nie zapytał,

wszyscy wiedzieli, że przestał być dyspozytorem; rozkaz zastał go patrzącego w ekran.

Odebrawszy go podniósł się i odszedł bez słowa, by zgłosić się do aresztu.

Z rakietki nie było co zbierać. Wyglądała z góry jak błyszcząca żyła metalu

wczepiona w skałę. Automaty odkopywały ją przez dwa dni, potem polecono im przestać i

wyciąć jedynie sprasowaną sterownię. Lały się spod palników strumienie ciekłego metalu,

spływały po osmalonym poszyciu, krzepnąc w skalnych zagłębieniach w srebrzysto-szare

jeziorka. Z boku, rozdziawiając zębatą paszczę, czekał dźwig. Z bezpiecznej odległości

przyglądali się pracującym automatom ludzie, wśród nich blady Retlich, brat tego z rakietki,

pół kroku wysunięty do przodu, zaciskający zęby, niewidzącym wzrokiem wparty bezmyślnie

w obraz zmagań automatów z opornym cielskiem pojazdu. Czasem chwytał nagle

równowagę, jakby dopiero co miał upaść, to znowu zrywał się do biegu po skalistym gruncie

w kierunku błyskających punktów, lecz po jednym kroku wracał na poprzednie miejsce,

nieustannie wbijając nieruchomy wzrok w tnące metal palniki. Czerwone odbłyski

pryskającej stali igrały wesoło po wypukłościach jego wizjera.

Dwaj towarzysze Retlicha stali za nim albo przysiadali na stopniach przed włazem,

podnosząc się za każdym razem, gdy tamten wykonywał jakiś gwałtowniejszy ruch. Czekali

tak przez trzy godziny nie przemówiwszy ani słowa. Potem z rakiety transportowej wysunęła

się platforma, dźwig klapnął paszczą, uchwycił dymiący jeszcze wycięty fragment, obrócił się

i złożył go na platformie.

Zapadał zmrok. Towarzysze Retlicha świecili reflektorami pomiędzy splątane blachy i

zaglądali do wnętrza potrzaskanej sterowni. Retlich stał ciągle w tym samym miejscu, ale

patrzył już nie w mroczniejącą dal, lecz w końce swoich butów. Automaty pancernym

rojowiskiem znikały w lukach. Towarzysze Retlicha stali na platformie. Obcięte blachy przed

nimi tworzyły niemal otwór wejściowy, zwieńczony u góry poprzeczną belką użebrowania,

odartą z obudowy, oplataną zwitkami porwanych przewodów. Z tyłu, po metalowej płycie,

zadźwięczały kroki Retlicha. Zatrzymał się za nimi.

- Odsuńcie się - zachrobotał w słuchawkach jego głos. - Chcę widzieć.

Pochylił się w kierunku otworu, potem wsunął się weń prawie po pas. Fotele (lub też

to, co nimi kiedyś było) wciąż jeszcze trzymały w naciągniętych, a przez to teraz zbyt luźnych

pasach dwa srebrne worki skafandrów. Z licznych rozdarć w skafandrach wyciekała krwawa

masa błyszcząca szkliście na sterach i pogiętych prętach odartych z obicia foteli. Krew

zachlapała nawet szyby ekranów, pocięte gęstą siatką pęknięć. Dwa rozłupane hełmy

wypełnione były zakrzepłą krwią i czymś białawym - chyba mózgiem - wbite przy tym tak

głęboko w pulpit sterowniczy, że z trudem widoczne wśród mrowia potrzaskanych na mak

zegarów. Trzeba było nie lada wyobraźni, żeby doszukać się w tym wszystkim ludzkich

kształtów. Szyje - obydwie prawie odłączone od barków; gdyby nie naciągnięty do granic

wytrzymałości materiał skafandra, zwiotczały jak mokra szmata, między hełmem a srebrnym

workiem pokrywającym każdy z foteli nie byłoby żadnego fizycznego połączenia. Nisko, tuż

nad samą podłogą, z rozerwanych nogawek sterczały ukosem odarte z mięśni kości.

Towarzysze wydobyli Retlicha z otworu. Dawał się prowadzić jak dziecko.

Przez dwie doby Retlich siedział zamknięty w swej kabinie i nie chciał otworzyć.

Cardinne, który był wtedy Prezydentem, nie pozwolił sforsować wejścia ani też włączać

wewnętrznej komunikacji. Sam zrobił to tylko raz.

- Retlich - powiedział Cardinne. - Jesteś tam?

- Jestem - powiedział Retlich. - Zostawcie mnie.

- Dobrze - powiedział Cardinne i wyłączył kontakt.

W dwie godziny później Retlich odblokował pole i z pistoletem sygnałowym w dłoni

udał się do kabiny dyspozytora Doogana, ale ponieważ go nie zastał, tabliczka z nazwiskiem

Doogana jeszcze nie przyozdobiła ściany zwycięzców w hali na czterdziestym. Za to trzy

rzędy w lewo od Retlicha i Dissa oraz dwanaście w górę pojawił się nowy napis: McGregor.

Dokładnie na miesiąc przed opuszczeniem układu C-12814 spłynął nań niebezpieczny rodzaj

szaleństwa, dotąd nie wiadomo na pewno, skąd i dlaczego. Domyślano się, że ma to związek

ze sforsowaniem przez McGregora Błękitnej Bariery na Planecie Dwóch Kolorów, ale nikt na

temat źródeł jego dziwnego zachowania nie mógł powiedzieć niczego poza domysłami, tak

jak nikt nie wiedział nic pewnego o Planecie Dwóch Kolorów obydwu Barierach - Błękitnej i

Szkarłatnej.

Póki co jedno nie ulegało wątpliwości: szaleństwo McGregora mianowicie. Nikt

rozsądny nie biega po korytarzach z pistoletem plazmowym naładowanym ma sześć godzin

emisji ciągłej i nie sieje bez powodu seriami po ścianach. Miał chyba jakieś przywidzenia i do

nich strzelał; z tego, co wykrzykiwał, wynikało, że widzi Dwukolorowych oraz że przejrzał

na wskroś ich nieprzyjazne zamiary. Może rzeczywiście widział kogoś obcego? Przestał za to

dostrzegać własnych kolegów - co nie przeszkodziło mu trafić Rennana, psychografika.

Oramus Marek - Senni zwycięscy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: