Ewangelia według św. Jana różni się znacznie od pozostałych trzech Ewangelii, ukazując Jezusa z innej perspektywy. Deklarowaną intencją autora jest zwrócenie uwagi czytelnika na wiarę, "abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym" (20,31).
Prolog: Jezus Słowo Boże 1,1-18
Część 1: Siedem znaków 1,19-12,50
· Jan Chrzciciel i pierwsi uczniowie Jezusa 1,19-51
· Pierwszy znak: przemienienie wody w wino 2,1-12
· Jezus w Świątyni; z Nikodemem; Jezus i Jan 2,13-3,36
· Samarytanka 4,1-41
· Drugi znak: uzdrowienie syna dworzanina 4,42-54
· Trzeci znak: uzdrowienie chorego nad sadzawką Betesda 5,1-9
· Dysputy z przywódcami religijnymi 5,10-47
· Czwarty znak: nakarmienie pięciu tysięcy 6,1-15
· Piąty znak: chodzenie po wodzie 6,16-21
· Jezus chlebem życia 6,22-71
· W Jerozolimie na Święcie Namiotów 7-8
· Szósty znak: uleczenie niewidomego od urodzenia 9
· Dobry Pasterz 10,1-21
· Dysputy z przywódcami religijnymi i siódmy znak: wskrzeszenie Łazarza 10,22-11,57
· Jezus namaszczony; wjazd do Jerozolimy 12
Część 2: Ostatnia Wieczerza i wydarzenia w Ogrójcu 13-17
· Umycie nóg 13,1-20
· Jezus poucza apostołów 13,21-16,33
· Jezus modli się do swego Ojca 17
Część 3: Aresztowanie, sąd, ukrzyżowanie i pogrzeb 18-19
Część 4: Zmartwychwstanie Jezusa 20-21
· Pusty grób 20,1-10
· Jezus ukazuje się Marii Magdalenie 20,11-18
· Jezus i Tomasz 20,19-31
· Jezus i Jego uczniowie nad jeziorem 21
· (Fragment 8,1-11 - kobieta cudzołożna - początkowo nie należał do Ewangelii wg św. Jana. Styl i temat wskazują bardziej na Łukasza. Umieszczenie go w Ewangelii Jana przypisuje się błędowi kopisty).
Prawdopodobny autor tej Ewangelii nazywa siebie "uczniem, którego Jezus miłował". Za ucznia tego od dawna zwykło się uważać Jana Apostoła. Ponieważ Ewangelia według św. Jana podaje informacje niezależne od pozostałych trzech Ewangelii, nie ma powodu, by sądzić, że została spisana później. Kilka lat temu nie brano tego pod uwagę i zakładano, że została ona spisana około roku 90-100 po Chr. Jednak obecnie uważa się, że każda data od około 60 r. po Chr. jest możliwa.
· Wesele w Kanie 2
· Kobieta przy studni 4
· Jezus karmi pięć tysięcy 6
· Uzdrowienie niewidomego od urodzenia 9
· Wskrzeszenie Łazarza 11
· Namaszczenie Jezusa 12
· Triumfalny wjazd 12
· Ostatnia Wieczerza 13
· Aresztowanie, sąd i ukrzyżowanie Jezusa 18-19
· Pusty grób 20
· Jezus ukazuje się Tomaszowi 20
· "Na początku było Słowo ..." 1,1-18
· Potrzeba powtórnych narodzin 3,1-8
· "Tak, bowiem Bóg umiłował świat..." 3,16-17
· Jezus, chleb życia 6,35-40
· Źródło wody żywej 7,37-39
· Jezus, światło świata 8,12
· "Prawda was wyzwoli" 8,31-32
· "Zanim Abraham stał się, JA JESTEM" 8,56-58
· Dobry Pasterz 10,1-16
· Jezus, zmartwychwstanie i życie 11,23-27
· Ziarno musi obumrzeć 12,24-26
· Jezus myje uczniom nogi 13,1-17
· Jezus, droga, prawda i życie 14,1-7
· Jezus, prawdziwy, krzew winny 15,1-8
· Przyjście Ducha Świętego 16,5-15
· Modlitwa arcykapł. Jezusa 17,1-26
· "Paś baranki moje!" - słowa Jezusa skierowane do Piotra 21,15-19
Od samego początku, jak mówi Jan w pierwszych słowach Ewangelii, Jezus jest "Słowem Boga" - dzięki Niemu Bóg komunikuje się ze światem. Idea "Słowa Bożego" jest ideą wywodzącą się ze Starego Testamentu, znaną także myślicielom greckim, co w rezultacie daje interesujące połączenie charakterystyczne dla tej Ewangelii. Autor chce ukazać znaczenie Jezusa Żydom oraz tym, którzy znają myśl grecką.
Jan umieszcza swoją relację z życia Jezusa w ramach siedmiu "znaków" (cudów) i siedmiu mów Jezusa. Tematami przewodnimi są światło, życie i miłość, które daje Jezus.
Do różnic pomiędzy tą Ewangelią a pozostałymi zaliczyć można miejsce akcji - pierwsze trzy Ewangelie rozgrywają się głównie w Galilei, podczas gdy akcja tej Ewangelii dzieje się przeważnie w Jerozolimie - oraz częściowo styl narracji.
U Jana nie ma przypowieści (chyba, że do przypowieści zaliczyć "Dobrego Pasterza"), a Jezus podejmuje dłuższe dialogi i rozmowy, niż jest to u Mateusza, Marka i Łukasza. Być może Jezus potrzebował innej metody nauczania dla mieszkańców Jerozolimy. Ewangelia ta przez wieki z pewnością osiągnęła zamierzenia jej autora, pomagając ludziom uwierzyć, że życie wieczne można znaleźć dzięki wierze w Jezusa.
Napisany do chrześcijan, którzy pod wpływem fałszywego nauczania stracili orientację. Celem tego listu jest utwierdzenie ich w prawdziwej wierze przez podanie trzech kryteriów autentycznego chrześcijańskiego życia.
· Wprowadzenie 1,1-4
· Światło i ciemność; pierwsze dwa kryteria, chodzenie w światłości i miłość bliźniego 1,5-2,17
· Prawda i fałsz, trzecie kryterium: wiara, że Jezus Chrystus, Syn Boży, był prawdziwym człowiekiem 2,18-4,21
· Zwycięstwo wiary 5,1-12
· Instrukcje końcowe 5,13-21
Idee i sposób argumentowania są bardzo bliskie Ewangelii św. Jana, zatem list ten z reguły przypisywany jest temu samemu autorowi. Nie jest jednak pewne, co zostało napisane wcześniej, i nie wiadomo, kim byli chrześcijanie, do których list ten pisano.
· Chodzenie w światłości 1,5-10
· Miłość Boża i nasza 4,7-12
· Życie przez Syna Bożego 5,10-12
Ewangelia według św. Jana została napisana, by ludzie uwierzyli (J 20,31); list ma umocnić wiarę tych, którzy już wierzą (5,13). Złe nauczanie zawsze prowadzi do zamieszania, a pragnieniem autora jest, by wszyscy chrześcijanie byli pewni i mieli jasność w sercu i umyśle. Tym, co pomaga rozpoznać nieprawidłowe nauki i zarazem umacnia wiarę, są kryteria prawdziwego chrześcijanina. Czy ci, którzy twierdzą, że należą do Chrystusa, żyją otwarcie i uczciwie po chrześcijańsku? (np. 1,5-10) Czy widać w nich prawdziwą chrześcijańską miłość? (np. 4,7-12) I czy wierzą, że Jezus był Synem Bożym i jednocześnie człowiekiem? (np. 4,2-3) Podobnie jak w Ewangelii według św. Jana struktura listu nie jest logiczna ani wyraźnie podzielona; autor przeplata swe idee wokół trzech kryteriów, wypowiadając je na wiele sposobów.
Te krótkie listy, najkrótsze księgi biblijne, są wyraźnie tego samego autorstwa, co 1 J. Drugi list Jana zaadresowany jest do "Wybranej Pani i do jej dzieci", co jest alegorią oznaczającą "Kościół i jego członków". Nacisk położony jest w nim, jak zwykle u Jana, na miłość. Apostoł wspomina tu także (tak jak w 1 J) o fałszywym nauczaniu. Trzeci list napisany jest do zwierzchnika Kościoła, Gajusa. Jan chwali Gajusa i ostrzega go przed lokalnym dyktatorem.
Księga ta jest jedyną w swoim rodzaju w Nowym Testamencie. Jej przesłanie o ostatecznym zwycięstwie Jezusa Chrystusa nad wszelkimi siłami, które sprzeciwiają się Bogu, przedstawione jest w serii wizji.
Prolog: Wizja Chrystusa w chwale 1
Część 1: Listy do siedmiu Kościołów 2-3
Część 2: Wizje sądu i zwycięstwa 4-20
· Rada niebieska 4
· Siedem pieczęci 5,1-8,1
· Siedem trąb 8,2-11,19
· Smok i jego królestwo 12-13
· Baranek i Jego nadejście 14
· Siedem plag 15-16
· Upadek Babilonu 17,1-19,4
· Zwycięski Chrystus 19,5-20,15
Część 3: Wizja nieba 21,1-22,5
Zakończenie: Przyjdź, Panie Jezu! 22,6-21
Apokalipsa św. Jana została wyraźnie stworzona w czasie, kiedy chrześcijanie byli prześladowani, najprawdopodobniej za panowania rzymskiego cesarza Domicjana pod koniec I w. po Chr. Jan został zesłany na wyspę Patmos na Morzu Egejskim, i tam miał wizje. Autor Apokalipsy, jak stwierdza niemal jednogłośnie tradycja, to Jan Ewangelista.
· Chrystus w chwale 1,12-18
· Chrystus u drzwi 3,20
· Bóg na tronie 4
· Hymn zwycięzców 15,2-4
· Nowe niebo i nowa ziemia 21
· Gwiazda poranna 22,16-17
Księga Apokalipsy należy do "apokaliptyki". Nazwa ta wiąże się bardziej ze sposobem ujęcia (modelem) wszystkich przedstawionych tu wizji, aniżeli ze szczegółami zawartymi w każdej z nich z osobna. Przesłanie o nieograniczonej władzy Boga było wsparciem dla prześladowanych chrześcijan w całej historii. Bez względu na potęgę prześladowców, dni ich są policzone. Końcowy obraz ukazuje zwycięskiego Chrystusa, Jego lud pomszczony i wszelkie zło zniszczone. Księga zaczyna się siedmioma listami do Kościołów, ukazując stałe i bliskie związki Chrystusa z Jego ludem, gdy pociesza On swój lud, stawia mu zadania, czy gani. Księgę kończy poetycki opis nieba, w którym Bóg i Jego lud są całkowicie zjednoczeni, a zło pokonane na zawsze.
STUDENTKA26