REDEMPTIONIS SACRAMENTUM.pdf

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redempt...

Tekst pochodzi z serwisu www.opoka.org.pl

KONGREGACJA DS. KULTU BOņEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTìW

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

O tym, co naleŇy zachowywaę, a czego unikaę w zwiĢzku z NajĻwiħtszĢ EucharystiĢ

Spis treĻci

Wstħp

Rozdziaþ I: Kierowanie ĻwiħtĢ liturgiĢ

Biskup diecezjalny, arcykapþan swojej owczarni

Konferencja biskupw

Prezbiterzy

Rozdziaþ II: Uczestnictwo wiernych Ļwieckich w celebracji Eucharystii

Czynne i Ļwiadome uczestnictwo

Diakoni

Rozdziaþ III: Prawidþowe sprawowanie Mszy Ļwiħtej

Materia NajĻwiħtszej Eucharystii

Funkcje wiernych Ļwieckich w celebracji Mszy Ļwiħtej

Modlitwa eucharystyczna

Inne czħĻci Mszy Ļwiħtej

Rozdziaþ IV: Komunia Ļwiħta

Zasady przyjmowania Komunii Ļwiħtej

ýĢczenie rŇnych obrzħdw ze sprawowaniem Mszy Ļwiħtej

Udzielanie Komunii Ļwiħtej

Komunia Ļwiħta kapþanw

Rozdziaþ V: Inne zagadnienia zwiĢzane z EucharystiĢ

Miejsce sprawowania Mszy Ļwiħtej

Komunia pod obiema postaciami

RŇne rozporzĢdzenia zwiĢzane ze sprawowaniem Mszy Ļwiħtej

Naczynia liturgiczne

Rozdziaþ VI: Przechowywanie NajĻwiħtszej Eucharystii i jej kult poza MszĢ ĻwiħtĢ

Przechowywanie NajĻwiħtszej Eucharystii

Szaty liturgiczne

Inne formy kultu NajĻwiħtszej Eucharystii poza MszĢ ĻwiħtĢ

Rozdziaþ VII: Nadzwyczajne funkcje wiernych Ļwieckich

Nadzwyczajny szafarz Komunii Ļwiħtej

Procesje i kongresy eucharystyczne

Gþoszenie sþowa BoŇego

Celebracje szczeglne Î odbywajĢce siħ podczas nieobecnoĻci kapþana

Rozdziaþ VIII: ĺrodki zaradcze

CiħŇkie przestħpstwa

Kapþani wydaleni ze stanu duchownego

PowaŇne wykroczenia

Inne naduŇycia

Biskup diecezjalny

Stolica Apostolska

Zakoıczenie

ZaŇalenia w sprawie naduŇyę liturgicznych

1 z 32

2009-05-03 11:59

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redempt...

WSTĦP

1. Sakrament Odkupienia 1 Matka KońciĀ z silnī wiarī rozpoznaje w Najńwiİtszej Eucharystii i z radońciī przyjmuje,

celebruje oraz czci z uwielbieniem, gĀoszīc ńmierġ Jezusa Chrystusa i wyznajīc Jego zmartwychwstanie, dopki nie

przyjdzie w chwale 2 , aby jako Pan i niezwyciİŐony WĀadca, wiekuisty KapĀan i Krl wszechńwiata przekazaġ krlestwo

prawdy i Őycia nieskoĺczonemu majestatowi wszechmogīcego Ojca 3 .

2. Nauka KońcioĀa o Najńwiİtszej Eucharystii, w ktrej zawiera siİ caĀe duchowe dobro KońcioĀa, a mianowicie sam

Chrystus, nasza Pascha 4 , bİdīcej ŎrdĀem i szczytem caĀego Őycia chrzeńcijaĺskiego 5 , i ktrej przyczynowe dziaĀanie

jest dyskretnie obecne u samych poczītkw KońcioĀa 6 , ze starannī troskī i wielkī powagī zostaĀa wyĀoŐona na

przestrzeni wiekw w dokumentach soborw i papieŐy. Ostatnio zań w encyklice Ecclesia de Eucharistia papieŐ Jan

PaweĀ II ponownie wyjańniĀ podstawowe i waŐne zasady w tej sprawie, uwzglİdniajīc okolicznońci KońcioĀa obecnej

epoki 7 .

Aby KońciĀ rwnieŐ dzisiaj naleŐycie zachowaĀ tak wielkī tajemnicİ, zwĀaszcza w celebracji ńwiİtej liturgii, Ojciec

Ńwiİty poleciĀ tejŐe Kongregacji ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw 8 , by po konsultacji z Kongregacjī Nauki

Wiary przygotowaĀa tİ Instrukcjİ, w ktrej omwione bİdī niektre kwestie dyscyplinarne zwiīzane z sakramentem

Eucharystii. Stīd to, co przedstawiono w tej Instrukcji, winno byġ odczytywane jako kontynuacja wspomnianej

encykliki Ecclesia de Eucharistia.

W Instrukcji tej jednak nie chodzi bynajmniej o opracowanie caĀońci norm zwiīzanych z Najńwiİtszī Eucharystiī, ale

raczej o przypomnienie, z myńlī o gĀİbszym wzmocnieniu wartońci norm liturgicznych 9 , pewnych podstawowych zasad,

ktre sī juŐ zawarte w wypowiedziach lub postanowieniach wciīŐ obowiīzujīcych, oraz o wprowadzenie niektrych

przepisw, aby dziİki nim te wczeńniejsze byĀy wyjańnione i uzupeĀnione, jak rwnieŐ o przedstawienie ich biskupom, a

takŐe prezbiterom i diakonom oraz wszystkim wiernym ńwieckim, by kaŐdy odpowiednio do swoich powinnońci i

moŐliwońci, wprowadziĀ je w Őycie.

3. NaleŐy rozumieġ, Őe normy, ktre sī zawarte w obecnej Instrukcji, odnoszī siİ do liturgii w obrzīdku rzymskim,

oraz po dokonaniu koniecznych zmian, w pozostaĀych prawnie uznanych obrzīdkach KońcioĀa Āaciĺskiego.

4. âNiewītpliwie reforma liturgiczna Soboru w znacznym stopniu przyczyniĀa siİ do bardziej ńwiadomego, czynnego i

owocniejszego uczestnictwa wiernych w Najńwiİtszej Ofierze oĀtarzaÒ 10 . Jednak ânie brakuje teŐ i cieniÒ 11 . ToteŐ nie

mogī byġ przemilczane naduŐycia, nawet najpowaŐniejsze, przeciwko naturze liturgii i sakramentw oraz tradycji i

wĀadzy KońcioĀa, ktre w naszych czasach nierzadko, w tym czy innym ńrodowisku końcielnym, obniŐajī poziom

celebracji liturgicznych. W niektrych miejscach popeĀnianie naduŐyġ w sprawach liturgii staĀo siİ jakby zwyczajem, co

oczywińcie nie moŐe byġ akceptowane i powinno zniknīġ.

5. Zachowywanie norm wypĀywajīcych z wĀadzy KońcioĀa domaga siİ zgodnońci myńli i sĀowa, zewnİtrznego dziaĀania

i skupienia serca. Zachowywanie norm jedynie zewnİtrzne byĀoby przeciwne, co jest oczywiste, istocie ńwiİtej liturgii,

w ktrej Chrystus Pan pragnie zgromadziġ swj KońciĀ, aby staĀ siİ z Nim âjednym ciaĀem i jednī duszīÒ 12 . Dlatego

dziaĀanie zewnİtrzne winno byġ ońwiecone wiarī i miĀońciī, ktre jednoczī nas z Chrystusem i wzajemnie z sobī oraz

rodzī miĀosierdzie wobec ubogich i opuszczonych. SĀowa zań i udoskonalana przez wieki dokĀadna wymowa obrzİdu

liturgicznego sī wyrazami uczuġ Chrystusa i uczī nas odczuwaġ, tak jak On sam 13 ; uzgadniajīc z tymi sĀowami naszī

myńl, wznosimy serca do Pana. Wszystko, o czym mwi siİ w tej Instrukcji, ma na celu doprowadzenie do owej

zgodnońci naszych uczuġ z uczuciami Chrystusa, wyraŐonymi w sĀowach i obrzİdach liturgii.

6. NaduŐycia te bowiem âpowodujī zaciemnianie prawidĀowej wiary i nauczania katolickiego odnońnie do tego

przedziwnego SakramentuÒ 14 . Wskutek tego powstajī rwnieŐ trudnońci, z powodu ktrych âwierni nie mogī w pewien

sposb ponownie przeŐywaġ dońwiadczenia dwch uczniw z Emaus: ÆOtworzyĀy siİ im oczy i poznali GoÇÒ 15 . GdyŐ w

obliczu potİgi i bstwa Boga 16 oraz blasku Jego dobroci, ukazanej szczeglnie w sakramencie Eucharystii, wypada, aby

wszyscy wierni mieli i rozwijali owī zdolnońġ wysĀawiania majestatu Boga, jakī otrzymali poprzez zbawczī mİkİ

Jednorodzonego Syna 17 .

7. Przyczyna naduŐyġ nierzadko tkwi w faĀszywym poczuciu wolnońci. Bg jednak udziela nam w Chrystusie nie tej

pozornej wolnońci, abyńmy przy jej uŐyciu czynili to, co chcemy, lecz wolnońci, dziİki ktrej moŐemy czyniġ to, co jest

godne i sprawiedliwe 18 . Odnosi siİ to bowiem nie tylko do przykazaĺ pochodzīcych bezpońrednio od Boga, lecz rwnieŐ,

po stosownej ocenie wewnİtrznej wartońci kaŐdej normy, do przepisw ogĀoszonych przez KońciĀ. Dlatego wszyscy

powinni dostosowaġ siİ do rozporzīdzeĺ ustanowionych przez prawowitī wĀadzİ końcielnī.

8. Z wielkim smutkiem naleŐy nastİpnie odnotowaġ, Őe âtu i wdzie inicjatywy ekumeniczne, choġ nie pozbawione

dobrych intencji, stosujī praktyki eucharystyczne niezgodne z dyscyplinī, w jakiej KońciĀ wyraŐa swojī wiarİÒ. A

jednak dar Eucharystii âjest zbyt wielki, aŐeby moŐna byĀo tolerowaġ dwuznacznońci i umniejszeniaÒ. Stīd wypada

pewne rzeczy skorygowaġ i dokĀadniej okreńliġ, aby rwnieŐ w tej dziedzinie âEucharystia nadal jańniaĀa peĀnym

blaskiem caĀej swojej tajemnicyÒ 19 .

2 z 32

2009-05-03 11:59

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redempt...

9. NaduŐycia wreszcie czİńciej wynikajī z ignorancji, poniewaŐ zazwyczaj odrzuca siİ to, czego gĀİbszy sens bardzo

maĀo siİ pojmuje i nie rozpoznaje historycznońci. Albowiem caĀkowicie âz natchnienia i ducha samego Pisma ńwiİtego

powstaĀy prońby, modlitwy i pieńni liturgiczne, z niego teŐ swoje znaczenie biorī czynnońci i znakiÒ 20 . Co do znakw

widzialnych, âjakimi posĀuguje siİ ńwiİta liturgia na oznaczenie niewidzialnych rzeczywistońci BoŐych, zostaĀy one

wybrane przez Chrystusa lub przez KońciĀÒ 21 . Wreszcie struktury i formy ńwiİtych celebracji, zgodnie z tradycjī

kaŐdego obrzīdku, tak Wschodu, jak i Zachodu, zgadzajī siİ z KońcioĀem powszechnym rwnieŐ co do zwyczajw

powszechnie przyjmowanych przez apostolskī i nieprzerwanī tradycjİ 22 , jakie KońciĀ ma obowiīzek wiernie i

starannie przekazaġ przyszĀym pokoleniom. Tego wszystkiego mīdrze strzegī i chroniī przepisy liturgiczne.

10. Sam KońciĀ nie ma wĀadzy nad tym, co zostaĀo ustanowione przez Chrystusa i co stanowi nie podlegajīcī

zmianom czİńġ liturgii 23 . Gdyby natomiast zostaĀ zniszczony zwiīzek, jaki sakramenty majī z samym Chrystusem, ktry

je ustanowiĀ, i z wydarzeniami, ktre poprzedziĀy zaĀoŐenie KońcioĀa 24 , w niczym nie pomogĀoby to wiernym, owszem,

powaŐnie by im zaszkodziĀo. Ńwiİta bowiem liturgia jak najńcińlej Āīczy siİ z podstawami wiary 25 , stīd uŐycie tekstw i

obrzİdw nie zatwierdzonych prowadzi do tego, Őe owa konieczna wiİŎ miİdzy lex orandi a lex credendi albo zostaje

pomniejszona, albo zanika 26 .

11. Tajemnica Eucharystii jest zbyt wielka, âaŐeby ktoń mgĀ pozwoliġ sobie na traktowanie jej wedle wĀasnej oceny,

ktra nie szanowaĀaby jej ńwiİtego charakteru i jej wymiaru powszechnegoÒ 27 . Przeciwnie, kto tak postİpuje,

pobĀaŐajīc swojemu sposobowi myńlenia, szkodzi, chociaŐby byĀ kapĀanem, prawdziwej jednońci obrzīdku rzymskiego,

ktra winna byġ gorliwie zachowywana 28 , oraz podejmuje czynnońci, ktre w Őaden sposb nie odpowiadajī na gĀd i

pragnienie Boga Őywego, jakich dońwiadczajī ludzie naszych czasw; nie sĀuŐy teŐ autentycznemu zaangaŐowaniu

duszpasterskiemu ani sĀusznej odnowie liturgicznej, lecz raczej pozbawia wiernych ich dziedzictwa i tradycji ojcw.

Samowolne bowiem dziaĀania nie wspierajī prawdziwej odnowy 29 , lecz szkodzī sĀusznemu prawu wiernych do

czynnońci liturgicznej zgodnej z tī tradycjī i dyscyplinī, ktra jest wyrazem Őycia KońcioĀa. Wprowadzajī wreszcie

pewne deformacje i niezgodnońci do samej celebracji Eucharystii, ktra doskonale i ze swojej natury prowadzi do tego,

aby objawiaĀa siİ i w cudowny sposb realizowaĀa wsplnota Boskiego Őycia i jednońġ ludu BoŐego 30 . Stīd pojawiajī siİ

w nastİpstwie: niepewnońġ co do nauki KońcioĀa, wītpliwońġ i zgorszenie ludu BoŐego oraz, w sposb prawie

nieunikniony, gwaĀtowne sprzeciwy, a wszystko to, w naszych czasach, gdzie czİsto Őycie chrzeńcijaĺskie rwnieŐ z

powodu naporu âsekularyzacjiÒ staje siİ niezwykle trudne, zasmuca i wprowadza duŐe zamieszanie wńrd wielu

wiernych 31 .

12. Wszyscy wierni majī prawo do prawdziwej liturgii, a w sposb szczeglny do celebracji Mszy ńw., ktra winna byġ

taka, jakī chciaĀ i ustanowiĀ KońciĀ, tak jak okreńlajī przepisy w ksiİgach liturgicznych oraz w innych normach i

aktach prawnych. Podobnie lud katolicki ma prawo, aby Ofiara Mszy ńw. byĀa celebrowana w sposb niezmieniony,

zgodny z caĀym nauczaniem Magisterium KońcioĀa. Wsplnota katolicka ma wreszcie prawo do celebracji dla niej Ofiary

Mszy ńw. w taki sposb, aby prawdziwie ukazywaĀa sakrament jednońci, czyli z wykluczeniem uchybieĺ i wszelkich

gestw, ktre mogĀyby zrodziġ w Końciele podziaĀy i stronnictwa 32 .

13. Wszystkie normy i zachİty przedstawione w tej Instrukcji Āīczī siİ, aczkolwiek na rŐne sposoby, z

posĀannictwem KońcioĀa, do ktrego naleŐy czuwanie nad prawidĀowym i godnym celebrowaniem tej Wielkiej

Tajemnicy. Ostatni rozdziaĀ tej Instrukcji omawia rŐne zwiīzki, jakie zachodzī miİdzy poszczeglnymi normami

caĀego prawa końcielnego i prawem najwyŐszym, jakim jest troska o zbawienie dusz 33 .

Rozdziaþ I

KIEROWANIE ĺWIĦTġ LITURGIġ

14. âPrawo kierowania sprawami liturgii naleŐy wyĀīcznie do wĀadzy KońcioĀa. PrzysĀuguje ono Stolicy Apostolskiej

oraz, zgodnie z prawem, biskupowiÒ 34 .

15. Biskup Rzymu, âZastİpca Chrystusa i Pasterz caĀego KońcioĀa tutaj na ziemi (...) z racji swego urzİdu, posiada

najwyŐszī, peĀnī, bezpońredniī i powszechnī wĀadzİ zwyczajnī w Końciele, ktrī moŐe wykonywaġ zawsze w sposb

nieskrİpowanyÒ 35 , rwnieŐ kontaktujīc siİ z pasterzami i wsplnotami.

16. Powinnońciī Stolicy Apostolskiej jest zarzīdzanie ńwiİtī liturgiī KońcioĀa powszechnego, wydawanie ksiīg

liturgicznych i zatwierdzanie ich przekĀadw na jİzyki ojczyste oraz czuwanie, aby rozporzīdzenia liturgiczne,

zwĀaszcza te, ktrymi kieruje siİ celebracja najdoskonalszej Ofiary Mszy ńw., byĀy wszİdzie wiernie zachowywane 36 .

17. Kongregacja ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw âczyni to, co, z zachowaniem kompetencji Kongregacji

Nauki Wiary, naleŐy do Stolicy Apostolskiej, jeńli chodzi o kierowanie i krzewienie ńwiİtej liturgii, a przede wszystkim

sakramentw. Popiera i strzeŐe dyscypliny sakramentw, zwĀaszcza w tym, co siİ tyczy ich waŐnońci i godziwej

celebracjiÒ. Wreszcie, âuwaŐnie czuwa, aby rozporzīdzenia liturgiczne byĀy ńcińle przestrzegane, aby unikano naduŐyġ,

a te, gdziekolwiek bİdī zauwaŐone, byĀy wykorzenianeÒ 37 . W tej sprawie, zgodnie z tradycjī KońcioĀa powszechnego,

3 z 32

2009-05-03 11:59

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redempt...

pierwsze miejsce zajmuje troska o celebracjİ Mszy ńwiİtej i o kult, jaki siİ oddaje Najńwiİtszej Eucharystii poza Mszī

ńw.

18. Wierni majī prawo, aby wĀadza końcielna sprawowaĀa peĀne i skuteczne kierownictwo nad ńwiİtī liturgiī, aby

liturgia nigdy nie byĀa postrzegana jako âprywatna wĀasnońġ kogokolwiek, ani samego celebransa, ani wsplnoty, w

ktrej sprawuje siİ sakramentyÒ 38 .

1. BISKUP DIECEZJALNY, ARCYKAPýAN SWOJEJ OWCZARNI

19. Biskup diecezjalny, pierwszy szafarz BoŐych tajemnic w powierzonym mu Końciele partykularnym, jest

kierownikiem, krzewicielem i strŐem caĀego Őycia liturgicznego 39 . Albowiem âbiskup, posiadajīcy peĀniİ sakramentu

ńwiİceĺ, jest szafarzem Āaski najwyŐszego kapĀaĺstwa 40 , szczeglnie co do Eucharystii, ktrī sam sprawuje, albo o

ktrej sprawowanie siİ troszczy 41 , a dziİki ktrej KońciĀ ustawicznie Őywi siİ i wzrastaÒ 42 .

20. Szczeglne bowiem objawienie siİ KońcioĀa dokonuje siİ w kaŐdorazowym celebrowaniu obrzİdw Mszy ńw., i to

zwĀaszcza w końciele katedralnym, âw peĀnym i czynnym uczestnictwie caĀego ńwiİtego ludu BoŐego (...) w jednej

modlitwie, przy jednym oĀtarzu, pod przewodnictwem biskupaÒ otoczonego przez swoje prezbiterium, diakonw i

osoby posĀugujīce 43 . Ponadto âkaŐdī zań prawomocnī celebracjī Eucharystii kieruje biskup, ktremu powierzono

zadanie oddawania majestatowi BoŐemu kultu religii chrzeńcijaĺskiej i kierowanie tym kultem zgodnie z przykazaniami

Pana i prawami KońcioĀa, okreńlonymi bardziej szczegĀowo dla diecezji wedĀug jego wĀasnego osīduÒ 44 .

21. âDo biskupa diecezjalnego w Końciele mu powierzonym naleŐy, w ramach przysĀugujīcej mu kompetencji,

wydawanie w sprawach liturgicznych norm, ktre obowiīzujī wszystkichÒ 45 . Biskup jednak niech zawsze czuwa, aby nie

byĀa zniesiona owa przewidziana przez przepisy ksiīg liturgicznych wolnońġ mīdrego dostosowywania celebracji

zarwno do budynku końcioĀa, jak do zgromadzenia wiernych czy teŐ do okolicznońci duszpasterskich, tak aby ńwiİty

obrzİd byĀ rzeczywińcie caĀy dostosowany do mentalnońci ludzi 46 .

22. Biskup kieruje powierzonym mu KońcioĀem partykularnym 47 i jego obowiīzkiem jest rzīdzenie, korygowanie,

pobudzanie, a czasami nawet karcenie 48 , skoro piastuje ńwiİty urzīd, jaki przyjīĀ przez ńwiİcenia biskupie 49 , w celu

budowania swojej owczarni w prawdzie i ńwiİtońci 50 . Niech objańnia gĀİboki sens obrzİdw i tekstw liturgicznych oraz

niech rozbudza u prezbiterw, diakonw i wiernych ńwieckich ducha ńwiİtej liturgii 51 , aby wszyscy oni byli prowadzeni

do czynnej i owocnej celebracji Eucharystii 52 . Podobnie teŐ niech siİ troszczy, aby caĀe ciaĀo KońcioĀa w jednym duchu,

zjednoczone w miĀońci, mogĀo wzrastaġ w diecezji, w narodzie i w ńwiecie 53 .

23. Wierni âpowinni pozostawaġ w Āīcznońci z biskupem, jak KońciĀ z Chrystusem, a Jezus Chrystus z Ojcem, Őeby

wszystko byĀo zgodne dziİki jednońci i Őeby tym peĀniej sĀuŐyĀo chwale BoŐejÒ 54 . Wszyscy, rwnieŐ czĀonkowie

instytutw Őycia konsekrowanego i stowarzyszeĺ Őycia apostolskiego oraz wszystkich grup i ruchw końcielnych

wszelkiego rodzaju, we wszystkim, co ma zwiīzek z liturgiī, sī poddani wĀadzy biskupa diecezjalnego 55 , z

zachowaniem prawnie okreńlonych przywilejw. Do biskupa diecezjalnego naleŐy wiİc prawo i obowiīzek czuwania i

wglīdu w liturgiİ w końcioĀach i kaplicach znajdujīcych siİ na jego terytorium, rwnieŐ w tych, ktre zostaĀy zaĀoŐone

albo sī prowadzone przez czĀonkw wspomnianych instytutw, jeńli wierni majī do nich dostİp na staĀe 56 .

24. Ze swojej strony lud chrzeńcijaĺski ma prawo, aby biskup diecezjalny czuwaĀ nad tym, iŐby w dyscyplinİ

końcielnī nie wkradĀy siİ naduŐycia, zwĀaszcza jeńli chodzi o posĀugİ sĀowa, sprawowanie sakramentw i

sakramentaliw, kult Boga i ńwiİtych 57 .

25. Komisje lub rady czy teŐ zespoĀy ustanowione przez biskupa, aby przyczyniaĀy siİ âdo popierania liturgii, muzyki

oraz sztuki religijnej w jego diecezjiÒ, bİdī dziaĀaġ zgodnie z intencjī i rozporzīdzeniami biskupa oraz bİdī

zobowiīzane ufaġ jego autorytetowi i aprobacie, by mogĀy odpowiednio wypeĀniġ swoje zadanie 58 i nie naruszaġ

rzeczywistej wĀadzy biskupa w jego diecezji. We wszystkich tego rodzaju zgromadzeniach oraz innych instytucjach i

wszelkich przedsiİwziİciach liturgicznych, jak to juŐ od dawna obowiīzuje, biskupi winni badaġ, czy ich dziaĀanie byĀo

dotīd owocne 59 . Powinni takŐe oceniaġ, jakie usprawnienia lub zmiany na lepsze winny byġ wprowadzone w ich

skĀadzie i dziaĀaniu 60 , aby znajdowaĀy nowy zapaĀ. Zawsze naleŐy mieġ na uwadze, Őe do tego grona trzeba wybieraġ

osoby dońwiadczone, ktre odznaczajī siİ staĀońciī w wierze katolickiej oraz wyrobieniem teologicznym i

humanistycznym.

2. KONFERENCJA EPISKOPATU

26. Dotyczy to rwnieŐ analogicznych komisji, ktre zgodnie z Őyczeniem Soboru 61 zostaĀy ustanowione przez

Konferencjİ Episkopatu, a ktrych czĀonkowie powinni byġ biskupami. Ich pozycja rŐni siİ wyraŎnie od

4 z 32

2009-05-03 11:59

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kkultu/redempt...

wspĀpracujīcych z nimi konsultorw. Tam, gdzie liczba czĀonkw Konferencji Episkopatu jest niewystarczajīca, aby

swobodnie wybraġ lub spońrd nich ustanowiġ Komisjİ Liturgicznī, naleŐy powoĀaġ Radİ lub ZespĀ konsultorw, ktry Ï

zawsze pod przewodnictwem biskupa Ï wypeĀniaĀby w miarİ moŐliwońci to zadanie, nie przyjmujīc jednak nazwy

Komisja Liturgiczna.

27. Zaniechanie wszelkich eksperymentw zwiīzanych ze sprawowaniem Mszy ńw. Stolica Apostolska nakazaĀa juŐ w

1970 r. 62 , a nastİpnie przypomniaĀa w roku 1988 63 . Stīd poszczeglni biskupi oraz Konferencje Episkopatw nie majī

Őadnej wĀadzy zezwalania na eksperymenty zwiīzane z tekstami liturgicznymi oraz tym wszystkim, co jest okreńlone

przepisami w ksiİgach liturgicznych. Aby takie eksperymenty mogĀy byġ podejmowane w przyszĀońci, wymagana jest

zgoda Kongregacji ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw, i to wydana na pińmie, o ktrī winna poprosiġ

Konferencja Episkopatu. Zgoda tego rodzaju bİdzie mogĀa byġ udzielona tylko z waŐnego powodu. Jeńli chodzi o

przedsiİwziİcia zwiīzane z inkulturacjī w liturgii, naleŐy ńcińle i caĀkowicie przestrzegaġ ustalonych norm

szczegĀowych 64 .

28. Wszystkie normy liturgiczne, jakie zgodnie z przepisami prawa Konferencja Episkopatu ustanowi dla swojego

terytorium, muszī byġ przedĀoŐone do zatwierdzenia przez Kongregacjİ ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw,

bez czego nie majī mocy obowiīzujīcej 65 .

3. PREZBITERZY

29. Prezbiterzy, jako rzetelni, troskliwi i konieczni wspĀpracownicy stanu biskupiego 66 , powoĀani do posĀugiwania

ludowi BoŐemu, chociaŐ pońwiİcajī siİ rŐnym zadaniom, wraz ze swoim biskupem stanowiī jedno prezbiterium 67 . âW

poszczeglnych lokalnych zgromadzeniach wiernych sprawiajī, Őe w pewnym sensie biskup staje siİ w nich obecny,

sami zań jednoczī siİ z nim ufnie i wielkodusznie, a jego obowiīzki i zatroskanie po czİńci przejmujī na siebie i

codziennie starannie je wykonujīÒ. I âze wzglİdu na ten udziaĀ w kapĀaĺstwie i posĀannictwie prezbiterzy powinni

szczerze uznawaġ swego biskupa za ojca i ze czciī okazywaġ mu posĀuszeĺstwoÒ 68 . Ponadto âmajīc ustawicznie na

wzglİdzie dobro dzieci BoŐych, powinni siİ staraġ o to, aby wnosiġ swj wkĀad do duszpasterstwa caĀej diecezji, a

takŐe i caĀego KońcioĀaÒ 69 .

30. âWielka odpowiedzialnońġ spoczywa przy sprawowaniu Eucharystii zwĀaszcza na kapĀanach, ktrym przysĀuguje

zadanie przewodniczenia jej in persona Christi , zapewniajīc ńwiadectwo i posĀugİ komunii nie tylko wobec wsplnoty

bezpońrednio biorīcej w niej udziaĀ, lecz takŐe wobec KońcioĀa powszechnego, ktry zawsze jest przywoĀywany przez

Eucharystiİ. Niestety, trzeba z Őalem stwierdziġ, Őe poczīwszy od czasw posoborowej reformy liturgicznej, z powodu

Ŏle pojmowanego poczucia kreatywnońci i przystosowania, nie brakowaĀo naduŐyġ, ktre dla wielu byĀy przyczynī

cierpieniaÒ 70 .

31. Zgodnie z tym, co ńlubowali w obrzİdzie ńwiİceĺ i corocznie odnawiajī podczas Mszy krzyŐma, prezbiterzy âna

chwaĀİ Boga i dla uńwiİcenia chrzeńcijaĺskiego ludu poboŐnie i z wiarī sprawujī misteria Chrystusa, a zwĀaszcza

Eucharystycznī Ofiarİ i sakrament pokuty, zgodnie z tradycjī KońcioĀaÒ 71 . Nie powinni wiİc pozbawiaġ swej posĀugi

gĀİbokiego znaczenia, znieksztaĀcajīc sprawowanie liturgii przez dowolne zmiany, pominiİcia lub teŐ dodatki 72 . Ńwiİty

AmbroŐy powiedziaĀ bowiem: âNie w sobie samym (...) ale w nas KońciĀ jest raniony. StrzeŐmy siİ wiİc, aby nasz bĀīd

nie staĀ siİ ranī dla KońcioĀaÒ 73 . Niech wiİc KońciĀ BoŐy nie bİdzie raniony przez kapĀanw, ktrzy tak uroczyńcie

pońwiİcili siİ posĀugiwaniu. Owszem, niech pod okiem biskupa wiernie czuwajī, aby tego rodzaju znieksztaĀceĺ nie

dokonywali rwnieŐ inni.

32. âProboszcz troszczy siİ o to, aŐeby sprawowanie Eucharystii staĀo siİ centrum parafialnego zgromadzenia

wiernych. Pracuje nad tym, by wierni wzmacniali siİ przez poboŐne uczestniczenie w sakramentach, a zwĀaszcza

czİsto przystİpowali do sakramentw Najńwiİtszej Eucharystii i pokuty. Stara siİ rwnieŐ o to, by wierni modlili siİ,

takŐe w rodzinach, oraz ńwiadomie i czynie uczestniczyli w liturgii. Proboszcz, pod wĀadzī biskupa diecezjalnego,

winien kierowaġ liturgiī w swojej parafii i czuwaġ nad tym, by nie wkradĀy siİ do niej naduŐyciaÒ 74 . ChociaŐ wypada,

aby proboszcz w dobrze przygotowanych celebracjach liturgicznych, zwĀaszcza we Mszy ńwiİtej, byĀ wspomagany przez

rŐnych wiernych, to jednak nie powinien w sprawach liturgii w Őaden sposb przekazywaġ im tego, co naleŐy do jego

wĀasnych obowiīzkw.

33. Niech wreszcie wszyscy prezbiterzy âstarajī siİ naleŐycie pielİgnowaġ wiedzİ i umiejİtnońġ sprawowania

liturgii, aby przez ich liturgicznī posĀugİ powierzone im wsplnoty chrzeńcijaĺskie z dnia na dzieĺ coraz doskonalej

chwaliĀy Boga, Ojca i Syna, i Ducha ŃwiİtegoÒ 75 . Niech bİdī przenikniİci zwĀaszcza owym zachwytem i owym

zdumieniem, jaki w sercach wiernych sprawia celebrowane w Eucharystii misterium paschalne 76 .

4. DIAKONI

34. Diakoni, âna ktrych nakĀada siİ rİce nie dla kapĀaĺstwa , lecz dla posĀugi Ò 77 , mİŐowie cieszīcy siİ dobrī sĀawī 78 ,

5 z 32

2009-05-03 11:59

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: