Wspomnienia Zenona Bryszewskiego.pdf

Orędzie Miłosierdzia

ZE WSPOMNIEŃ O ŚW. SIOSTRZE FAUSTYNIE

WSPOMNIENIA Zenona Bryszewskiego

Jestem jedynym dzieckiem Kazimierza i Le-

okadii Bryszewskich, urodzony 17 października

1915 roku. Mieszkam w domu rodzinnym w Alek-

sandrowie Łódzkim przy ul. 1 Maja 7, dawniej

Parzęczewska 30.

W naszym domu w roku 1921 lub 1922 –

już mi się to w pamięci zatarło – pracowała jako

pomoc domowa Helenka Kowalska, później w za-

konie – Siostra Faustyna. Poleciła ją siostra mo-

jej matki Janina, żona Marcina Ługowskiego, który

był ojcem chrzestnym Helenki 1 . Ługowscy miesz-

kali w Rogowie, wiosce przylegającej do Głogow-

ca, gdzie mieszkała wielodzietna rodzina Kowal-

skich. W domu u mojej ciotki Janiny służyła też

jedna z sióstr Helenki.

Moi rodzice prowadzili piekarnię i sklep

w Aleksandrowie przy ul. Parzęczewskiej, a He-

lenka przyjechała do pomocy w domu. Mama mu-

siała w sklepie załatwiać klientów, a Helenka

sprzątała, pomagała gotować, musiała pozmywać,

śmieci wynieść, wody przynieść, bo wodociągów

nie było, podać jedzenie pracownikom piekarni,

którzy byli na wyżywieniu rodziców i – jak czas

pozwalał – to mnie zabawiała. Pracy musiała mieć

dużo, bo w domu były cztery izby, sklep i piekar-

nia – to wszystko prowadzili rodzice. Obok domu

był ogródek, w tym miejscu, gdzie później pobu-

dowano drugą część domu, tę na lewo od wejś-

ciowej sieni.

Ja miałem wtedy sześć lub siedem lat. He-

lenkę bardzo lubiłem, bo ona zawsze, jak tylko

miała chwile wolne, opowiadała mi różne bajki

i historie z życia, jakie zdarzały się w jej okoli-

cach, np. o dziedzicu, który po śmierci przycho-

dził i ludzie go widzieli. Siadała wtedy na kozet-

ce, na której spała w kuchni pod oknem, czasem

brała mnie na kolana lub ja siadałem na małym

krzesełku obok niej, i tak rozmawialiśmy sobie;

właściwie to ona mówiła, a ja słuchałem. Dzie-

ciak lubi, jak mu się różne rzeczy opowiada, więc

i ja bardzo ją lubiłem.

Wieczorem wszyscy klękaliśmy do pacierza,

a w październiku obowiązkowo odmawialiśmy ró-

żaniec. Ja nie bardzo miałem chęci w tym kie-

runku, ale musiałem klękać razem z nimi pod

obrazem i modlić się. Taki wówczas był zwyczaj.

Dziś nie potrafię powiedzieć, czyja to była inicja-

tywa: mojej matki czy Helenki.

Na Mszę świętą chodziliśmy do kościoła pod

wezwaniem świętego Rafała. W Aleksandrowie był

jeszcze kościół ewangelicki. Oba fundował Rafał

Bratoszewski, właściciel dóbr Aleksandrowa i Bru-

życy. Aleksandrów był wtedy miasteczkiem żydow-

sko-niemiecko-polskim. Niemców było około 40%,

Polaków – 33%, a Żydów – 27%. Burmistrz był

zawsze Polakiem, wiceburmistrz – Niemcem, a ław-

nikami: Polak, Niemiec i Żyd. Przed samą II woj-

ną światową Aleksandrów liczył 14 300 mieszkań-

ców. Do kościoła ewangelickiego chodzili głównie

Niemcy, a Polacy do kościoła św. Rafała, położo-

nego przy Rynku, stosunkowo niedaleko od na-

szego domu.

Helenka pracowała u nas około roku. Ro-

dzice cenili ją sobie bardzo, bo gdyby było ina-

czej, to by u nas nie była. Okoliczności jej wyjaz-

du z naszego domu nie pamiętam, byłem wtedy

dzieckiem.

Potem rodzice posłali mnie do tzw. „ochron-

ki”, po czym przyjęto mnie od razu do drugiego

oddziału szkoły powszechnej. Po jej ukończeniu

ojciec wysłał mnie do szkoły handlowej. Dalej nie

chciałem się uczyć i podjąłem pracę w ówczes-

nym Zarządzie Miejskim w Aleksandrowie (…) .

W 1935 roku odbyłem służbę wojskową, a w 1939

roku brałem udział w obronie Warszawy. (…) Kie-

dy wróciłem do Aleksandrowa, znów podjąłem

pracę w Urzędzie Miasta, a potem jako księgowy

u prywatnych właścicieli zakładów pończoszniczych

(…) . Tak więc całe życie – poza okresem okupa-

cji – spędziłem w rodzinnym domu, gdzie wycho-

wało się też dwoje moich dzieci.

Zenon Bryszewski

Aleksandrów Łódzki, 10 sierpnia 1993

1 Ojcem chrzestnym Helenki Kowalskiej był Konstanty Bednarek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: