Szkoła duchowości.pdf

Orędzie Miłosierdzia

W SZKOLE

ŚWIĘTEJ

SIOSTRY

FAUSTYNY

SZKOŁA

DUCHOWOŚCI

Pojęcie „szkoły” kojarzy się przede wszyst-

kim z różnymi stopniami edukacji: ze szkolnic-

twem podstawowym, średnim i wyższym. Tym-

czasem pojęcie to – jak się okazuje – funkcjo-

nuje także w teologii. I tutaj są pewne stopnie

„edukacji”, gdyż mówi się o: duchowości po-

szczególnych świętych, o duchowości danej epo-

ki, o kierunkach i o szkołach. W tej hierarchii

na szczycie są właśnie szkoły duchowości, które

odgrywają największą rolę w życiu chrześcijan.

Ktoś porównał je do morskich fal. Gdy płynący

okręt odkryje prąd fal i płynie z ich nurtem (nie

po jego obrzeżach), to szybko i bezpiecznie do-

ciera do celu. Podobnie chrześcijanin, który ko-

rzysta z odpowiedniej dla siebie szkoły ducho-

wości: swobodnie i szybko postępuje w dosko-

nałości, na drodze zjednoczenia z Bogiem.

Aby dobrze zrozumieć, czym jest „szkoła

duchowości” św. Siostry Faustyny i w czym prze-

jawia się jej oryginalność, trzeba wyjaśnić jesz-

cze samo pojęcie „duchowości”. Najprościej mó-

wiąc, termin ten odnosi się do tej nadprzyro-

dzonej rzeczywistości, jaka istnieje w relacji: Bóg

człowiek. Składa się na nią wszystko, co tworzy

tę rzeczywistość, a więc: obraz Boga i wynikają-

cy z tego obraz świata, nasze osobowe, głęboko

indywidualne odniesienie do Boga, sposób,

w jaki z Nim rozmawiamy, w jaki o Nim mówi-

my. To także praktyki duchowe, modlitewne

i ascetyczne, po które sięgamy, by się z Nim po-

łączyć. To wszystko sprawia, że można mówić

o wielu duchowościach. O wielu w takim sen-

sie, że istnieje wiele różnych sposobów na reali-

zowanie jednej wspólnej duchowości chrześci-

jańskiej. Można nawet powiedzieć, że w związ-

ku z tym tak naprawdę istnieje tyle duchowości,

ilu jest ludzi na ziemi. Ktoś trafnie porównał

duchowość chrześcijańską do światła słoneczne-

go: jest jedno, ale padając na różne przedmioty

odbija się od nich różnymi barwami.

W historii Kościoła spostrzegamy, że Bóg

obdarza pewnych ludzi szczególną łaską specy-

ficznego rozumienia Ewangelii, jakąś umiejętnoś-

cią wydobywania z niej na nowo rzeczy starych

i nowego zachwytu nad tekstem, który przecież

skądinąd jest dobrze znany. Ludzie ci zdoby-

wają pewne duchowe doświadczenie, które jest

tak wyjątkowe i oryginalne, że odbija się na ich

całym życiu i tworzy ich własną, specyficzną dro-

gę ku świętości. Tych ludzi teologia nazywa „fun-

datorami”. Ich doświadczenie duchowe staje się

z czasem coraz wyraźniej własnością Kościoła,

ponieważ pojawiają się ludzie, którzy się z tym

doświadczeniem identyfikują, wchodzą na tę

samą drogę świętości, pragną używać podobnych

środków, by dojść do zjednoczenia z Bogiem.

Dziedzictwo fundatora przeżywa więc rozwój iloś-

ciowy , a z czasem także jakościowy . Tak tworzy

się szkoła duchowości. Ma ona: założyciela, zwo-

lenników, którzy żyją jej założeniami, i doktry-

nę, która jest jej skarbem. Szkoły różnią się mię-

dzy sobą zasadniczo trzema elementami: mo-

delem świętości, proponowanymi środkami do

jej zdobycia i wskazówkami dotyczącymi życia

duchowego. Do wielkich szkół duchowości chrześ-

cijańskiej należą: szkoła augustiańska, benedyk-

tyńska, dominikańska, franciszkańska, karmeli-

tańska i ignacjańska, ale istnieje także wiele in-

nych, mniejszych szkół. Wielość form życia du-

chowego w Kościele jest zawsze przejawem nie-

www.faustyna.pl

styczeń, luty, marzec 2008

wyczerpalnego bogactwa Chrystusa, przejawia-

jącego się w sposobie naśladowania Go.

W przypadku św. Siostry Faustyny po raz

pierwszy określenia „szkoła duchowości” użył

abp Stanisław Nowak. Jest to w zupełności uza-

sadnione, ponieważ Siostra Faustyna zachwyci-

ła się na nowo starą prawdą biblijną: prawdą

o miłosierdziu Bożym i tę „starą” tajemnicę

– tajemnicę Bożego miłosierdzia – nazwała „no-

wym blaskiem dla Kościoła, choć od dawna

w nim spoczywającym”. Zachwyciła się nią tak

mocno, że prawda ta nabrała u niej charakteru

czynnika scalającego całe jej życie duchowe

i apostolskie. Była czymś, w czym można było

z powodzeniem streścić cały bogaty przekaz

Ewangelii, nie ujmując nic jego głębi. Ponadto

Siostra Faustyna zostawiła swym następcom wy-

raźny model świętości płynący z poznania tej

wielkiej tajemnicy wiary. Streszcza się on

w dwóch postawach: ufności względem Boga

i miłosierdziu względem człowieka. Środki do

osiągnięcia świętości, jakie proponuje Siostra

Faustyna, to nie tylko tradycyjne praktyki mod-

litewne i ascetyczne, ale także nowe formy kul-

tu Miłosierdzia Bożego: Święto Miłosierdzia, ob-

raz Chrystusa Miłosiernego, Koronka do Miło-

sierdzia Bożego i Godzina Miłosierdzia. To

wszystko sprawia, że mamy u niej do czynienia

z oryginalną kompilacją elementów życia reli-

gijnego, różną od tych, które do tej pory znała

historia duchowości. Wszystkie elementy ducho-

wości scala jedna wartość ewangeliczna, którą

jest tajemnica miłosierdzia Bożego. Ona jest

w centrum jej życia i działalności apostolskiej.

Oczywiście, w faustyniańskiej szkole ducho-

wości spotykamy także takie elementy, które wy-

stępują w innych szkołach duchowości. Należą

do nich: umiłowanie Kościoła, miłość do Eu-

charystii i nabożeństwo do Matki Bożej, przy

czym, oczywiście, wszystkie one mają u Siostry

Faustyny odpowiedni koloryt: są pojmowane jako

dar miłosierdzia Bożego. To jednak, co wyróż-

nia jej szkołę spośród innych, to centralne miejs-

ce tajemnicy Bożego miłosierdzia oraz wypły-

wająca z jej poznania i kontemplacji w codzien-

ności postawa ufności względem Boga i miło-

sierdzia świadczonego bliźnim.

Tak więc – sumując – człowiek, który utoż-

samia się ze szkołą duchowości Siostry Faustyny,

to człowiek przede wszystkim zachwycony tajem-

nicą miłosierdzia Bożego – tą, która objawiona

jest w Piśmie Świętym, ale i tą, która nieustannie

mu się objawia w jego codzienności, zwłaszcza

przez fakt niesamowitej bliskości Boga, mieszka-

jącego w jego sercu. Dalej, to człowiek, który tej

tajemnicy nie stawia poza swoim życiem, ale czyni

z niej oś swego życia, odniesienie dla wszystkich

swoich czynów i postaw. To nie jest dla niego

jakaś abstrakcja, interesujące zagadnienie teolo-

giczne czy filozoficzne, o którym można coś cie-

kawego napisać – to jego być albo nie być chrześ-

cijaninem . Miłosierdzie Boga jest dla niego miejs-

cem spotkania z Bogiem, źródłem zasilającym jego

codzienność, jego radość, ufność, to coś, co daje

mu siłę, by wstawać każdego dnia z nową nadzieją.

Charakterystyczne postawy takiego człowieka to:

ufność ku Bogu i miłosierdzie względem innych

ludzi, które są podstawową odpowiedzią, jaką on

daje Bogu, kiedy poznaje Jego niezgłębione mi-

łosierdzie. Ufność i miłosierdzie to dla niego nie

działanie od przypadku do przypadku, pojedyn-

cze akty w odpowiedzi na pojedyncze sytuacje,

ale to styl życia. Ktoś, kto podąża ku Bogu w szko-

le duchowości Siostry Faustyny, kocha Kościół

i znajduje w nim swoje miejsce w głoszeniu bo-

gactw miłosierdzia Bożego: czynem, słowem

i modlitwą. W tej drodze przewodniczką jest mu

Matka Miłosierdzia, która najlepiej poznała mi-

łosierdzie Boże, wie, ile ono kosztowało i jak wiel-

kie ono jest, i która najdoskonalej głosi je z po-

kolenia na pokolenie.

W szkole duchowości świętej Siostry Fausty-

ny pobiera nauki rzesza współczesnych nam lu-

dzi, którzy stawiają sobie za cel poznanie i uobec-

nianie w świecie tajemnicy miłosierdzia Bożego.

Proces nauczania i wychowania jest tu nie tylko

wysiłkiem człowieka, lecz także – i przede wszyst-

kim – dziełem łaski Bożej. To zachęcające dla tych,

którzy boją się chodzić do szkoły.

s. M. Małgorzata Kocik ZMBM

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: