Bogusław Wołoszański - Twierdza Szyfrów.pdf - KSIĄŻKI - bogg

BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI

TWIERDZA SZYFRÓW

OD AUTORA

Nie można poznać istoty najważniejszych wydarzeń, sięgając tylko do faktów opisanych i

sprawdzonych. Jest ich zbyt mało, aby na ich podstawie zrozumieć niezwykle skomplikowaną

historię drugiej połowy dwudziestego wieku. Co gorsza, w tej historii fakty bardzo często

przeplatają się z kłamstwami, tworzonymi przez służby specjalne po to, aby ukryć prawdziwy

charakter wydarzeń, lub powstającymi mimowolnie, na skutek ułomności ludzkiej pamięci.

Przez wiele lat szukałem prawdy o dramatycznych wydarzeniach, które rozegrały się w

Stanach Zjednoczonych na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych, gdy Federalne Biuro

Śledcze nagle, z niezwykłą energią i przebiegłością, zaczęło chwytać jednego po drugim

radzieckich szpiegów, którzy tuzinami przeniknęli do najtajniejszych amerykańskich programów

zbrojeniowych, w tym do programu nuklearnego. Dość powszechne było mniemanie, że to

Meredith Gardner, genialny amerykański kryptolog, po latach pracy złamał szyfr, jakim utajniano

depesze wysyłane z ambasady radzieckiej w Waszyngtonie do Moskwy. Do tego czasu,

przechwytywane przez nasłuch radiowy, leżały w archiwum amerykańskich tajnych służb, aż

pojawiła się możliwość do ich poznania. Jak z rogu obfitości zaczęły się sypać dane, na których

podstawie od tysiąc dziewięćset czterdziestego ósmego roku FBI mogła aresztować i stawiać przed

sądem małżeństwo Rosenbergów, Klausa Fuchsa, Harry’ego Golda i dziesiątki innych, którzy

zdradzili ojczyznę. Wszystko wydaje się proste i logiczne, jednakże nie mogłem znaleźć

odpowiedzi na pytanie, jak Gardnerowi udało się złamać szyfr, który był i jest nie do złamania!

Rosjanie używali tak zwanego szyfru jednorazowego, który nie daje kryptologowi żadnej

możliwości rozpracowania go. Zawodzą wszelkie znane metody i techniki kryptoanalizy. Szyfrów

tych nie stosowano powszechnie tylko dlatego, że system dostarczania niezbędnych dokumentów

był zbyt skomplikowany i czasochłonny, aby mogły wykorzystywać je oddziały wojska rozrzucone

na wielkim obszarze. Te problemy nie występowały w przypadku przedstawicielstw

dyplomatycznych i tam najczęściej używano prostego, lecz genialnego szyfru jednorazowego.

Skąd więc amerykański kontrwywiad dowiedział się o radzieckich szpiegach i wyłapał ich

tak sprawnie i szybko, poczynając od roku tysiąc dziewięćset czterdziestego ósmego?

Początkiem odpowiedzi na to pytanie stała się informacja, jaką znalazłem we

wspomnieniach komandora Howarda Compaigne’a, szefa jednej z grup amerykańskiego wywiadu

(Target Intelligence Committee), poszukującej w Niemczech w tysiąc dziewięćset czterdziestym

piątym roku najważniejszych ekspertów i najcenniejszych dokumentów. Wspomniał on, że w

kwietniu tego roku w Rosenheim znaleźli maszynę nazwaną ryba-miecz, za pomocą której można

było odczytywać radzieckie szyfry jednorazowe. Urządzenie to, w istocie komputer, zostało

skonstruowane prawdopodobnie w tysiąc dziewięćset czterdziestym trzecim roku, dzięki temu, że

niemiecki nasłuch radiowy przechwycił około trzydziestu tysięcy radzieckich szyfrogramów, w

których wielokrotnie stosowano ten sam szyfr jednorazowy. W ogromnym chaosie pierwszych

miesięcy agresji niemieckiej na Związek Radziecki szyfranci z Armii Czerwonej nie przestrzegali

zasad oszyfrowania, łamali podstawowe reguły, nie zważając, że tym samym zostaje zagrożone

bezpieczeństwo łączności. W efekcie niemieccy kryptolodzy, otrzymując ze stacji nasłuchowych

tysiące szyfrogramów, uzyskali szansę, której nie miał Gardner, i szansę tę wykorzystali,

konstruując „rybę-miecz”.

To są fakty, a moja opowieść o fascynującej grze wywiadów i kontrwywiadów, szaleńczym

wyścigu specjalnych grup radzieckiego NKWD, polskiego II Oddziału i amerykańskiego OSS na

nich została oparta.

Niektóre nazwiska w powieści zostały wymyślone i ich podobieństwo do nazwisk żyjących

ludzi jest całkowicie przypadkowe.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lodowaty wiatr wciskał się przez szpary w plandece volkswagena, osadzając smużki

szronu, który nie topniał w zimnej kabinie. Hugo Jorg po raz kolejny poprawił poły płaszcza,

otulając się ciasno i podniósł kołnierz. Jechali już trzy godziny z Hirschbergu ∗

i choć myśleli, że

trasę czterdziestu kilometrów pokonają szybko, cel wciąż wydawał się odległy. Samochód wiele

razy grzązł w zaspach na szosie, w miejscach gdzie biegła wśród pól i drzewa nie osłaniały jej od

podmuchów wiatru niosącego sypki śnieg. Wiele czasu spędzili, stojąc w kolumnie wojskowych

ciężarówek, których koła ślizgały się, nie mogąc wyciągnąć pojazdów wypełnionych żołnierzami

lub skrzyniami z zaopatrzeniem. Ostatni odcinek podróży dawał się najbardziej we znaki, gdyż z

nadejściem nocy temperatura gwałtownie spadała, co dotkliwie odczuli, zwłaszcza że strumień

ciepła, płynący z silnika był nikły.

- Przynajmniej nie musimy się bać rosyjskich samolotów -powiedział kierowca, jakby

odgadując myśli Jorga. Kilkakrotnie widzieli przelatujące nisko nad drzewami samoloty, a raz

musieli porzucić samochód i uciekać do rowu, gdyż pilot myśliwskiego jaka dostrzegł ich i, krążąc

nisko nad koronami drzew, otworzył ogień. Na szczęście niecelny i krótki, gdyż kończyło mu się

paliwo lub amunicja.

- Zatrzymamy się na chwilę, muszę dolać benzyny. A pan kapitan to pewnie na bok w lasek,

tylko nie na długo, bo w takim mrozie odpadnie.

Zaśmiał się, zadowolony ze swojego dowcipu, ale widząc, że nie rozbawił pasażera, wysiadł

szybko i zaczął odpinać kanister przywiązany skórzanymi paskami do burty samochodu. Jorg też

wysiadł i odszedł parę kroków od samochodu, aby zapalić papierosa.

Styczniowa noc tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku była mroźna, o niezwykłym

uroku zimowej pory, gdy na rozgwieżdżonym niebie jasno świecił księżyc; to ułatwiało im

odnajdywanie drogi. Było cicho, tylko z daleka dobiegał warkot kolumny ciężarówek, którą udało

im się wyprzedzić, zanim samochody utknęły przed stromym podjazdem.

Pokrywka kanistra odskoczyła z sykiem i kierowca przechylił lejek, kierując strumień

benzyny do baku samochodu. Jorg dopiero teraz zobaczył, że u lewej dłoni brakuje mu dwóch

palców.

- Skąd ta... pamiątka? - wskazał na okaleczoną dłoń.

- Wschód, odmrożenie - mruknął kierowca. - Niby mogłem odejść z wojska, ale nie

wypadało. Tam, na wschodzie, zostawiłem najlepszych chłopaków z mojej kamienicy. W siedmiu

∗ Obecnie Jelenia Góra.

poszliśmy do wojska, ale tylko ja przeżyłem. No, nie w całości...

Podniósł kanister, opróżniając go z resztek paliwa. Jorg wcisnął niedopałek w śnieg i z

niechęcią wrócił do ciasnej kabiny, pocieszając się myślą, że do celu pozostało już tylko kilka

kilometrów.

Nie miał pojęcia, dlaczego nagle został odesłany do zamku Tzschocha ∗

, o którym do tego

czasu nic nie słyszał.

Gdy dwunastego stycznia tego roku znad Wisły ruszyła rosyjska ofensywa, w ośrodku

kryptologicznym w Hirschbergu zapanował niepokój. Kilkudziesięciu pracowników tajnej

organizacji „Pers Z” wyczuwało, że lada dzień przyjdzie im spakować rzeczy i wyruszyć w podróż,

tym razem na zachód. Pierwszy raz wyprowadzono ich z wygodnej kwatery w centrum Berlina w

tysiąc dziewięćset czterdziestym drugim roku, gdy naloty alianckich samolotów nasiliły się tak

bardzo, że dalsza praca nad szyframi stała się niepodobieństwem. Zainstalowali się w podmiejskiej

dzielnicy Dahiem, która przez kilka miesięcy wydawała się zaciszna i bezpieczna, ale zagrożenie

dotarło i tam. Każdej nocy, gdy wyły syreny zapowiadające nalot, musieli pakować tajne

dokumenty do kufrów i znosić je do piwnic zamienionych na schrony, aby rano wynosić ciężkie

skrzynie i rozkładać ich zawartość na biurkach, a potem długo porządkować dokumenty, zazwyczaj

składane w pośpiechu. Dlatego latem tysiąc dziewięćset czterdziestego czwartego roku cały zespół

wywieziono do Hirschbergu, dwieście kilometrów na południowy wschód od Berlina, gdzie było

cicho i spokojnie. Kryptologom nie groziły angielskie i amerykańskie samoloty, mówiło się, że

gdzieś w mieście powstają nowe kwatery, dające schronienie przed nalotami, ale

niebezpieczeństwo nadeszło z innej strony. Ze wschodu.

Któregoś styczniowego południa Jorga wezwał Rudolf Schauffler, szef zespołu.

- Wyjedzie pan dzisiaj do zamku Tzschocha. Zostaje pan tam oddelegowany bezterminowo.

To tajny ośrodek Abwehry, to znaczy... byłej Abwehry - poprawił się, przypominając sobie, że

kilka miesięcy wcześniej wywiad wojskowy został wchłonięty przez SS, a szef, admirał Wilhelm

Canaris - aresztowany.

- Czy mogę zapytać o cel mojego wyjazdu? - Jorg był wyraźnie zaskoczony nagłą zmianą.

Schauffler pokręcił głową.

- Tam też działa „Pers Z”, a być może domyśla się pan, że ta organizacja ma jądro tak tajne,

iż nawet ja wszystkiego nie wiem. Cel oddelegowania pozna pan na miejscu. Zapewne nie od razu.

- Będą mnie sprawdzać? - Jorg wydawał się zaskoczony.

- Tak sądzę... - Wyciągnął rękę, i dodał: - Mam nadzieję, że spotkamy się za kilka tygodni.

∗ Obecnie Czocha.

Bogusław Wołoszański - Twierdza Szyfrów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: