Zygmunt Kaczkowski - Olbrachtowi rycerze tom 1.pdf - ZZ 1 - Różne - bogg

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

ZYGMUNT KACZKOWSKI

OLBRACHTOWI

RYCERZE

POWIEŚĆ

TOM I

Tower Press 2000

Sie horen nicht die folgenden Gesange,

Die Seelen, denen ich die ersten sang;

Zerstoben ist das freundliche Gedrange,

Verklungen, ach! der erste Wiederklang.

Mein Lied ertont der unbekannten Menge,

Ihr Beifall selbst macht meinem Herzen bang;

Und was sich sonst an meinem Lied erfreuet,

Wenn es noch lebt, irrt in der Welt zerstreuet.

GOETHE

„Wy, którym pierwsze wyśpiewałem pieśni,

O duchy dobre, dalszych nie słyszycie;

Kędyż jesteście bracia i rówieśni?

W echu pobrzmiewa zapomniane życie.

Cierpienie moje już się nie rozwieśni,

Czymże nieznani? cóż po ich zachwycie?

Kogóż śpiew skrzepi? jakich mam słuchaczy?

Zmarłych jedynie, jedynie tułaczy”.

FAUST (DEDYKACJA), PRZEKŁ. E. ZEGADŁOWICZA,

WADOWICE 1926, S. 8.

WSTĘP

Pomiędzy rzekami Stryjem a Dniestrem, w kraju dziś sławnym nieprzebranymi bogactwy

olejów skalnych, o trzy mile na przestrzał od staroruskiego miasta Drohobycza, a o sześć mil

od szczytu Bieszczadów, w dolinie zaklęsłej a rozramienionej pomiędzy grzbietami gór, ster-

czą szeroko porozrzucane olbrzymie skaliska, które od wieków są dziwowiskiem podróżnych

a zarazem siedzibą potwornych podań ludowych.

Skaliska te, znane powszechnie pod nazwiskiem „Kamienia w Uryczu”, dzielą się na dwie

odrębne gromady, nie zdradzając na pozór żadnego związku z sobą.

Jedna z nich, leżąca po drugiej stronie doliny, składa się też w istocie z kilkudziesięciu

większych i mniejszych kamiennych brył, poprzerastanych czarnym jodłowym lasem, lesz-

czyną i jałowcami: było ich przed wiekami zapewne więcej, ale z czasem przykryły je ziemia,

mchy i dzikie krzewiny. W tej gromadzie widać nieład natury, jakoby pobojowisko po jakiejś

gwałtownej rewolucji żywiołów: ręka ludzka nie zostawiła tam żadnego śladu po sobie.

Natomiast druga gromada, więcej skupiona a stercząca ze stoku góry nad bezdenną prze-

paścią od północnego wschodu, uderza na pierwszy rzut oka widokiem jakby ruin ogromnego

i bardzo starożytnego zamczyska.

Skalisty ten potwór, piętrzący się w chmury swymi pozostałymi basztami, a z jednej strony

jakby nad samą paszczą piekielną zawieszony, w którejkolwiek dnia dobie widziany, przej-

muje podziwem i grozą. Tu bowiem obok olbrzymich tworów natury, pnących się w niebo z

zuchwalstwem niczym nie okiełznanych żywiołów a zarazem głęboko wbitych w wnętrzności

ziemi, widoczne są ślady, że tutaj niegdyś mieszkali ludzie.

Dość rzucić okiem na te skaliska, ażeby dostrzec, że kiedyś, zapewne jeszcze w wiekach

zamierzchłych, człowiek opanował tę w puszczach leśnych zatopioną dzikach zwierząt sie-

dzibę i pracą wielu lat i wielu tysięcy rąk ludzkich zamienił w zamek obronny. Albowiem na

najwyższych szczytach tych skał widać izby wewnątrz wykute i wschody do nich wiodące a

opatrzone kamiennymi gankami; gdzie indziej zaś wyglądają spod mchów i krzewin sążniste

mury z cegły i wapna, które z wiekami także zlały się w kamień.

Z tych skał ogromnych, które się zwycięsko oparły zniszczeniu wieków, a wyglądają jak

baszty lub wieże w gruz zapadłego zamczyska, dzisiaj jeszcze jest cztery. Dwie mniejsze,

sterczące od północy w odległości kilkunastu stóp jedna od drugiej, stały widocznie swojego

czasu na straży głównego wjazdu i obejmowały pomiędzy sobą bramę zamkową. Pomiędzy

nie wchodzi się w obszerny dziedziniec, dziś trawa i chwastem zarosły, lecz bez wątpienia

naturalną i jednolitą płytą kamienną nakryty. Pod dziedzińcem musi być próżnia, zapewne

ludzkimi rękami wykuta, nawet prawdopodobnie do dalszych prowadząca podziemi, bo za

uderzeniem w posadzkę głuche odzywa się echo, powtarza się kilkakrotnie w oddali i dopiero

po chwili ucicha. W jednym rogu dziedzińca jest studnia w skale wykuta, dziś zasypana gru-

zami. Po lewej ręce ciągnie się mur skalisty, którego posady wszakże dojrzeć nie można,

zwiesza się bowiem nad bezdenną przepaścią, która tak jest głęboką, że rosnące po jej brze-

gach wiekowe jodły szczytami swymi zaledwie dosięgają poziomu dziedzińca. Przepaści tej,

na której dnie leżą trupy drzew przedwiekowych i olbrzymie kawały skał, a na nich znowu

pnie zmurszałych jodeł, jeszcze nigdy promień słońca nie przedarł i nigdy stopa ludzka nie

dotknęła. Nad nią, w rogu dziedzińca, wznosi się najwyższa baszta zamkowa.

Zygmunt Kaczkowski - Olbrachtowi rycerze tom 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: